ผู้ชนะเลศคือราชา นิยาย บท 44

บทที่ 44 ข่มขู่

เลื่อนตำแหน่งแล้วเหรอ？

ดวงตากู้ชิงหยิ่งแวววาว จากนั้นบ่นขึ้นมาเล็กน้อย

เฉินตงนี่นะเลื่อนตำแหน่งก็ไม่บอกสักคำ

พยักหน้า กู้ชิงหยิ่งเอ่ยว่า“ถ้าขอพบประธานเฉินค่ะ”

ตอนที่เธอดูข้อมูลของไท่ติ่ง รู้ว่าไท่ติ่งเป็นเพียงหนึ่งในบริษัทเล็กๆของเจ้านายผู้อยู่เบื้องหลังเท่านั้น

เฉินตงเลื่อนตำแหน่งมาเป็นประธานไท่ติ่ง แต่ก็ยังคงต้องเชื่อคำสั่งจากเจ้านายผู้อยู่เบื้องหลังอยู่ดี ฉะนั้นเธอต้องช่วยเฉินตงอธิบาย

“ขออภัยค่ะคุณผู้หญิง ประธานเฉินของพวกเราไม่อยู่ในบริษัทค่ะ”พนักงานเคาน์เตอร์เอ่ยด้วยความขอโทษ

หัวใจกู้ชิงหยิ่งเต้นตึกรัก หรือว่าจะถูกเจ้านายผู้อยู่เบื้องหลังเรียกตัวไปพบ？

โครงการแปลงโฉมย่านสลัมที่ภาคตะวันตกของเมืองถือเป็นการออกไข่ทองเชียวนะ ตอนนี้ไท่ติ่งถูกบริษัทค้าขายวัสดุก่อสร้างต่อต้านเช่นนี้ เฉินตงผู้เป็นประธานของบริษัทจึงยากที่จะบอกปัดความรับผิดชอบได้

นึกมาถึงตรงนี้ ใบหน้ากู้ชิงหยิ่งก็ซีดขาวขึ้นมาทันควัน

เธออยากจะช่วยเฉินตง แต่คาดไม่ถึงว่าเพิ่งกลับเข้าประเทศมา ผลงานเรื่องแรกจะเป็นเช่นนี้

หากไม่ใช่เป็นเพราะจางเห้อหมิงแอบตัดสินแทนลับหลังเช่นนี้ เรื่องนี้ก็คงไม่ย่ำแย่ถึงเพียงนี้！

ติ๊ง！

ลิฟต์ด้านหลังดังขึ้น

เฉินตงเดินเข้ามาเห็นว่ากู้ชิงหยิ่งอยู่ที่นี่ จึงรู้สึกประหลาดใจ“เสี่ยวหยิ่ง ทำไมถึงมาที่บริษัทล่ะ？”

เวลาเดียวกันเขามองพนักงานเคาน์เตอร์ด้วยความเบื่อหน่าย ตอนนี้กู้ชิงหยิ่งน่าจะรู้ว่าเขาเป็นเจ้าของไท่ติ่งแล้วสินะ

เดิมทียังคิดว่าให้ผ่านไปสักพักหนึ่งก่อน แล้วจะเซอร์ไพรส์ให้เธอ ตอนนี้เห็นทีปิดเธอไม่ได้อีกแล้ว

กู้ชิงหยิ่งเงยหน้ามองเฉินตง รีบเข้าไปต้อนรับ พลางพูดด้วยความเป็นห่วงว่า“ฉัน ฉันกำลังจะมาอธิบายกับคุณ บริษัทพวกคุณถูกผู้ค้าวัสดุก่อสร้างต่อต้านแล้วใช่ไหม？”

“คุณรู้ได้ยังไง？”เฉินตงรู้สึกประหลาดใจ

“ฉันรู้อยู่แล้ว！”

นัยน์ตาคู่งามของกู้ชิงหยิ่งเปล่งประกายระยิบระยับ ดึงเฉินตงมาด้านข้างอย่างกังวลใจ พูดเสียงเบาว่า “คุณถูกเจ้านายเรียกตัวไปด่ามาใช่ไหม？”

เจ้านาย？

เฉินตงมองกู้ชิงหยิ่งอย่างประหลาดใจ เธอยังไม่รู้เหรอ？

เห็นเฉินตงหยุดชะงัก กู้ชิงหยิ่งร้อนใจเป็นที่สุด“คุณเลื่อนตำแหน่งจากรองประธานเป็นประธาน คือผู้ดูแลไท่ติ่ง เกิดเรื่องใหญ่กับโครงการก่อสร้างย่านสลัมที่ภาคตะวันตกของเมืองเช่นนี้ เจ้านายไท่ติ่งคงต้องโมโหใส่คุณใช่ไหม”

ฮ่าๆๆ！

ทันใดนั้นเฉินตงก็หัวเราะออกมา

การตอบสนองของกู้ชิงหยิ่ง เห็นได้ชัดว่าไม่รู้ว่าไท่ติ่งเป็นของใครเลย

ที่แท้เข้าใจผิดแล้ว

เมื่อครุ่นคิดจนละเอียด เฉินตงก็เข้าใจได้แล้ว

กู้ชิงหยิ่งรู้ชาติกำเนิดและฐานะของตนดี หากไม่เกิดปาฏิหาริย์ขึ้นมา เขาก็ไม่อาจเป็นเจ้าของไท่ติ่งได้เลย

ส่วนความคิดของกู้ชิงหยิ่งคือ การคาดเดาปกติเมื่อรู้สถานะของเขาก่อนหน้านี้

“คุณยังมีอารมณ์หัวเราะอีก？”กู้ชิงหยิ่งทำตาขาวใส่เฉินตง

“ไม่เป็นไร คลายปัญหาได้แล้ว”เฉินตงโบกมือ

ในเมื่อกู้ชิงหยิ่งยังไม่รู้ความจริง เขาจึงคิดจะปกปิดต่อไป รอให้ย้ายเข้าวิลล่าเขาเทียนซานก่อน แล้วค่อยบอกกู้ชิงหยิ่ง เพื่อเซอร์ไพรส์ให้เธอจะดีกว่า

“อะไรนะ？แก้ไขได้แล้ว？”

ใบหน้ากู้ชิงหยิ่งเผยความตกตะลึงขึ้นมา บริษัทค้าขายวัสดุก่อสร้างต่างร่วมมือกับทั้งเมือง เพื่อต่อต้านไท่ติ่ง เป็นไปได้ยังไงที่เฉินตงสามารถคลี่คลายปัญหาในเวลาอันสั้นนี้？

ถึงแม้ไปหาวัสดุมาจากที่อื่นก็ไม่ใช่จะจัดการได้ในเวลาครึ่งวันอย่างนี้นี่นา

หรือ……เขากลัวฉันจะเป็นห่วง จึงปลอบใจฉัน？

ทันใดนั้นกู้ชิงหยิ่งเข้าใจเสียที ใบหน้าของเธอมองเฉินตงอย่างจริงจัง พูดอย่างตั้งใจกับเขาว่า “เฉินตง ฉันไม่อนุญาตให้คุณปิดบังฉันนะ คุณวางใจได้ ฉันจะหาวิธีช่วยเหลือคุณแน่นอน”

เฉินตงขำกับท่าทีตั้งอกตั้งใจของกู้ชิงหยิ่ง ยักไหล่ พลางเอ่ยว่า“จัดการได้แล้วจริงๆ ผมมีเบื้องบนคอยช่วยเหลือ”

ท่ามกลางความแปลกใจของกู้ชิงหยิ่ง เฉินตงพูดเสียงเบาว่า“คุณรู้จักโจวเย่นชิวไหม？”

กู้ชิงหยิ่งขมวดคิ้วมีอารมณ์ตกตะลึงปนสงสัยสลับกันไป

ไปต่างประเทศมาสามปี ทำให้เธอไม่รู้เรื่องของบ้านเมืองเลย และตอนที่ไปต่างประเทศก็เพิ่งเรียนจบปริญญาตรี ยังไม่มีประสบการณ์อะไร ดังนั้นเธอไม่รู้จักคนที่ชื่อโจวเย่นชิวเลย

“เฉินตง ไม่ว่าจะมีปัญหาอะไร คุณต้องบอกฉันนะ เรื่องนี้ฉันเป็นคนผิดต่อคน”

กู้ชิงหยิ่งทิ้งประโยคพิสดารไว้หนึ่งประโยค จากนั้นก็ก้มหน้าจากไป

เมื่อดูข้อมูลของโจวเย่นชิวอย่างละเอียดแล้ว เธอจึงกระจ่างขึ้นมา “มิน่าล่ะไอ้คนบ้างานยังมีสีหน้าเรียบเฉย ที่เจ้าของกิจการแซ่โจวผู้นี้มีอำนาจในเมืองนี้มาก หากคิดจะฟื้นฟูไท่ติ่งแค่เพียงเอ่ยปากสักหนึ่งประโยคก็ได้แล้ว？”

ปิดคอมพิวเตอร์เสร็จ ความกังวลใจของกู้ชิงหยิ่งก็มลายหายไป

เธอกรอกนัยน์ตา จู่ๆก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เปิดเว็บไซต์ของบริษัทวัสดุก่อสร้างยิงลี่ขึ้นมา

……

หลังเลิกงานตอนกลางคืน เฉินตงไปเยี่ยมเยียนคุณแม่ที่โรงพยาบาล

เมื่อเขาเดินออกมาที่ประตูโรงพยาบาลลี่จิงก็มีเงาร่างหนึ่งขวางทางเขาไว้

“ที่แท้ แม่ของคุณก็พักอยู่ในโรงพยาบาลแห่งนี้นี่เอง？”

เสียงหัวเราะเย็นเชิงตลกดุจเข็มทิ่มหู

สีหน้าเฉินตงเย็นยะเยือกกะทันหัน อารมณ์ขุ่นเคือง

“เฉินเทียนหย่าง หมายความว่ายังไง？”

มองรอยยิ้มชั่วร้ายของเฉินเทียนหย่าง เฉินตงรู้สึกจุกอยู่บริเวณลำคอ เวลาเดียวกันก็รู้สึกกระวนกระวายใจ

ตอนเจอหน้าเฉินเทียนหย่างครั้งก่อน หากคุนหลุนไม่มา คาดว่าเฉินเทียนหย่างคงคิดจะฆ่าฟันเป็นแน่

สำหรับความคิดอย่างเฉินเทียนหย่าง ชีวิตคนก็ไม่ต่างไปจากมดเลย

“คิกคิก……”

เฉินเทียนหย่างหัวเราะเสียงเย็น“แม่นายไม่ใช่ควรจะตายแล้วเหรอ？”

ประโยคเดียวราวกับคมมีดเสียบอยู่กลางหัวใจของเฉินตงแรงๆ

คุณแม่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเขา ส่วนเขาได้ฟังคำพูดของเฉินเทียนหย่างก็รู้สึกได้ถึงกลิ่นอายความข่มขู่ที่แฝงอยู่

วินาทีต่อมา

เฉินตงเดินเข้าไปคว้าคอเสื้อของเฉินเทียนหย่างไว้“มึงกล้าลงมือกับแม่กู แม่ง กูจะสู้กับมึงสุดชีวิตเลย！”

ปัง！

เฉินเทียนหย่างปัดมือของเฉินตงออก ยิ้มอย่างดูแคลน“นายมีคุณสมบัติมาสู้กับกูด้วยเหรอ？แม่ง สะสางเรื่องวัสดุก่อสร้างของไท่ติ่งให้ได้ก่อนเถอะ”

“ไอ้ลูกสวะอย่างมึง กูออกเงินนิดหน่อยก็ทำให้มึงไม่ได้ไปผุดไปเกิดชั่วนิรันดร์แล้ว”