ผู้ชนะเลศคือราชา นิยาย บท 78

บทที่ 78 นี่มันบ้าไปแล้ว!

เมื่อได้ยินคำพูดที่เย็นชานี้ โจวเห้าถึงกับเกร็งไปทั้งตัว

คนคนเดียวจะกล้าท้าทายคนเป็นสิบได้ยังไง?

มัน......ล้อเล่นอยู่ใช่ไหม!

“อันธพาลใส่สูทใช่ไหม? ได้สิ ในเมื่อมึงไม่ยอมจบ อย่าหาว่ากูไม่เกรงใจก็แล้วกัน!”

โจวเห้ากัดฟันด้วยความโกรธ จากนั้นโบกมือเพื่อสั่งการ “อัดมันให้ร่วง ทีเหลือกูรับผิดชอบเอง!”

ทันใดนั้น คนนับสิบที่มีพลั่วท่อเหล็กก็กระโจนเข้าหาเฉินตง

ส่วนโจวเห้าค่อยๆ ถอยออกจากพวกเขา

เฉินตงยิ้มอย่างเย็นชา ดวงตาของเขาเปล่งประกาย จากนั้นพุ่งเข้าหาโจวเห้าที่กำลังเดินถอยหลังอย่างรวดเร็ว

เขาไม่ใช่คนไร้น้ำยาแต่อย่างใด สามปีที่อยู่ในบ้านตระกูลหวาง เขาเจอเรื่องราวมาหลายต่อหลายอย่าง แต่ทั้งหมดนั้นก็เพราะเขารักหวางหนันหนัน

ถ้าเขาเป็นคนกระจอกจริงๆ แล้วเขาจะเป็นรองประธานของไท่ติ่งภายในสามปีได้อย่างไร?

ช่วงหนึ่งเฉินตงเคยการฝึกระบบฝึกปีศาจ ซึ่งทำให้เขาแข็งแกร่งกว่าคนปกติทั่วไปมาก แม้เขาจะยังมีอาการบาดเจ็บอยู่ แต่คนกลุ่มนี้ไม่ใช่อุปสรรคสำหรับเขาเลย

ด้วยความเร็วแสง เฉินตงพุ่งเข้าถึงตัวโจวเห้าเหมือนสายฟ้า

โจวเห้าตะโกนตกใจแล้วเหวี่ยงหมัดเข้าหาเฉินตง

แต่เฉินตงหลบการโจมตีของเขาได้อย่างง่ายดาย จากนั้นคว้ามือของโจวเห้าแล้วล็อกตัวเขาไว้

“โอ๊ย!”

ด้วยเสียงกรีดร้อง เฉินตงจับโจวเห้าไว้ได้

โจวเห้าในขณะนี้เหมือนท่อนไม้ที่หมุนอยู่กับที่ เสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดของเขาทำให้ทุกคนต้องห่างออกไป

“หมอบลงไป!”

เฉินตงสีหน้าเย็นเยือก สองมือจับโจวเห้าไว้แล้วฟาดเขาลงกับพื้น

ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทำให้ใบหน้าของโจวเห้าซีดลงทันที เขาทำได้เพียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวด

เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของโจวจุนหลง การที่ได้รับตำแหน่งเป็นรองหัวหน้างานของชุมชนเฮติก็เป็นเพราะเส้นสายของเขาเท่านั้น วันๆ เขาทำได้เพียงโอ้อวดอำนาจและศักดิ์ศรี ซึ่งไม่มีทักษะในตัวเลยแม้แต่นิด อย่าให้เขาต้องเทียบกับเฉินตงเลย แม้แต่นักเลงข้างถนนเขาก็ไม่มีปัญญาเอาชนะได้

ฮึบ!

ในขณะที่โจวเห้าล้มลง ทันใดนั้นก็มีเสียงหึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง

เฉินตงขมวดคิ้วและเห็นท่อนเหล็กที่กำลังจะเหวี่ยงเข้ามาถึงเขา ในพริบตานั้นเขาหลบการโจมตีพร้อมกับเตะเข้าไปที่หน้าท้องของอันธพาลคนนั้นและแย่งท่อนเหล็กมาได้

“ฟ่านลู่ คุนหลุน เดินออกไปกับผม!”

เฉินตงตะโกนพูด เขายกท่อนเหล็กขึ้นมาราวกับเทพเจ้าแห่งการสังหาร จากนั้นพุ่งตรงเข้าไปในวงล้อมของชายกลุ่มนั้น

ทุกครั้งที่ท่อนเหล็กนั้นถูกเหวี่ยงออกไป จะมีเสียงคนกรีดร้องอย่างเจ็บปวดดังขึ้นและจะมีคนล้มลงกับพื้นโดยกุมศีรษะที่เปื้อนเลือดของเขา

เฉินตงไม่ได้เป็นคนโง่เขลา เขารู้ดีว่าในสถานการณ์แบบนี้ต่อให้เขาสามารถสู้กับคนเป็นสิบได้ แต่เขาต้องแลกด้วยพลังงานไม่น้อยอย่างแน่นอน

มันไม่คุ้มแน่!

ดังนั้นเขาจึงต้องพาคุนหลุนกับฟ่านลู่ออกไปในที่ปลอดภัยก่อน เขาจึงจะมีพื้นที่มากพอในการจัดการกับคนกลุ่มนี้

สำหรับการยั้งมือนั้น เขาไม่มีความคิดนี้เลย!

ถูกคนสิบคนรุมทำร้ายแล้วต้องอภัยให้พวกเขา มันคงจะโหดร้ายต่อตัวเองมากเกินไป!

“อัดมันสิวะ รอเชี้ยอะไร! ไอ้พวกเหลือขอ กูเลี้ยงพวกมึงไว้ทำไม?”

เมื่อเห็นเฉินตงยืนอยู่ในท่ามกลางลูกน้อง โจวเห้าก็ถอยห่างออกไปแล้วกระทืบเท้าด้วยความโกรธ

ทันทีที่เสียงพูดยังจบลง

เฉินตงที่อยู่ท่ามกลางชายกลุ่มนั้นกันหันกลับมาแล้วเหวี่ยงท่อนเหล็กไปที่โจวเห้า

“มึงมันหัวดื้อจริงๆ!”

ผัวะ!

“อ๊า!”

โจวเห้าที่ถูกท่อนเหล็กฟาดเข้ากลางหน้าผากถึงกับเลือดพุ่งออกมาแล้วทรุดตัวลงไปนอนกองกับพื้นทันที

“คุณชายระวัง!”

คุนหลุนที่ยืนอยู่ด้านหลังเฉินตงตะโกนขึ้น

เฉินตงหันกลับไปอย่างกะทันหันและเห็นท่อนเหล็กฟาดลงมาที่เขา

ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เขากำหมัดขวาแล้วเหวี่ยงออกไปปะทะกับท่อนเหล็กนั้น

ตึบ!

เสียงสนั่นดังขึ้น ท่อนเหล็กกระเด็นออกไป

การปะทะในครั้งนี้ทำให้มือขวาของเฉินตงแตกและมีเลือดไหลออกมา

“คุณเฉิน…...”

ฟ่านลู่ตกใจจนหน้าซีด

เธอไม่เคยเห็นเฉินตงในสภาพแบบนี้มาก่อน แต่รู้สึกกลัวอย่างอธิบายไม่ถูก

“ไม่เป็นไร เราไปกันต่อ”

เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นข้างหูฟ่านลู่

โดยที่ฟ่านลู่ยังไม่ทันตั้งตัว แขนซ้ายของเธอก็ถูกจับไว้แน่นๆ

“พี่คุนหลุน……”

ฟ่านลู่มองคุนหลุนอย่างว่างเปล่าและเดินตามเขาไปอย่างงุนงง

ทั้งสองไม่ได้เดินเร็วมากนัก ได้แต่เดินตามเฉินตงอย่างใกล้ชิด

แม้จะมีแต่คนพยายามอ้อมเฉินตงเข้ามาทำร้ายพวกเขา

แต่เฉินตงไม่เคยเปิดโอกาสให้ใครเข้ามาถึงตัวเลย!

ในไม่ช้าการต่อสู้ที่ดุเดือดนี้ก็ดึงดูดสายตาของคนงานทั่วไซต์งาน

คนงานกลุ่มหนึ่งถึงกับอึ้งเมื่อเห็นเฉินตงฝ่าวงล้อมของชายนับสิบคนเพียงลำพัง

นั่นใช่มนุษย์หรือ?

โจวเห้าเป็นเด็กเส้นในไซต์งาน เขามีลูกน้องกลุ่มอันธพาลมากมาย ดังนั้นโดยปกติแล้วเขาถึงทำตัวกร่างอยู่ตลอด

นี่ก็เป็นเหตุผลหนึ่งที่คุนหลุนกับฟ่านลู่ถูกทำร้ายแต่ไม่มีใครกล้ายุ่งด้วย

ในความคิดของคนงาน ทุกคนต่างก็เคยชินกับเรื่องแบบนี้แล้ว

แต่ตอนนี้กลับผิดปกติ!

มันบ้าไปแล้วจริงๆ!

ในไม่ช้า ลูกน้องสิบกว่าคนของโจวเห้าก็ถูกเฉินตงจัดการไปมากกว่าครึ่งแล้ว ส่วนอีกครึ่งของที่เหลือก็ตื่นตระหนกและไม่กล้าเข้าใกล้เขาอีกเลย

เฉินตงที่ยืนอยู่ท่ามกลางชายกลุ่มนั้นกวาดมองไปรอบๆ เขาเช็ดเลือดจากบาดแผลที่มือขวาของเขาบนสูท จากนั้นยกมือขึ้นแล้วดึงเนกไทอีกครั้ง

“จะเอาอีกไหม?”

เสียงพูดที่เย็นชาพร้อมความคารมที่ติดตลก

แต่เมื่อทุกคนได้ยินก็เหมือนถูกฟ้าผ่าลงกลางจิตใจ

พวกเขาเป็นนักสู้อยู่แล้ว การที่มือเปื้อนเลือดเป็นเรื่องธรรมดา แต่วันนี้สิ่งที่เฉินตงแสดงให้เห็นกลับเลือดเย็นกว่าที่คิด!

“อัดมันสิ อัดมันต่อเลย!”

โจวเห้าที่นั่งกุมหัวอยู่ไม่ไกลก็ตะโกนขึ้นอีกครั้ง

เฉินตงยิ้มจางๆ จากนั้นยื่นมือขวาออกไปที่ลูกน้องเขาคนหนึ่ง

“เอามา!”

ลูกน้องคนนั้นถึงกับตกตะลึงและเดินถอยหลังไป

เฉินตงชี้ไปที่ท่อนเหล็กแล้วพูดขึ้นอีกครั้ง “ส่งมันมา!”

ลูกน้องที่ตกใจกลัวอยู่ เขาไม่ลังเลที่จะยื่นท่อนเหล็กในมือให้กับเฉินตงเลย

“ใจนะ”

เฉินตงยิ้มพูด จากนั้นหันเดินไปที่โจวเห้า

ลูกน้องก้มหน้ามองสองมือเปล่าของเขาด้วยความงุนงง เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าทำไมต้องส่งท่อนเหล็กในมือให้กับเฉินตงด้วย

“เพราะคุณทำร้ายคนของผม วันนี้ผมจะเอาขาคุณไปข้างหนึ่ง”

เฉินตงยืนอยู่ตรงหน้าโจวเห้าแล้วพูดอย่างเยือกเย็น

“อย่า อย่านะ......กูเป็นน้องชายของโจวจุนหลงเชียวนะ! มึง......”

โจวเห้าตกใจกลัวและพยายามขอความเมตตาจากเขา

แต่ว่า

ผัวะ!

ท่อนเหล็กก็ฟาดลงมากระแทกกับขาซ้ายของโจวเห้า

เสียงแตกหักที่ชัดเจนของกระดูกทำให้ทุกคนได้ยินแล้วต้องรู้สึกตกใจ

ตั้งแต่ต้นจนจบ สีหน้าของเฉินตงยังคงเหมือนเดิม

ในเสียงกรีดร้องเหมือนหมูที่ถูกเชือดของโจวเห้า

เฉินตงโยนท่อนเหล็กลงแล้วเอนตัวไปหาเขา “ตอนนี้นายรู้แล้วหรือยังว่าอะไรคืออันธพาลในชุดสูท?”

“มึง......มึงมัน......พี่ชายกูไม่ปล่อยมึงไว้แน่ ไท่ติ่งของมึงไม่คู่ควรแม้แต่จะเป็นคนขัดรองเท้าของพี่ชายกูโจวจุนหลงด้วยซ้ำ!” โจวเห้าเจ็บจนหน้ามืดและเหงื่อก็แตกเต็มหน้าผาก แต่เขายังคงตะโกนข่มขู่อย่างเสียงดัง

“งั้นให้พี่ชายคุณนัดเวลามาเลยนะ ผมจะไปตามนัดเอง พอดีอยากให้แกจ่ายเงินค่าสูทชุดนี้หน่อย”

เฉินตงยิ้มพูดอย่างเย้ยหยันแล้วหันมองไปที่คุนหลุนกับฟ่านลู่ “กลับบ้านกันเถอะ”

เป็นประโยคง่ายๆ แต่เหมือนค้อนหนักที่กระแทกกับหัวใจของคุนหลุนและฟ่านลู่