ภรรยาตาหวาน (คลั่งหื่น) นิยาย บท 17

Chapter 17 รักษาดวงตา

กลิ่นสมุนไพรหอมฟุ้งไปทั่วกระท่อมหลังน้อย ไม้แห้งติดไฟกำลังเผาไหม้ร้อนแรงยังผลให้น้ำในหม้อต้มยาเดือดปุดๆ เสียงบดยาดังผสานไปกับเสียงน้ำเดือดเนิ่นนาน ก่อนที่จะได้ยินเสียงช้อนตักยาลงบนถ้วย

หลี่ซินเหมยตามสามีเข้ามานั่งนิ่งๆ ในครัวเพื่อคอยเป็นกำลังใจให้สามี แต่ไม่ลุกเดินเพ่นพ่านเพราะเกรงจะเป็นภาระแก่เขา อีกอย่างในครัวเต็มไปด้วยฟืนไฟนางจึงยิ่งต้องระวังให้มาก

เมื่อวานตอนเย็นสามีต้นสมุนไพรหลายอย่างแล้วเทลงในอ่างไม้ขนาดใหญ่ ก่อนจะจับนางลงไปแช่น้ำอุ่นที่เกือบร้อนเพื่อขับไล่พิษที่ตกค้างอยู่ตามรูขุมขนออกให้หมดสิ้น โดยสามีบอกว่าจะต้องต้มน้ำสมุนไพรอาบติดต่อกันอย่างน้อยๆ เจ็ดวัน

อีกทั้งยังต้องกินยาต้ม และยาลูกกลอนเม็ดขมอีกหลายขนาน สูตรสมุนไพรที่ใช้ต้มยานั้นมีฤทธิ์ดับร้อนขับพิษในกาย ส่วนยาลูกกลอนที่หญิงสาวถึงกับแอบเบ้หน้าด้วยความขมแม้จะผสมปั้นไปกับน้ำตาลแล้วก็ตามนั้นมีฤทธิ์ช่วยทำให้ร่างกายแข็งแรงขึ้น

“ยาในส่วนของวันนี้”

คนตัวโตเดินมาหยุดอยู่เบื้องหน้าพร้อมกับจับมือนางให้จับถ้วยยาเอาไว้ ก่อนจะช่วยประคองให้นางยกซดดื่มจนหมด

จากนั้นเขาจึงนำผ้าขาวสะอาดมาใส่สมุนไพรหายากและมีราคาแพงราวดั่งทอง นำมาตำแล้วบดจนละเอียด เทลงไปบนผ้าก่อนจะพับผ้าทบไปมากับตัวยา แล้วทาบทับลงบนดวงตาที่ปิดสนิทของภรรยาทั้งสองข้าง ก่อนจะอ้อมไปผูกผ้าที่ศีรษะด้านหลัง

“สมุนไพรตัวนี้จะช่วยให้ดวงตาของเจ้ากลับมามองเห็นอีกครั้งหนึ่ง แม้จะต้องใช้เวลา แต่ข้าก็อยากให้เจ้าอดทน”

“เจ้าค่ะท่านพี่ ข้าจะอดทน”

หญิงสาวยกมือขึ้นจับผ้าผูกตา ฤทธิ์ของสมุนไพรค่อนข้างเย็นช่วยให้รู้สึกผ่อนคลายได้อย่างน่าประหลาด

“คนเก่งของข้า”

จางจ้าวถางลูบศีรษะภรรยาสาวด้วยความเอ็นดู ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่นางเอนใบหน้าซบลงบนหน้าท้องแบนราบของสามีเอาไว้ สองแขนเรียวกอดเอวสอบของชายหนุ่มด้วยความรู้สึกซาบซึ้งในบุญคุณของสามี

“ขอบคุณนะเจ้าคะท่านพี่”

“เจ้าขอบคุณข้าบ่อยเกินไปแล้ว ไปกันเถอะวันนี้อากาศค่อนข้างเย็นสบาย ไปนั่งเล่นนอกกระท่อมกันดีกว่า เดี๋ยวข้าว่าจะพรวนดินแปลงผักเสียหน่อย”

“เจ้าค่ะ”

หญิงสาวพยักหน้าก่อนจะคว้าไม้เท้าที่วางอยู่ข้างกายแล้วลุกขึ้นเดิน โดยมีสามีคอยประคองให้เดินออกมาจากครัว จากนั้นจึงปล่อยให้นางเดินเหินเอง ซึ่งนางก็ทำได้ดี เดินไปนั่งอยู่ที่แคร่ไม้หน้ากระท่อม ก่อนจะแหงนหน้ารับสายลมเย็นที่พัดมากระทบใบหน้า

ส่วนแม่ทัพจางจ้าวถางนั้นยกสองแขนเท้าลงบนเอวสอบ มองไปยังแปลกผักที่เต็มไปด้วยพืชผลมากมาย ไม่ว่าจะเป็นผักกาดขาว หัวไชเท้า กะหล่ำปลี มะเขือเทศ มะเขือยาว พริก แตงกวา และอีกมากมายนับไม่ถ้วน

กว่าสองปีมานี้เขาตั้งใจปลูกพืชผักเพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัย แต่ไม่ได้นำไปขายที่ไหน ปลูกเพียงแค่ใช้ตบตาชาวบ้านเท่านั้น แต่ไม่คิดเลยว่าผลผลิตของเขาจะออกดอกออกผลมากมาย มากจนเขาซึ่งอาศัยอยู่เพียงคนเดียวไม่อาจเก็บกินไหว

“วันนี้ข้าจะถางแปลงดินบางส่วน และรื้อถอนหญ้าที่ขึ้นรกเพื่อไม่ให้สัตว์ร้ายมาแอบอาศัย ข้าคงต้องเดินไปเดินมาไม่ได้อยู่ใกล้ๆ เจ้า ดังนั้นเจ้าห้ามเดินไปไหนไกล เข้าใจหรือไม่”