ผู้ชนะเลศคือราชา นิยาย บท 6

บทที่ 6 แพะรับบาป

เช้าตรู่ หลินเสว่เอ๋อตื่นขึ้นมาจากความฝัน

ภายในห้องเหลือเพียงเธอแค่คนเดียว

เธอลุกขึ้นมานั่งด้วยความเมื่อยล้า ห่อตัวเข้าหาผ้าห่มอย่างโศกเศร้า เมื่อคืนอาการเมาค้างทำให้หัวของเธอยังไม่ค่อยมีสติ

ทันใดนั้น หางตาที่เหลือของเธอก็เหลือบไปเห็นแผ่นข้อความที่ตรงหัวเตียง

พอหยิบขึ้นมาดู ทันใดนั้นก็ทำให้ความรู้สึกอดสูในใจของเธอนั้นระเบิดออกมาอีกครั้ง

“คุณ.......คงจะเคยเล่นโยคะมาก่อนใช่ไหม?”

ต่อให้เฉินตงจะไปแล้ว แต่ว่าเธอยังคงรู้สึกได้ถึงการล้อเลียนผ่านตัวอักษร

ขยุ้มผมอย่างกลุ้มใจ หลินเสว่เอ๋อมีความรู้สึกเหมือนไม่รู้จะเอาความโมโหโยนไปไว้ที่ไหนได้แต่เก็บเอาไว้

แต่ว่าที่ทำให้เธอดีใจก็ดี อีกฝ่ายถึงกับทิ้งข้อความเอาไว้แบบนี้ อย่างนั้นเรื่องเมื่อวานก็คงจะนับว่ายกโทษให้แล้ว

และในเวลานี้พอดี หวางเห้าก็โทรมาหา

“เสว่เอ๋อ เสว่เอ๋อ เธอรีบๆล็อกอินเข้ามาดูคะแนนฉันสิ เมื่อคืนฉันน่ะสุดยอดมากๆเลยนะ ได้MVPติดกันสิบตาเลยล่ะ!”

น้ำเสียงตื่นเต้นในโทรศัพท์ของหวางเห้า ทำให้หลินเสว่เอ๋อเป็นบ้า แกคิดแต่เล่นเกม?

เธอระเบิดออกมาเลยทันที “หวางเห้า เธออายุเท่าไหร่แล้ว ยังไร้สาระขนาดนี้อีกเหรอ? ที่สั่งให้เธอไปเตรียมค่าสินสอดมา เมื่อไหร่เธอถึงจะเตรียมให้ฉันได้สักที? ตกลงนี่เธอยังอยากแต่งงานอยู่หรือเปล่า? จะมาสู่ขอฉันไหม?”

ปลายสายอีกฝั่งอย่างหวางเห้ารู้สึกไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ เงียบไปไม่กี่วินาที ก็รีบพูดขึ้นมา “เสว่เอ๋อเธออย่าโกรธสิ ครอบครัวของเรากำลังพยายามเก็บเงินอย่างหนักอยู่ ต้องโทษไอ้เฉินตงคนชาติชั่วไร้ประโยชน์ เร็วๆนี้แหละ อีกไม่นานผมก็จะได้สู่ขอคุณแล้ว”

เฉินตง?!

ร่างกายอ้อนแอ้นของหลินเสว่เอ๋อสั่น คนเมื่อคืนก็ชื่อเฉินตงเหมือนกัน!

ตามความสามารถเดิม เธอเปิดปากถามขึ้น “ใครคือเฉินตง? เฉินตงที่เธอบอกมีเงินเยอะอย่างนั้นเหรอ?”

“มีเงินกับผีน่ะสิ!”

หวางเห้าด่าทอออกมา “เป็นพี่เขยไร้ประโยชน์ของผมเอง เป็นชายหงส์（ผู้ชายที่เกิดในบ้านยากจนและเข้ามหาวิทยาลัยโดยความพยายาม จบเรียนแล้วก็ดำเนินชีวิตที่เมือง）คนหนึ่ง หลังจากที่พี่สาวของผมแต่งงานกับเขาก็ย้ายออกไปเช่าบ้านอยู่ด้วยกัน เขามีเงินก็สบายไปแล้ว”

หลินเสว่เอ๋อส่ายหน้า หัวเราะเยาะตัวเอง เฉินตงที่ออกมาจากปากหวางเห้า ชัดเจนเลยว่าไม่ใช่ผู้ที่ถือบัตรธนาคารลายดอกชงโคคนนั้น

“เสว่เอ๋อ เธอรอก่อนนะ พ่อแม่ของฉันกับพี่สาวของฉันกำลังช่วยฉันเก็บเงินอยู่ ไม่นานก็จะเก็บเงินครบแล้ว”

ปลายสายหวางเห้าที่พูดถึงเฉินตงขึ้นมา ดูเหมือนกรุ่นก็ปะทุขึ้นมาด้วยเหมือนกัน “ถ้าไม่ใช่เพราะว่าไอ้พี่เขยเฮงซวยคนนั้นของผม อ้อ ไม่ใช่ อดีตพี่เขยไร้ประโยชน์ ตอนนี้พวกเราสองคนก็คงจะมีงานเลี้ยงไปแล้ว”

“เกี่ยวอะไรกับเขา?” หลินเสว่เอ๋อสงสัย

“เขาแต่งงานกับพี่สาวผม ก็คือพี่เขยของผม ผมที่เป็นน้องชายจะแต่งงาน เขาก็ควรจะช่วยสักหน่อยไม่ใช่เหรอ? เขากลับกันเลย มัวแต่เอาเงินไปเททิ้งไว้กับแม่ที่กำลังจะตายที่อยู่ในโรงพยาบาล ไม่ใช่แค่ไม่ช่วยผม แถมยังหย่ากับพี่สาวผมอีก เธอว่าเขาชาติชั่วหรือไม่ชาติชั่ว?”

ริมฝีปากแดงเรื่องของหลินเสว่เอ๋อขยับ อยู่ๆก็มีความรู้สึกเหมือนกินแมลงวันเข้าไปอย่างไรอย่างนั้น

เธอพูดขึ้นอย่างเสียอารมณ์ “เอาอย่างนี้ก่อนแล้วกัน เมื่อคืนฉันทำงานล่วงเวลามาทั้งคืน ขอนอนก่อน” จากนั้นก็ตัดสายโทรศัพท์ทิ้ง

เวลาหนึ่งอาทิตย์หลังจากนั้น เฉินตงยุางไปมาระหว่างบ้านเช่ากับโรงพยาบาล ทุ่มเทไปกับการดูแลมารดา

หลังจากที่เข้ารับการเปลี่ยนถ่ายตับ ร่างกายของมารดาก็กำลังฟื้นตัวอย่างมั่นคง จากการตัดสินของแพทย์ ไม่นานก็สามารถที่จะกลับมาพักรักษาตัวที่บ้านได้แล้ว

ส่วนเรื่องของหลินเสว่เอ๋อ เขาไม่ได้ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย

เรื่องในคืนนั้น เป็นแค่เพียงความคิดที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ถ้าเกิดว่าไม่ใช่เพราะเจอเข้ากับหวางเห้า บวกกับถ้าไม่ใช่เพราะหวางเห้ามาพูดจาเย้ยหยันดูถูกเหยียดหยามเขา เขาก็ไม่มีทางที่จะใช้หลินเสว่เอ๋อเป็นเครื่องโจมตี

วันนี้ตั้งแต่เช้าตรู่ เฉินตงดูแลแม่มาทั้งคืน เตรียมที่จะกลับบ้านไปพักผ่อนสักครู่ เพิ่งจะเดินออกมาจากโรงพยาบาล ก็มีสายจากบริษัทเรียกเข้า

“เฉินตง มึงแม่งไปตายห่าที่ไหนแล้ว?” เพิ่งจะรับสาย อีกฝั่งของสายก็มีเสียงแหลมดังของผู้ชายดังขึ้น

คิ้วของเฉินตงขมวดเข้าหากัน ปลายสายของโทรศัพท์เป็นเจ้านายของเขาที่บริษัทอสังหาริมทรัพย์ เจ้าหลี่

ในตอนแรกที่แม่ป่วยหนัก เขาไปขอเจ้าหลี่หยุดงานหนึ่งสัปดาห์ ช่วงเวลานี้มีเรื่องเข้ามาติดกันทีละเรื่องๆ จนทำให้ลืมเรื่องที่หยุดงานไปเสียสนิท

“ขอโทษครับเจ้าหลี่ แม่ของผมเข้าโรงพยาบาล” เฉินตงพูด

“ตายหรือยัง? แม่ของมึงตายหรือยัง? ยังไม่ตายมึงก็กลับมาทำงานเดี๋ยวนี้!”