ภรรยาสุดเจ๋งของมหาเศรษฐี นิยาย บท 5

ดูเหมือนว่าคุณนายและนางทอมป์สันจะเลี้ยงดูเบลล่าและปฏิบัติต่อเธอเหมือนลูกสาวของพวกเขาเอง แต่เมื่อเบลล่าเห็นว่าตระกูลหรั่งร่ำรวยเพียงใด เธอจึงหันหลังให้กับพวกเขาและเริ่มปฏิบัติต่อพวกเขา เหมือนคนแปลกหน้า ยากที่จะจินตนาการว่านายและนางทอมป์สันเจ็บปวดรวดร้าวเพียงใด

ในทางตรงกันข้ามกับเบลล่า ซาแมนธาใจดีและอ่อนโยนมาก “คนเนรคุณนั่นไม่สมควรแม้แต่จะเป็นคนรับใช้ของแซมมี่ด้วยซ้ำ” อีธานและนางหรั่งคิด

ซาแมนธากับเบลล่าต่างกันมากจนไม่ต้องคิดเลยว่าจะเลือกใคร

“ผมจะส่งคุณทอมป์สันไปโรงพยาบาล”เจสันพูดกับพ่อแม่ของเขาแล้วเดินไปที่ประตูหน้าบ้าน

เมื่อเดินผ่านเบลล่า เขาจ้องมองเธอด้วยแสงเย็นยะเยือกและพูดว่า"ตามให้ทัน"

ด้วยความช่วยเหลือของซาแมนธา นายทอมป์สันจึงอุ้มภรรยาขึ้นหลังแล้วเดินออกไปทางด้านหลังเจสัน

เบลล่าไม่มีความตั้งใจที่จะอยู่ร่วมกับตระกูลหรั่งอีกต่อไปและเดินออกไปเช่นกัน

ก่อนที่เธอจะเดินผ่านประตูจู่ๆซาแมนธาก็สะดุดรองเท้าส้นสูงของเธอและล้มลงไปด้านข้างด้วยแววตาเจ้าเล่ห์

“แซมมี่ระมัดระวัง!”

นางหรั่งเห็นเธอล้มลงก็ร้องลั่น

ซาแมนธาสะบัดแขนของเธอขึ้นไปในอากาศเพื่อทรงตัว ทันใดนั้น ได้ยินเสียงฉีก

ชุดของเบลล่าถูกฉีกเปิดออก

ซาแมนธาถือผ้าผืนใหญ่ที่ฉีกชุดออกแล้วจ้องที่ผิวหนังของเบลล่าอ้าปากค้าง

ร่องรอยชี้นำปรากฏอยู่ทั่วผิวนวลเนียนทำให้เดาได้ไม่ยากว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้

“คุณเบลล่า คุณ...คุณ...”

ซาแมนธาแสดงอาการหวาดกลัวและพึมพำด้วยความงุนงง

“แซมมี่เป็นไรมั้ย?”

นางหรั่งและอีธานรีบวิ่งไปด้านข้างของซาแมนธา เจสันที่กำลังเดินไปที่ประตูหยุดและหันกลับไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น

“พ่อคะแม่คะ หนูไม่เป็นไร แต่เบลล่าเธอ...”

ตามการจ้องมองของซาแมนธาทุกคนจากตระกูลหรั่งเห็นรอยที่ไม่เหมาะสมบนผิวหนังของเบลล่า

พวกเขาทั้งหมดเบิกตากว้างด้วยความไม่เชื่อ

ใบหน้าของอีธานและนางหรั่งมืดลงทันที นางหรั่งตบมือที่ดวงตาของซาแมนธาแล้วพูดว่า "อย่ามองนะ แซมมี่ เธอสกปรก"

ซาแมนธาเอาหัวซุกหน้าอกนางหรั่งแล้วตอบด้วยน้ำเสียงอายๆว่า "แม่คะ ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเอง ฉันทำข้อเท้าแพลงและฉีกชุดของคุณทอมป์สันไม่อย่างงั้น..."

“แซมมี่จะโทษตัวเองได้ยังไงกัน พระเจ้า เธอยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ เธอทำตัวเป็น...”

นางหรั่งย้อนคำหยาบที่ปลายลิ้นของเธอ แต่ความรังเกียจพุ่งขึ้นบนใบหน้าของเธอเมื่อสายตาของเธอมองไปที่เบลล่า

อีธานหลบสายตาในขณะที่เจสันย่นจมูกด้วยความขยะแขยงในแววตา

ซาแมนธาเงยหน้าขึ้นจากอ้อมแขนของนางหรั่งแล้วพูดว่า "แม่คะ ให้หนูขึ้นไปข้างบนไปเอาเสื้อผ้าให้คุณทอมป์สัน ไม่ว่ายังไงก็ตาม หนูทำชุดเธอพังเอง"

พูดจบเธอก็หันหลังเดินขึ้นชั้นบน

ทันใดนั้นเบลล่าก็เปิดปากของเธอ "เดี๋ยว"

ซาแมนธาหันขวับไปมองเบลล่าด้วยสีหน้าสับสน เธอคาดว่าจะเห็นความหวาดกลัวและความอัปยศอดสูบนใบหน้าของ เบลล่า หลังจากเหตุการณ์ที่น่าอับอายดังกล่าว

แม้ว่าเบลล่าก็ปรากฏตัวในท่าที่สมบูรณ์ราวกับว่าหญิงสาวที่มีรอยฟกช้ำฉูดฉาดบนร่างกายไม่ใช่เธอ

ซาแมนธาเบิกตากว้างเล็กน้อยไม่สามารถทำเป็นหัวหรือหางของเบลล่าได้

“เธอไม่รู้สึกอายและขายหน้าเลยเหรอ?

“เธอกำลังคิดอะไรอยู่ ทำไมเธอถึงใจเย็นจัง?

“เธอไม่ควรจะดูสงบเสงี่ยมขนาดนั้น!”ซาแมนธาคิด

“เธอเพิ่งข้อเท้าแพลงหรือเปล่า”เบลล่าถามเบาๆน้ำเสียงเย็นชาเล็กน้อย

"ฉัน...ฉันไม่เป็นไร ฉันขอโทษที่ทำชุดของคุณเสียหาย คุณทอมป์สัน ทำไมคุณไม่ขึ้นไปข้างบนกับฉันและ..."

"ไม่เป็นไร"