ผู้ชนะเลศคือราชา นิยาย บท 56

#####บทที่ 56 นายไม่มีความเมตตา ฉันก็จะไร้ความปรานี

บทที่ 56 นายไม่มีความเมตตา ฉันก็จะไร้ความปรานี

“แม่……”

หวางหนันหนันรู้สึกสิ้นหวังแล้ว น้ำตาไหลพรากมองไปทางจางซิ่วจืออย่างสิ้นหวัง

แต่จางซิ่วจือกลับด่าอย่างเอือมระอา “ร้องๆๆ ร้องเป็นอย่างเดียว แกไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้!”

“หนันหนัน แกก็อย่าไปทำให้แม่แกโกรธแล้ว แม่แกเพิ่งออกจากโรงพยาบาลนะ” หวางเต๋อทนดูต่อไม่ได้ จึงพูดกับหวางหนันหนันด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

หลังจากที่หวางหนันหนันออกไป

หวางเต๋อถึงจะถอนหายใจออกมาและต่อว่าจางซิ่วจือ “คุณน่ะ ทำไมเรื่องอะไรก็ไปโทษแต่ลูกสาวล่ะ?”

“คุณโทษฉันเหรอ? งั้นคุณก็ไปหาเงินมาสิ!”

คำพูดของจางซิ่วจือทำให้หวางเต๋อหน้าแดงออกมา

น้ำเสียงหวางเต๋อคลายลงเล็กน้อย “แต่ถ้าเฉินตงไม่มีเงินล่ะ?”

“พ่อ เฉินตงจะไม่มีเงินได้ยังไง? ไม่มีเงินแล้วจะไปรักษาไอ้แม่ผีทะเลของมันได้ยังไง?” หวางเห้าตะคอกออกมา

“แกหุบปากไปเลย ยังเห็นบ้านนี้วุ่นวายไม่พอหรือไง?”

หวางเต๋อจ้องอย่างโกรธเคือง หวางเห้าตกใจจนรีบหยุดตะคอก

หวางเต๋อจึงพูดกับจางซิ่วจือแทน “หลังจากที่หนันหนันแต่งงานกับเฉินตง บัตรเครดิตทั้งหมดก็คือหนันหนันเป็นคนเก็บเอาไว้ ในบ้านมีเงินเท่าไหร่หนันหนันรู้ดีที่สุด เธอไม่น่าจะโดนหลอกนะ”

“ให้ผมพูดนะ เฉินตงมีเงินไปรักษาแม่มันน่าจะเป็นเพราะมันไปยืมเงินบริษัทมันเอง ยังไงก็เป็นถึงรองประธาน แค่ยืมเงินนิดหน่อยไม่น่าจะยากอะไร”

วิเคราะห์อยู่พักหนึ่ง จางซิ่วจือก็เริ่มคลายความโมโหลงเล็กน้อยและขมวดคิ้วครุ่นคิดขึ้นมา

หลายวิผ่านไป จู่ๆจางซิ่วจือก็เงยหน้าขึ้นและพูดออกมาอย่างร้ายกาจ “ฉันไม่สนว่ามันจะมีเงินหรือไม่มี ในเมื่อมันยืมบริษัทมันได้ครั้งหนึ่ง ก็ยืมครั้งที่สองได้ ปีก่อนบ้านเราไม่รังเกียจมัน ให้มันมาเกาะเราได้ แต่มันกลับเนรคุณไปหย่ากับหนันหนัน แค่สองแสนก็คิดจะถีบไสไล่ส่งหนันหนันออกไปงั้นเหรอ?”

“คุณ……”

หวางเต๋อหน้าแดงซ่านขึ้นมาฉับพลัน พูดอะไรไม่ออก

จางซิ่วจือเท้าสะเอวไม่ยอมหยุดพูด “ฉันทำไม? เรื่องนี้คุณต้องฟังฉัน เพื่อเสี่ยวเห้าของพวกเรา ให้หนันหนันไปเอาเงินจากเฉินตงมาอีกกี่แสน แบบนี้ถึงจะยุติธรรมกับหนันหนัน ไอ้ชายหงส์นั่นคิดจะใช้แค่สองแสนไล่หนันหนันออกไป ไม่มีทาง!”

หวางเต๋อถอนหายใจออกมา นั่งลงโซฟา ก้มหน้าไม่เถียงต่อ

แต่เป็นหวางเห้าที่ควงแขนจางซิ่วจืออย่างดีใจ “ขอบคุณครับแม่ แม่ดีกับผมที่สุดเลย”

จางซิ่วจือขยี้ผมหวางเห้าอย่างเอ็นดู “เพราะความรักของคนเป็นพ่อเป็นแม่ทั้งนั้น แกเป็นลูกชายแท้ๆของแม่ แม่จะไม่รักแกได้ยังไงจริงไหม?”

……

เปรี้ยง!

ฟ้าร้องสนั่นบนท้องฟ้ายามค่ำคืน

ฝนค่อยๆโปรยปรายลงมา

หวางหนันหนันเดินอยู่บนถนนอย่างสิ้นหวัง ทั้งตัวเปียกโชกไปด้วยน้ำฝน

สายตาพร่ามัวทั้งสองข้าง เธอเองก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะน้ำตาหรือน้ำฝน

เดินได้ไม่ไกลเธอก็เดินต่อไม่ไหวแล้ว นั่งลงบนถนนอย่างอ่อนแรง

แสงสลัวของไฟถนน บนถนนที่วังเวง

ไม่มีใครมาสังเกตเห็น หวางหนันหนันจึงร้องไห้ออกมาอย่างใจสลายราวเช่นพนังกั้นแม่น้ำแตกน้ำไหลพรากออกมา

เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าหย่ากับเฉินตงแล้ว ตัวเองจะต้องมาใช้ชีวิตที่ตื่นตระหนกวุ่นวายทุกวันอย่างนี้

ความรู้สึกสำนึกเสียใจถาโถมเข้ามา

เธอหยิบมือถือขึ้นมาอยู่หลายครั้ง หวังจะหาคนระบาย แต่ก็ต้องวางลงทุกครั้งอย่างจำใจ

เพราะเธอพลันคิดขึ้นมาได้ว่า แต่งงานสามปีนี้เธอเคยชินกับชีวิตสุขสบายที่เฉินตงให้กับเธอ พอชีวิตเธอเปลี่ยนไปแล้ว นิสัยของเธอจึงยิ่งอยู่ยิ่งเอาแต่ใจมากขึ้น จนทำให้เพื่อนจากเธอไปกันหมด

ในที่สุด หวางหนันหนันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา น้ำตาคลอเบ้าหาวีแชทของเฉินตง

“เฉินตง ฉันอยากเจอนาย……”

รออยู่ครึ่งชั่วโมงเขาก็ยังไม่ตอบกลับ

หวางหนันหนันรู้สึกโกรธเล็กน้อยจึงดันทุรังส่งวีแชทไปหาอีกครั้ง

“ครั้งก่อนนายบอกจะเจอฉันเอง ทำไมตอนนี้ถึงหลบหน้าไม่เจอฉันล่ะ? ฉันให้นายทุกอย่างเท่าที่ฉันให้ได้ แม้กระทั่งร่างกายฉันก็ให้นายไปแล้ว ตอนนี้แค่อยากเจอนายสักครั้งมันยากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

หลังจากที่ส่งไปอีกหนึ่งข้อความแล้ว แต่หวางหนันหนันก็ยังรู้สึกว่ามันไม่พอ จึงรีบพิมพ์ข้อความที่สามต่อ

“นายก็คือหลอกฉัน นายมันผู้ชายเลว! นายเพื่อที่จะไปอยู่กับกู้ชิงหยิ่งนังร่านนั่นเลยตั้งใจหลอกให้ฉันหย่า เฉินตง ถ้าคืนนี้นายไม่มาเจอฉัน นายต้องเสียใจแน่!”

หลังจากที่กดส่งข้อความแล้ว ไม่นานก็ได้รับข้อความตอบกลับ

ติ้ง!

เสียงแจ้งเตือนวีแชททำให้หวางหนันหนันมีสมาธิขึ้นมา