ภรรยาตาหวาน (คลั่งหื่น) นิยาย บท 22

Chapter 22 ไม่รักหยกถนอมบุปผา

“เจ้า!”

ความอดทนที่มีอยู่น้อยนิดขาดสะบั้นลงไม่เหลือชิ้นดี หลี่หลงฉายปราดเข้าไปกระชากผมของพี่สาวต่างมารดาด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างเงื้อง้างกลางอากาศหมายจะตบสั่งสอนเลาะฟันสวยให้ร่วงหลุดจากปาก

ทว่า!

“โอ๊ย!”

คุณหนูคนเล็กแห่งสกุลหลี่ถึงกับร้องโอดโอยเมื่อถูกมือหนาหนักของใครบางคนบีบข้อมือที่กำลังจะตบไว้ก่อนจะกระชากจนนางหงายหลังล้มก้นกระแทกลงไปกับพื้นดิน

เมื่อหันไปมองเจ้าของมือนั้น จึงเห็นว่าเขาเป็นชายรูปร่างสูงโปร่งเต็มไปด้วยมัดกล้าม ใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพเซียน

“จะ...เจ้าเป็นใคร เหตุใดบังอาจมาทำกับข้าเช่นนี้ รู้หรือไม่ว่าข้าคือคุณหนูสกุลหลี่อีกทั้งยังเป็นสะใภ้ของสกุลเหยาอีกด้วย”

“เจ้าเองหรือคุณหนูคนเล็กแห่งตระกูลหลี่”

จางจ้าวถางเลิกคิ้วขึ้นสูงก่อนจะมองหญิงสาวร่างเล็กตรงหน้าตั้งแต่ศีรษะจดปลายเท้า หลี่หลงฉายหาใช่หญิงอัปลักษณ์ นางมีใบหน้าหวานชวนมองอย่างหญิงสาวทั่วไป ข้อนี้คงเกิดเป็นปมริษยาภายในจิตใจเพราะนางเติบโตมากับพี่สาวที่งดงามราวกับจะล่มเมืองล่มแคว้นลงด้วยความงามเสียกระนั้น

“ใช่ข้าเอง รีบขอโทษข้าเสียสิที่บังอาจเสียมารยาท”

หลงฉายเชิดหน้าขึ้นอย่างทะนงตน หวังจะเห็นท่าทางตาลีตาเหลือกด้วยความตกใจของอีกฝ่าย แต่สิ่งที่ได้เห็นกลับเป็นสายตาเย็นชาที่มองมายังนางราวกับว่านางเป็นเศษซากสิ่งมีชีวิตที่แสนน่าสมเพชเสียกระนั้น

เขาเป็นใครกัน!

หน้าตาหล่อเหลา หน่วยก้านดี แต่แต่งตัวซอมซ่อฉายชัดว่าเป็นพวกชาวบ้านเข็ญใจไม่มีฐานะ แล้วเหตุใดจึงกล้าทำท่าทางจองหองกับนางซึ่งเป็นถึงลูกคนมีอิทธิพลในเมืองนี้

“ท่านพี่”

หลี่ซินเหมยเอื้อนเอ่ยเรียกสามีด้วยจำเสียงเขาได้ตั้งแต่ในคราแรก เพียงแค่นางยื่นมือออกไป เขาก็รีบจับมือนางเอาไว้ก่อนจะดึงมาไว้ในอ้อมกอดอย่างหวงแหน

“ปากเจ้าเป็นแผลนี่”

จางจ้าวถางขมวดคิ้วมุ่น เดาได้ในทันทีเลยว่าเป็นฝีมือของใคร นวลแก้มกลมเกลี้ยงของภรรยามีรอยนิ้วมือ อีกทั้งมุมปากยังมีเลือดสีแดงชาด และนั่นทำให้เขาถึงกับฟันกรอดด้วยความกรุ่นโกรธ

“อ๋อ! นี่เจ้าไม่ได้เป็นใบ้งั้นเหรอ”

หลี่หลงฉายรู้สึกหน้าม้านที่หลงคิดว่า ‘ชายใบ้’ คงจะขี้ริ้ว ตัวเตี้ย ดำ และมีเนื้อตัวสกปรก ทว่าชายใบ้ที่นางเห็นกลับมีทุกสิ่งทุกอย่างตรงกันข้ามกับสิ่งที่นางเคยจินตนาการโดยสิ้นเชิง

หากรู้ว่าเขาหล่อเหลาเช่นนี้ นางคงไม่ยุแยงบิดาให้ส่งพี่สาวต่างมารดามาเป็นภรรยาของชายคนนี้แน่

“กรี๊ด! ฟันของข้า!”

หลงฉายหวีดร้องเสียงหลง สาวใช้ซึ่งเห็นเหตุการณ์มาโดยตลอดถึงกับเบิกตาโพลง รีบปราดเข้าไปประคองเจ้านายทันที

“คุณหนูเจ้าคะเป็นอย่างไรบ้าง”

สาวใช้ประคองเจ้านายสาวให้ลุกขึ้นยืน ก่อนที่สาวใช้อีกคนจะรีบปราดไปเก็บฟันสองซี่ของเจ้านายที่ร่วงหล่นปนเลือดแดงฉานอยู่บนพื้น

“เจ้าบังอาจตบหน้าข้าจนฟันร่วง ไอ้ผู้ชายชั้นต่ำ ไอ้คนสถุนไม่มีหัวนอนปลายเท้า คอยดูเถอะข้าจะให้ท่านพ่อฟันคอเจ้าแล้วเอาเลือดมาล้างเท้าข้า”

นางชี้นิ้วตวาด โกรธจนสั่นไปหมดทั้งตัว

“ข้ามันเป็นชายสถุนหยาบกระด้าง หาใช่ชายรักหยกถนอมบุปผา เพราะบุปผาเดียวที่ข้าจะถนอมมีเพียงภรรยาของข้าผู้เดียวเท่านั้น ดังนั้นไม่ว่าใครหน้าไหนบังอาจทำร้ายภรรยาของข้าแม้แต่ปลายเล็บ ข้าจะเอาคืนเป็นร้อยเป็นพันเท่า”

พูดพลางกัดสันกรามจนปูดโปน น้ำเสียงหาใช่ข่มขู่ให้อีกฝ่ายหวาดกลัว แต่เป็นน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยการคุกคามก้าวร้าวและพร้อมจะบดขยี้ใครไม่ว่าหน้าไหนก็ตามที่บังอาจทำร้ายภรรยาของเขา

“ตบเมื่อสักครู่เป็นการแก้แค้นที่เจ้าบังอาจตบภรรยาของข้า ส่วนดวงตา...”

จางจ้าวถางย่างสามขุนเข้าหาหลี่หลงฉาย แน่นอนว่านางถอยหลังกรูดรีบวิ่งไปหลบหลังสาวใช้ด้วยความหวาดกลัว