ผู้ชนะเลศคือราชา นิยาย บท 2

บทที่ 2 พ่อของผมยิ่งกว่ามีเงิน

ทั้งทาง เฉินตงยังงุนงงอยู่

ทุกสิ่งทุกอย่างตรงหน้า เหมือนกับเป็นเพียงความฝัน

จนกระทั่ง เขาเดินตามชายชรามาจนถึงห้องพักผู้ป่วยนอกในแผนกผู้ป่วยวิกฤติของโรงพยาบาลลี่จิง ในตอนที่มองเห็นมารดาที่เพิ่งผ่าตัดเสร็จมีสายระโยงระยางเต็มตัวไปหมด เขาถึงได้ตั้งสติกลับคืนมาได้

ดีใจ ตื่นเต้น ซาบซึ้ง อารมณ์ต่างๆเหมือนกับเขื่อนที่พังทลายลง สาดซัดเข้ามา

“ท่านหลง ตามที่คาดหวังเอาไว้ การผ่าตัดเปลี่ยนถ่ายตับผ่านไปอย่างสำเร็จลุล่วงด้วยดีครับ”

แพทย์ในชุดกราวนด์เดินมาหาแล้วพูดขึ้นด้วยความเคารพ

เฉินตงนิ่งไปแล้ว หมอที่สวมชุดกราวนด์ท่านนี้เป็นหมอที่เป็นคนรักษาแม่ แล้วก็ยังเป็นแพทย์เฉพาะทางที่มีชื่อเสียงของโรงพยาบาลลี่จิงอีกด้วย ยิ่งไปกว่าก็คือผู้ที่มีความสามารถ มีผู้คนมากมายในสายอาชีพแพทย์นับถือ

เมื่อกี้การปลูกถ่ายตับ ก็เป็นหมอท่านนี้ที่แนะนำ

หมอที่มีความสามารถและมีผู้คนนับถือมากมายอย่างท่านนี้ ต่อให้ต้องไปยืนอยู่ต่อหน้าผู้สูงศักดิ์ ก็ยังคงสามารถที่จะพูดคุยและหัวเราะได้ ในตอนที่ได้พบกับชายชรานั้น กลับนอบน้อมขนาดนี้?

“ขอบคุณคุณหมอจางมากๆครับ” ท่านหลงยิ้มแล้วคารวะ

แพทย์ในชุดกราวนด์ร่างกายสั่นเทา รีบตอบด้วยความตกใจ “ไม่จำเป็นครับ ไม่จำเป็นครับ ท่านหลงชมผมมากเกินไปแล้วครับ”

รอจนท่านหลงเก็บมือทั้งสองข้างกลับไป นายแพทย์หมอจางถึงค่อยลมหายใจออกมายาวๆ

ทันใดนั้น นายแพทย์จางมองไปยังเฉินตง แววตาลุ่มลึก ผุดรอยยิ้มออกมา “เฉินตง คุณเป็นคนที่มีใจกตัญญู แถมยังโชคดีอีก แม่ของคุณเพียงแค่ต้องผ่านช่วงเวลาของการปรับตัวไปให้ได้ การผ่าตัดก็นับว่าได้ประสบความสำเร็จลุล่วงไปด้วยดีแล้ว”

ได้ยินคำพูดนี้ เฉินตงก็อดทนไม่ไหวต่อไปอีกแล้ว เพียงแป๊บเดียวตาของกลายเป็นสีแดงก่ำ

“ขอบคุณครับ คุณหมอจาง”

คุณหมอจางเห็นว่าเฉินตงกำลังจะคุกเข่า ทันใดนั้นก็ตกใจจนแทบแย่ รีบร้อนห้ามเอาไว้ “หมอมีใจเมตตา นี่เป็นเรื่องที่ผมสมควรทำครับ”

ท่านหลงมีสถานะอะไร เขานั้นรู้แจ้งดีอยู่แล้ว

อาการป่วยของแม่ของเฉินตง สามารถที่จะขอร้องให้ท่านหลงมาทำธุระให้ เฉินตงจะต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่ๆ

เฉินตงเองก็ไม่ได้โง่ เมื่อกี้อาการซาบซึ้งของคุณหมอจางต่อท่านหลง ปฏิกิริยาชัดเจนขนาดนั้น ตอนนี้มีปฏิกิริยาแบบนี้กับตัวเอง ก็ปกติจนไม่รู้จะปกติยังไงแล้ว

ถึงแม้จะพูดว่าเป็นหมอมีใจเมตตา แต่ว่าการกระทำของคุณหมอจางต่อพวกเขาสองแม่ลูกก็ยังเหมือนเดิมตั้งแต่ต้นจนจบ

แต่ว่าเขาสามารถสัมผัสได้ การกระทำก่อนหน้านั้นของคุณหมอจางต่อตัวเขา นั่นถึงจะเป็นความเมตตาของแพทย์ ส่วนในตอนนี้ กลายเป็นความเคารพของลูกน้องต่อเจ้านายมากกว่า

“ท่านหลง ไม่มีเรื่องอะไร ผมขอตัวลงไปก่อนนะครับ ทางฝั่งผอ.ผมนั้นได้รายงานสถานการณ์ไปแล้วครับ” คุณหมอจางพูดขึ้น

ท่านหลงโบกมือ “การมาของผมในครั้งนี้ ไม่ต้องการให้เป็นเรื่องใหญ่โต ไม่ไปพบท่านผอ.แล้วกันครับ”

“ครับ”

คุณหมอจางก็ไม่ได้คะยั้นคะยอ แค่เลื่อนสายตามามองเฉินตงด้วยแววตาผิดหวัง บอกลาแล้วก็ออกไป

ปึก!

เฉินตงคุกเข่าลงบนพื้น ดวงตาโตมีน้ำตาคลอมองไปยังท่านหลงแล้วก้มหัวคารวะท่านหลงกับพื้นสามครั้ง

“ขอขอบพระคุณ คุณลุงที่ช่วยชีวิตแม่ของผมเอาไว้ บุญคุณใหญ่หลวง เฉินตงจำเอาไว้ขึ้นใจ.......”

ไม่ได้รอให้เขาพูดจบ ชายชราก็รีบเข้าไปพยุง “คุณชายเฉินตงรีบลุกขึ้นครับ ถ้าเกิดว่าต้องคุกเข่า ก็เป็นผมที่จะต้องคุกเข่าให้กับคุณชายครับ”

เฉินตงมีความฉงนเต็มใบหน้า ความดีใจซาบซึ้งหลังจากที่มารดาได้รับการช่วยชีวิตเอาไว้ ก็ค่อยๆสงบลง

ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอหน้ากัน แต่ละครั้งที่ท่านหลงเรียกเขาก็มีแต่คุณชายๆ

ภูมิหลังของตระกูลเขาก็ไม่ได้ดีอะไร ตั้งแต่เล็กแม่กับเขาก็พึ่งพาอาศัยกันด้วยชีวิต หลังจากที่เรียนจบมหาวิทยาลัยทำงาน สถานการณ์ในครอบครัวถึงได้ค่อยๆเปลี่ยนไป

ดังนั้น ในตอนนั้นที่หวางหนันหนันแต่งงานกับเขา เขาก็จำเอาไว้จนขึ้นใจ ในใจก็รู้สึกผิด

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่คนรับใช้ยังไม่คุยกับเขาเลย

ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นคนรับใช้ที่นั่งรถโรลส์-รอยซ์ แฟนท่อมอีก!

อยู่ๆท่านหลงก็ยิ้มออกมา อธิบายขึ้น “ที่จริง ครั้งนี้ที่ผมมาช่วยชีวิตมารดาของคุณ ก็เป็นความต้องการของนายท่าน”

หยุดไปชั่วครู่ ท่านหลงก็พูดอธิบายเพิ่มอีกหนึ่งประโยค “นั่นก็คือบิดาของคุณ”

ครืน!

ร่างกายของเฉินตงสั่นสะท้าน สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน

พ่อสำหรับเขา ช่างห่างไกลเหลือเกิน

แต่เล็กจนโต แม่เคยบอกกับเขาว่า ก่อนที่เขาจะเกิด พ่อก็ได้ตายไปแล้ว

หวางหนันหนันโทรหาเฉินตงตั้งแต่เช้าตรู่ ในสายโทรศัพท์เสียงแหลมหวีดร้องสั่งให้เฉินตงไปทำเรื่องหย่า

เฉินตงไม่ได้พูดอะไรมาก ออกไปจากโรงพยาบาลด้วยความเงียบ โบกรถแท็กซี่ไปที่สำนักงานกิจการพลเรือน

จากที่ไกลๆ ก็มองเห็นหวางหนันหนันเดินไปเดินมาอยู่ที่ประตูของสำนักงานกิจการพลเรือนด้วยความหงุดหงิด

พบเข้ากับเฉินตง ทันใดนั้นอารมณ์โมโหของหวางหนันหนันก็ปะทุขึ้น ชี้เฉินตงแล้วเริ่มด่า “เฉินตง มึงจำเอาไว้เลยนะ เป็นกูที่ไม่เอามึงแล้ว การแต่งงานในครั้งนี้ก็เป็นกูที่ต้องการหย่ากับมึง ต่อไปหลังจากนี้มึงอย่ามาเสียใจทีหลัง!”

“ไปกันเถอะ ไม่เสียใจทีหลังหรอก” เฉินตงว่า

มองภาพด้านหลังที่ใจเย็นแน่วแน่ของเฉินตง หวางหนันหนันก็ชะงักไปในทันที

คบกันมาสี่ปี แต่งงานอีกสามปี เธอไม่เคยเห็นเฉินตงทำท่าทางแบบนี้ต่อเธอเลยสักครั้ง!

กระทืบเท้าอย่างโมโห เธอก็เร่งฝีเท้าตามเข้าไป

ใช้เวลาสิบนาที กระบวนการหย่าก็สำเร็จ

เดินออกมาจากสำนักงานกิจการพลเรือน หวางหนันหนันมองเฉินตงที่จากไปในทันที ก็รู้สึกโมโห “ยังไงก็ต้องมีสักวัน ชายหงส์（ผู้ชายที่เกิดในบ้านยากจนและเข้ามหาวิทยาลัยโดยความพยายาม จบเรียนแล้วก็ดำเนินชีวิตที่เมือง）อย่างมึงจะต้องเสียใจ!”

ครืด!

รถออดี้A4Lคันหนึ่งก็มาหยุดลงตรงหน้าของหวางหนันหนัน หวางเห้าน้องชายโผล่หน้าออกมาด้วยรอยยิ้ม “พี่ หย่ากับไอ้ชายหงส์（ผู้ชายที่เกิดในบ้านยากจนและเข้ามหาวิทยาลัยโดยความพยายาม จบเรียนแล้วก็ดำเนินชีวิตที่เมือง）แล้วหรือยัง?”

“หย่าแล้ว” หวางหนันหนันมองมาอย่างตำหนิครั้งหนึ่ง “แกยังเป็นน้องชายของฉันอยู่หรือเปล่า? ฉันหย่าแล้ว ทำไมแกยังดีใจขนาดนี้?”

หวางเห้าหัวเราะออกมา “ไอ้สวะเฉินตงนั่น มันมาแต่งงานกับพี่เรียกว่าใฝ่สูง พี่หย่ากับมันได้เรียกว่าได้ออกมาจากสถานการณ์เลวร้าย”

สีหน้าของหวางหนันหนันเปลี่ยนไปเล็กน้อย แล้วเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “จริงสิ เรื่องของแกกับแฟนเป็นยังไงบ้าง?”

หวางเห้าพูดขึ้นด้วยสีหน้าลำบากใจ “อย่าไปพูดถึงเลย เสว่เอ๋อทำงานในธนาคารเลยหัวสูง สินสอดห้าแสนที่เธอต้องการ บ้านหลังหนึ่ง รถหนึ่งคัน เงินสองแสนนั่นของเฉินตงก็ยังแก้ปัญหาใหญ่ไม่ได้นะ”

“พี่ขอโทษแกด้วยนะ” หวางหนันหนันถอนหายใจออกมาด้วยความรู้สึกผิด

ในขณะเดียวกัน

หลังจากที่เฉินตงออกไปจากสำนักงานกิจการพลเรือน ก็ไม่ได้กลับไปที่โรงพยาบาลลี่จิงในทันที

แต่กลับเรียกรถแท็กซี่ไปที่ธนาคารใกล้ๆ

ถึงแม้จะเกลียดที่พ่อให้ท่านหลงมาชดเชยส่วนค่าใช้จ่ายให้กับเขา แต่ว่าก็ต้องบอกเลยว่า เงินสตางค์เดียวก็สามารถที่จะล้มชายชาติทหารได้ สถานภาพของเขาในตอนนี้ ไม่ว่าจะเป็นค่าดูแลรักษาแม่ตอนหลังจากนี้ หรือว่าจะเป็นค่ากินค่าอยู่ของพวกเขาสองแม่ลูก แท้จริงแล้วล้วนต้องการเงินทั้งสิ้น