ภรรยาตาหวาน (คลั่งหื่น) นิยาย บท 8

Chapter 8 ฝันร้าย

กระท่อมเล็กเกินกว่าที่เขาจะไปนอนที่อื่น ยิ่งที่พื้นยิ่งไม่สามารถล้มตัวลงนอนได้เพราะปูพื้นด้วยไม้กระดานหยาบๆ อย่างไม่ใส่ใจ หมายจะแค่มีไว้ซุกหัวนอนไปวันๆ ใครเลยจะคาดคิดว่าจู่ๆ กระท่อมซอมซ่อหลังนี้จะมีโอกาสได้เป็นเรือนหอ

ท้ายที่สุดแม่ทัพจางก็ต้องแทรกตัวลงนอนข้างๆ เจ้าสาวแสนสวย ฟูกนอนที่ค่อนข้างแคบทำให้ไหล่เบียดไหล่ของอีกฝ่าย

คนตัวเล็กคงหลับไปนานแล้ว ดูจากลมหายใจที่เข้าออกอย่างสม่ำเสมอ ทว่าคนตัวโตไม่มีทีท่าว่าจะข่มตาให้หลับได้โดยง่าย ในเมื่อเวลานี้เขากำลัง ‘ตื่น’ อย่างถึงขีดสุด

กลิ่นหอมอ่อนๆ ของกายสาว นวลเนื้อนุ่มนิ่มที่แนบชิด ไออุ่นจากนางกรุ่นละมุนชวนให้หัวใจสั่นระรัว แม่ทัพจางนอนกลืนน้ำลายลงคอจนลูกกระเดือกกลิ้งกลอกไปมา ในขณะที่คนตัวเล็กเริ่มนอนดิ้นเบียดเข้าหา ซุกหน้าเข้ากับแผงอกกว้างของเขาราวกับเห็นเขาเป็นหมอนข้างเสียกระนั้น

ให้ตายเถอะ!

‘นางเป็นเมียข้า แล้วทำไมข้าต้องอดทนด้วยเล่า!’

ขบฟันเข้าหากันแน่นจนสันกรามปูดโปน ราวกับความอดทนจะสิ้นสุด ทว่าร่างเล็กกลับสั่นเทิ้มสะอื้นฮัก หยาดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่ารินรดลงบนแผงอกของชายหนุ่มจนเปียกชื้น

“น้องหญิงเจ้าร้องไห้งั้นหรือ”

เมื่อถามไปแต่อีกฝ่ายไม่ได้ตอบกลับมา อีกทั้งยังกระสับกระส่ายราวกับไม่สบายตัว แม่ทัพจางก็รู้ได้ในทันทีว่าภรรยาสาวกำลังฝันร้าย

“มืดเหลือเกิน ฮือ...”

นางตัวสั่นเทิ้มคล้ายกับกำลังหวาดกลัวอะไรบางสิ่ง ซุกตัวเข้าหาไออุ่นของคนตัวโต ร่างกายเริ่มเกร็งคล้ายกับกำลังตกใจถึงขีดสุด

นางฝันถึงสิ่งใดกันแน่...

แม่ทัพจางค่อยหยัดกายนอนตะแคง ค้ำเรือนกายด้วยศอกข้างหนึ่ง ในขณะที่แขนอีกข้างยังคงโอบประคองภรรยาสาวเอาไว้ ตั้งใจจะปลุกให้นางหลุดออกจากฝันร้าย ทว่านางกลับยิ่งร้องไห้โฮอย่างเสียขวัญ

“ข้ามองไม่เห็นอะไรเลย”

หญิงสาวส่ายหน้าแรงๆ จนหยาดน้ำตาเปรอะเปื้อนใบหน้าหวาน ริมฝีปากเม้มสนิทสั่นระริก

“เหตุใดดวงตาของข้าจึงมืดบอด ข้ากลัว... กลัวความมืด ข้ารู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียว ฮึก....ฮึก”

หัวใจของคนตัวโตถึงกับสะท้านในอก การที่จู่ๆ นางก็ตาบอดคงทำให้นางกลัวมาก กระนั้นนางกลับแสดงออกด้วยท่าทางคล้ายไม่รู้สึกรู้สมทั้งที่ภายในใจนั้นกำลังสะกดกลั้นความอ้างว้างโดดเดี่ยวเอาไว้

“ไม่ต้องกลัวเจ้ายังมีข้าอยู่ตรงนี้”

เขาก้มลงจูบซับไปตามนวลแก้มอิ่ม กอดแนบแน่นจนร่างบางค่อยๆ คลายสะอื้นก่อนจะจมเข้าไปในห้วงฝันอื่น นานเท่าไหร่ไม่รู้ได้ที่เขากอดนางเอาไว้เช่นนั้น กอดแนบแน่นจนลมหายใจของหญิงสาวกลับมาเป็นปกติฉายชัดว่าฝันร้ายได้หล่นหายไปแล้ว

“ช่างน่าสงสาร”

มือที่กอดนางไว้ค่อยๆ ลูบไปตามเรือนผมสลวยแผ่วเบา ก่อนจะเลื่อนลงไปสัมผัสนวลแก้มอิ่มอย่างหลงใหล แต่แล้วเสียงผิวปากที่ดังขึ้นสองครั้งก่อนจะหยุดไปแล้วดังขึ้นอีกสามครั้งก็ทำให้แม่ทัพจางต้องค่อยๆ คลายอ้อมกอดออกจากคนตัวเล็กอย่างเสียไม่ได้