ภรรยาตาหวาน (คลั่งหื่น) นิยาย บท 9

Chapter 9 อย่าทิ้งข้าไป

“ข้าแอบตรวจสอบอย่างลับๆ เป็นฝีมือของคุณหนูคนเล็กของสกุลหลี่ ที่คิดวางแผนใส่ยาพิษให้พี่สาวต่างมารดาตาบอดเพื่อจะแย่งคู่หมั้นของพี่สาวไป”

เมื่อหยอกเย้าท่านแม่ทัพพอหอมปากหอมคอแล้ว นายกองหวงก็ปรับเปลี่ยนอารมณ์และสีหน้ากลายเป็นเครียดขรึมทันที

“ไม่ต่างจากที่ข้าคิดไว้นัก เป็นเรื่องราวที่ไม่ได้ซับซ้อนอะไร”

แม่ทัพหยักหน้าช้าๆ สตรีนั้นล้วนงดงามเฉกเช่นดอกไม้ในทุ่งกว้าง บางดอกเบิกบานสดใส บางดอกแม้จะงดงามแต่ก็เต็มไปด้วยพิษร้ายและความอิจฉาริษยา

“พิษตัวนี้ไม่มียาแก้พิษ แต่สามารถค่อยๆ ถอนพิษและรักษาได้ เพียงแต่ต้องใช้เวลาขอรับ”

พูดจบหวงไท่หัวก็ยื่นกระดาษอีกใบ ซึ่งเป็นเทียบยาสำหรับจัดซื้อสมุนไพรมารักษา

จางจ้าวถางยื่นมือไปตบบ่าอีกฝ่ายอย่างขอบใจ แม้จะค่อนข้างขี้เล่นกวนประสาท แต่เป็นคนที่ช่างสังเกต อีกทั้งยังฉลาดเป็นกรด เขาจึงมักให้นายกองหวงอยู่ข้างกายเสมอๆ

“ข้าคงต้องเร่งเดินทางกลับไปยังแคว้นหาน เพื่อตระเตรียมจวนสกุลจางให้พร้อมสำหรับการต้อนรับทุกท่านกลับจวนอีกครั้ง”

“ฝากเจ้าด้วย และฝากขอบใจพวกเราทุกคนในกองทัพที่ยังเชื่อมั่นในตัวข้าและรอคอยข้ากลับไปเสมอ”

แม้ว่ากองทัพของเขาจะถูกจัดสรรปันส่วนไปเข้าร่วมกับกองทัพอื่นๆ ภายใต้การควบคุมดูแลของเสนาบดีกลาโหม กระนั้นทุกคนต่างเฝ้ารอที่จะกลับมาร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่กับแม่ทัพของตน

“ขอรับท่านแม่ทัพ”

นายกองหวงค้อมกายเคารพก่อนจะกระโดดหายเข้าไปในความมืดมิด

หลี่ซินเหมยรู้สึกตัวตื่น โลกที่ไม่มีแสงสว่างทำได้เพียงใช้ความรู้สึกและประสาทสัมผัสคอยเงี่ยหูฟังเสียงนกร้อง เสียงแมลงตัวเล็กตัวน้อยส่งเสียงจอแจ สังเกตช่วงเวลาจากอากาศที่อบอุ่นขึ้น จากแสงสว่างของดวงอาทิตย์ที่ตกกระทบลงบนผิวหนัง

หญิงสาวค่อยหยัดกายลุกจากเตียง ควานมือทั้งสองไปเบื้องหน้าอย่างไม่คุ้นเคย หากเป็นเรือนสกุลหลี่นางยังพอจะเดินเหินไปยังห้องต่างๆ เพราะอาศัยความทรงจำที่เกิดและเติบโตที่นั่นจนสามารถหลับตาเดินไปยังห้องต่างๆ ได้

ทว่าไม่ใช่ที่กระท่อมหลังนี้...

นางไม่คุ้นชิน ไม่รู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหน ไม่รู้ว่าประตูหน้าต่างอยู่ที่ใด

โครม!

นางชนเข้ากับอะไรบางอย่าง ดูเหมือนของสิ่งนั้นจะล้มกลิ้งลงไปที่พื้น นางยังคงยื่นมือไปเบื้องหน้า เท้าทั้งสองค่อยๆ ก้าวเตาะแตะไปอย่างระมัดระวัง

“ท่านพี่...”

เอ่ยเรียกหาสามีด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ก่อนจะพบว่าเบื้องหน้าคือประตู นางเปิดออกไปแล้วย่ำเท้าลงบนผืนหญ้าที่ค่อนข้างเปียกแฉะ

เมื่อคืนฝนตกงั้นหรือ นางนอนหลับสนิทด้วยความอ่อนเพลียจนไม่ได้ยินเสียงฝน

“ท่านพี่อยู่ไหนเจ้าคะ ท่านพี่”

หญิงสาวยังคงเรียกหา วูบหนึ่งในใจนั้นแสนหวาดกลัว หากเขาทิ้งนางเล่า หากเขาเหนื่อยหน่ายที่จะต้องดูแลภรรยาตาบอดเช่นนางเล่า

ขมปร่าที่ลำคอ รู้สึกได้เลยว่าหยาดน้ำตาพรั่งพรูไหลออกมาจากดวงตาที่มืดบอด

“ยะ...อย่าทิ้งข้า ได้โปรด”