ภรรยาตาหวาน (คลั่งหื่น) นิยาย บท 20

Chapter 20 น้องสาวขี้อิจฉา

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อื้อ อื้อ ทะ...ท่านพี่”

ซินเหมยหวีดเสียงหลงในท่ายืนขาชิดแต่เขากลับขยับรุกรัวเร็วยิ่งทำให้นางรับรู้ได้ถึงทุกสัมผัสของแท่งหยกที่เสียบเข้าเสียบออก นางกอดเสากระท่อมเอาไว้แน่น เสาต้นไม่ใหญ่นักถูกนมสองเต้าเบียดชิดเอาไว้

“ข้าเสียว.... เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าเป็นคนแรกที่ทำให้ข้าเสียวได้ถึงเพียงนี้”

เขาครางแหบต่ำราวกับคำรามในลำคอก่อนจะย่อเข่าเล็กน้อยด้วยความสูงที่แตกต่าง แล้วงัดลำเอ็นเข้าออกรูสวาทแรงๆ ก่อนจะปลดปล่อยสายน้ำแห่งชาติพันธุ์เข้าไปในร่างกายของหญิงสาว

บางส่วนไหลเข้าไป บางส่วนไหลออกมาตามง่ามขา ก่อนที่เขาจะจับภรรยาสาวให้หันกลับมาแล้วเริ่มจูบจ้วงหนักๆ ไซ้ซุกไปตามซอกคอ มือหนาบี้บดทรวงอกอิ่มรุนแรง ปลุกเร้าแรงสวาทของภรรยาสาวให้ลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง

หลี่ซินเหมยขาสั่นไปหมดเพราะนางเสร็จติดๆ กันไปถึงหลายครั้ง แต่เมื่อสามีปลุกเร้านางก็ถึงกับน้ำแตกออกมาอีกจนได้

นางไม่สามารถต้านทานสัมผัสและแรงกามของสามีได้ และแน่นอนว่านางไม่คิดจะต้าน เพราะว่ามันเสียวจนนางรู้สึกราวกับว่าได้เอื้อมมือคว้าปลายโค้งรุ้งซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

เปลือกตาที่หน่วงหนักจนไม่สามารถเปิดดวงตาได้นั้นบัดนี้ได้คลายความหนักอึ้งไปเสียสิ้น ทันทีที่สามีแก้ผ้าผูกตาออกนางก็ค่อยๆ กระพือเปลือกตาขึ้นเผยให้เห็นดวงตาหวานล้ำราวกับดวงดาวบนท้องฟ้า

“ดวงตาของเจ้าช่างงามนัก”

คนตัวโตถึงกับรู้สึกหลงรักดวงตาสวยคู่นี้ ไม่ว่าใครหากได้เห็นดวงตาที่หวานล้ำมีประกายระยับอยู่ในแววตาก็จำต้องหลงใหลไม่อยากจะละสายตา

เช่นนี้เองสินะ...

เพราะความงดงามที่ไม่มีใครเหมือน จึงก่อเกิดความริษยาขึ้นในดวงใจของหลี่หลงฉายผู้เป็นน้องสาวต่างมารดา จึงคิดกำจัดด้วยการทำให้พี่สาวตาบอด

“เป็นอย่างไรบ้าง เจ้ารู้สึกเจ็บหรือระคายเคืองตาหรือไม่”

“ไม่เลยเจ้าค่ะ ข้ารู้สึกว่าข้ามองเห็นเงาลางๆ ท่านพี่ยืนอยู่ตรงนี้ใช่หรือไม่เจ้าคะ”

นางยื่นมือไปทางขวาซึ่งเป็นจุดที่เขายืนอยู่พอดี ก่อนจะยื่นมือไปอีกทางซึ่งนางเห็นเป็นเงาดำๆ คล้ายตู้

“ตู้จริงๆ ด้วย ข้าไม่ได้คิดไปเอง”

หญิงสาวยิ้มกว้างด้วยความดีใจที่นางสามารถมองเห็นเงาดำลางๆ ไม่ได้มืดบอดราวกับอยู่ในโลกสีดำอย่างที่ผ่านมา

“รักษาไปเรื่อยๆ ดวงตาของเจ้าต้องกลับมามองเห็นดังเดิมแน่”

พูดพลางหยิบผ้าสีขาวสะอาดผืนใหม่มาใส่สมุนไพรหายากจากนั้นจึงทาบทับปิดลงบนดวงตาของภรรยาสาวดังเดิม

“ข้าอยากเห็นใบหน้าของท่านพี่ ดวงตาของท่านพี่ จมูกของท่านพี่ ริมฝีปากของท่านพี่”

เสียงฝีเท้าหลายคน...

ใครกัน?

หากเป็นเสียงฝีเท้าของสามีจะเบากว่านี้และลงน้ำหนักอย่างสม่ำเสมอ ทว่าฝีเท้าของผู้ที่กำลังก้าวเข้ามานั้นมีลักษณะเดินสะเปะสะปะคนหนึ่ง อีกคนเดินกระแทกส้นเท้า ส่วนอีกคนเดินลากเท้า

หญิงสาวนิ่วหน้านึกดีใจที่แม้จะตาบอดทว่าประสาทสัมผัสทางการได้ยินดีขึ้นมากหลายเท่าตัว เมื่อเสียงฝีเท้านั้นมาใกล้ๆ นางจึงยืดแผ่นหลังขึ้นตั้งตรงเพื่อเตรียมรับมือ ในใจนั้นภาวนาให้สามีรีบกลับมาโดยไว

“เป็นอย่างไรบ้างพี่สาวคนสวยของข้า”

“หลงเอ๋อร์!”

นางเอ่ยเรียกน้องสาวต่างมารดาด้วยความงุนงง ไม่เข้าใจว่าหลี่หลงฉายจะมาหานางถึงกระท่อมชายป่าที่แสนห่างไกลนี่ทำไม ในเมื่อเวลานี้หลงฉายได้แย่งทุกสิ่งทุกอย่างที่ควรจะเป็นของนางไปหมดแล้ว

“มาทำไม!”

หญิงตาบอดเอ่ยถามเสียงแข็ง แน่นอนว่านางยังคงโกรธจนอยากจะกระโจนเข้าไปตบทึ้งน้องสาวให้สาแก่ใจ แต่รู้ดีว่าเวลานี้นางมีจุดด้อยที่ไม่อาจต่อกรกับใครได้ จำต้องเก็บงำความขุ่นเคืองใจเอาไว้อย่างถึงที่สุด

“ข้าก็แค่เป็นห่วงท่านพี่ อยากจะรู้ว่าท่านพี่สบายดีหรือไม่ ผัวไอ้ใบ้ของท่านพี่มันดูแลท่านพี่ดีหรือเปล่า”