ผู้ชนะเลศคือราชา นิยาย บท 11

บทที่ 11ฐานะเขารวยจริงๆนะ

หลินเสว่เอ๋อมีความรู้สึกเหมือนฝันไปเลย

เรื่องอะไรจะบังเอิญขนาดนี้？

ทั้งๆที่เฉินตงที่ได้ยินจากปากของหวางเห้า กับเฉินตงที่เห็นในธนาคาร มันไม่มีทางที่จะเป็นคนเดียวซ้ำซ้อนกัน

แต่ ใบหน้าที่เย็นชาหล่อเหลาในสายตานี้ ดันเหมือนค้อนหนักๆที่ทุบมายังลูกตาเธอ

คืนวันนั้นทำเอาเธอเสียหน้าเสียไปหมด เธอจะลืมใบหน้านั้นได้ยังไง？

“อ้อใช่สิ ผมลืมไปว่าตอนนี้คุณไม่มีเงินเลยสักนิด”

หวางเห้าไม่รับรู้ถึงความเย็นชาของเฉินตงเลย และยังกล่าวเยาะเย้ยต่อว่า：“เสียดาย ถ้าคุณเชื่อฟังคำขอ ให้แม่ของคุณไปดีซะ คุณก็คงไม่ต้องมาหย่ากับพี่สาวผมสินะ？ตอนนี้ทั้งทรัพย์สินทั้งคนก็ไม่เหลืออะไรสักอย่าง”

เฉินตงกำหมัดแน่น เส้นเลือดหลังมือปูดโปนออกมาอย่างเห็นได้ชัด

ตั้งแต่แต่งงานกับหวางหนันหนัน เขาอยู่ในบ้านตระกูลหวางไม่ได้รับการยอมรับเลย เพราะหวางหนันหนันจะลำเอียงให้คนในบ้าน ทำให้ฐานะของเขายิ่งดูต่ำต้อยในบ้านตระกูลหวางมาก

ถึงแม้เขาจะใช้เวลาเพียง 3 ปี ก็ได้เป็นถึงรองประธานบริษัทอสังหาริมทรัพย์แล้ว และยังคอยช่วยเหลือเกื้อกูลตระกูลหวางมาตลอด แต่ก็ยังไม่อยู่ในสายตาของคนบ้านตระกูลหวางที่คิดว่าตนเป็นคนในเมืองอยู่ดี

เมื่อก่อนนั้น เพื่อหวางหนันหนันแล้ว เฉินตงเลือกที่จะอดทนไว้ไม่เอาเรื่องคนอื่น

แต่ตอนนี้ เขาจะไม่ทนต่อไปอีกแล้ว

“เสว่เอ๋อ คุณรีบมาดูสิ คนนี้คืออดีตพี่เขยที่ไร้ประโยชน์ของผม”หวางเห้าหันหน้าไปโบกมือพร้อมกับสีหน้าที่เยาะเย้ย

เฉินตงเงยหน้าขึ้นมองหลินเสว่เอ๋อที่อยู่ในรถ มือที่กำไว้แน่นได้คลายออกแล้ว ความรู้สึกโกรธหายไปในพริบตา จู่ๆเขาก็รู้สึกน่าขำ

อดีตพี่เขยที่ไร้ประโยชน์？

สายตาจ้องไปที่หวางเห้าทีนึง รอยยิ้มบนใบหน้าเฉินตงยิ่งดูแปลกๆ สายตาที่มองหวางเห้าก็กลายเป็นความรู้สึกสงสารเวทนา

หลินเสว่เอ๋อลงจากรถ ฝีเท้าเบามาก สายตามองข้ามหวางเห้ามาหยุดที่ตัวเฉินตง

เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าเฉินตง ใบหน้าที่สวยงามของหลินเสว่เอ๋อแดงทั้งสองข้างเลย ในสมองคิดถึงเรื่องเมื่อคืนอาทิตย์ก่อน

ในขณะเดียวกัน ใจเธอก็เริ่มเต้นตึกตักๆ

เขาคงไม่นำเรื่องราวในคืนนั้น มาบอกให้หวางเห้าสินะ？

หลินเสว่เอ๋อก็ไม่ได้โง่ หวางเห้าเป็นตัวที่ต้องแบกรับคนที่ไม่ดีหรือไม่ค่อยมีคนต้องการต่อจากคนอื่นสำหรับเธอ ถึงแม้เธอจะมีใจที่จะอยากเอื้อมของสูงอย่างเฉินตง แต่ตราบใดที่ยังไม่สำเร็จ เธอไม่มีทางทิ้งหวางเห้าไปแน่ๆ

พูดได้อีกแบบหนึ่งก็คือ หวางเห้าเป็นตัวเลือกสำรองของเธอ เฉินตงเป็นตัวเลือกหลักของเธอ

ถ้าเกิดว่าเป็นเพราะเฉินตงโกรธ แล้วเกิดประจานเรื่องราวในคืนนั้นต่อหน้าหวางเห้าขึ้นมา เธอคงต้องเสียไปทั้งสูญเสียไปทั้งสองฝั่งแน่ๆ！

“หลินเสว่เอ๋อมาๆ ผมจะแนะนำตัวให้คุณนะ”

หวางเห้าไม่รับรู้ถึงความไม่ปกติของหลินเสว่เอ๋อ จับมือหลินเสว่เอ๋อ หลินเสว่เอ๋อดิ้นรนโดยธรรมชาติทีนึง กลับถูกหวางเห้าจับมือเธอยกขึ้นมา พูดด้วยน้ำเสียงราวกับว่ากำลังอวดเฉินตง：“นี่ไง อดีตพี่เขยที่ไร้ประโยชน์ที่ผมพูดถึง เพิ่งจะหย่ากับพี่สาวผมหมาดๆเอง ที่สำคัญคือเขาเป็นคนเอ่ยปากเอง คุณว่ามันตลกไหมล่ะ ？”

“สวัสดีค่ะพี่ ที่เขย”หลินเสว่เอ๋อก้มหน้าลงด้วยความเอียงอาย ไม่กล้าสบตากับเฉินตง

“นี่ๆๆ เรื่องพี่เขยอะไรกัน？”หวางเห้าขมวดคิ้วเล็กน้อย ช่วยพูดแก้ให้ว่า：“เขาเป็นอดีตพี่เขย เรียกเขาว่าเฉินตงก็ได้แล้ว”

“คุณไม่ต้องพูดแล้ว หวางเห้า”หลินเสว่เอ๋อขมวดคิ้วชนกัน ท่าทีดูร้อนรนใจมาก

จู่ๆเฉินตงก็ยิ้มถามหวางเห้าว่า：“นี่เหรอแฟนสาวของคุณ？”

“แน่นอน คุณก็เพิ่งเคยเจอครั้งแรกใช่ไหมล่ะ？”หวางเห้าเชิดหน้าขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง สีหน้าเต็มไปความได้ใจ

เฉินตงพยักหน้า ชูนิ้วโป้งขึ้น：“แฟนสาวของคุณนี่ดีสุดยอดมาก！”

ร่างกายของหลินเสว่เอ๋อสั่นทีนึง ใบหน้าที่สะสวยร้อนผ่าวในทันใด

สำหรับหวางเห้าเมื่อได้ยินแบบนี้ คำพูดนี้ของเฉินตงกำลังชื่นชมเธอชัดๆ

แต่กับเธอแล้ว คำพูดนี้ของเฉินตงมันกำลังประชดประชันชัดๆ เหมือนกับกระดาษข้อความที่วางไว้ตอนเช้าของวันนั้น

“ถึงคิวคุณชมเมื่อไหร่กัน？”

จู่ๆหวางเห้าก็หรี่ตาลง หัวเราะด้วยความดูถูก：“จะบอกความจริงอะไรให้นะ 1 สัปดาห์ผมกับเสว่เอ๋อก็จะหมั้นกันแล้ว เสียดาย ชายหงส์（ผู้ชายที่เกิดในบ้านยากจนและเข้ามหาวิทยาลัยโดยความพยายาม จบเรียนแล้วก็ดำเนินชีวิตที่เมือง）อย่างคุณทำเพื่อแม่ที่กำลังจะตายแล้วหย่ากับพี่สาวผม พี่สาวผมแต่งงานกับคุณมันก็เป็นเพราะว่าคุณเอื้อมของสูง ทีแรกคุณยังสามารถมาร่วมงานหมั้นได้อย่างสง่าผ่าเผย ดูตอนนี้สิ คุณไม่มีสิทธิ์เลยสักนิด”

เฉินตงขำแบบเย็นชาทีนึง สายตามุ่งมั่นมาก

มารดาคือทุกอย่างของเขา เป็นรากฐานของเขา

แล้วจะให้เขาเลือกใหม่อีกครั้ง เขาก็ยังเลือกที่จะหย่ากับหวางหนันหนันอยู่ดี

แต่เฉินตงน่ะสิ ยิ้มและส่ายหัว：“นี่ก็ไม่มีธุระอะไรของผมแล้ว ผมยุ่งมาก ขอตัวก่อนนะครับ”

แลดูเฉินตงจากไป หลินเสว่เอ๋ออกกระเพื่อมขึ้นลง ใบหน้าที่สะสวยยังคงมีความโมโหจนเลือดขึ้นหน้า

“เสว่ เสว่เอ๋อ คุณ……”หวางเห้าก็ดึงสติกลับมาได้แล้ว

เพี๊ยะ！

ไม่รอให้เขาพูดจบ จู่ๆหลินเสว่เอ๋อก็ตบหน้าหวางเห้า：“คนที่ซื่อบื้อจริงๆเลย เขาก็คือแขกคนที่ฉันเล่าให้คุณฟังเมื่อกี้นี้！”

เปรี้ยง！

หวางเห้าราวกับถูกฟ้าผ่า หน้าปากตาค้าง

เห็นหลินเสว่เอ๋อกลับเข้าไปในรถด้วยความโมโห เข้าตามเข้าไปยังรีบเร่ง

พอนั่งเข้าไปในรถ หวางเห้าก็ยังคงกล่าวด้วยความไม่อยากเชื่อว่า：“เสว่เอ๋อ คุณต้องจำคนผิดแน่เลย เฉินตงจะเป็นแขกที่คุณพูดถึงได้ยังไงกัน？เขาก็แค่ไอ้คนจนคนนึง ที่ผมจะให้สินสอดคุณก็ต้องการเงินไม่ใช่เหรอ？พี่สาวของฉันเอาตังค์สองแสนที่ใช้ยื้อชีวิตแม่เขามาให้กับทางบ้านเรา เพื่อเงินสองแสนนั้นแล้วเขาถึงกับหย่ากับพี่สาวผมเลยนะ”

“คุณดูสิเขาทำถึงกับขนาดนี้ จะมีเงินได้ยังไงกัน？”

หลินเสว่เอ๋อโกรธจนหน้าอกกระเพื่อม โมโหร้อนสุดๆ กัดฟัน จ้องตาหวางเห้าด้วยความโกรธ

ใจของมนุษย์ล้วนเติบโตจากเนื้อหนัง แม้แต่เงินช่วยชีวิตแม่ในบ้านคนอื่นคนบ้านคุณก็ยังไม่เว้น ไม่หย่ากันจะรอให้เฉลิมฉลองในช่วงปีใหม่หรือยังไงกัน？

แต่ว่า เธอไม่อยากพูดเยอะกับหวางเห้า กัดฟันพูดไปคำนึงว่า：“เขารวยจริงๆนะ！”

พูดจบ หลินเสว่เอ๋อก็หันหน้ามองไปทางโรงพยาบาลลี่จิง แววตาเป็นประกาย เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง

หวางเห้าตะลึงกับคำพูดของหลินเสว่เอ๋อ

พอมานึกดูดีๆ ก็ขำทีนึง：“มันไปไม่ได้ เขาก็แค่ชายหงส์（ผู้ชายที่เกิดในบ้านยากจนและเข้ามหาวิทยาลัยโดยความพยายาม จบเรียนแล้วก็ดำเนินชีวิตที่เมือง）ไม่มีทางที่เขาจะรวย ถ้ารวยจริงก็คงไม่หย่ากับพี่สาวผมเพราะเงินสองแสนนั้นสิ”

ได้ยินดังนี้ หลินเสว่เอ๋อโกรธจนขำเลย

จุดสนใจของหวางเห้าทำเอาหลินเสว่เอ๋อถึงกับหมดคำพูด

เป็นเพียงเพราะเรื่องเงินสองแสนจริงๆเหรอ？