บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 532

บทที่ 532 โง่ตายเลย

“หรือว่าเจ้าไม่รู้ฐานะของข้าหรือ” ซูพ่านเอ๋อดึงทึ้งคนผู้นั้นมาที่ด้านหน้านางด้วยตนเอง “แม้ว่าข้าจะไม่ใช่ลูกสาวที่กู้เฉิงเอ็นดูที่สุด ยังไงข้าก็เป็นพระชายาจิ้งของชางหลาน......เหอะ......”

ไม่ทันระวังตัวจนถูกนายพลใช้ดาบจู่โจมให้ลงไปกองกับพื้น มือสองข้างที่พยายามกดรั้งตัวเองอยู่บนพื้นนั้นถูกกระแทกให้เลือดไหลออกมา

นางหายใจเสียงต่ำ แต่กลับแลกมาด้วยคมมีดที่อยู่บนคอ “เจ้าเกือบทำให้แคว้นซินของข้าเสียหน้าจนหมดสิ้น ท่านผู้นำบัดนี้ได้ออกตัวว่าแคว้นซินจะไม่มีทาสรับใช้อีกต่อไป ได้มีความสำเร็จเฉกเช่นนี้ เจ้ากลับทำให้แคว้นซินของพวกเราเสียหน้าอย่างหนัก บัดนี้ยังยั่วแคว้นชางหลานอีก มีองค์หญิงแบบเจ้าเช่นนี้ ช่างทำให้คนคลื่นไส้อาเจียนเสียจริง

ซูพ่านเอ๋อเคยถูกพูดคำพูดเช่นนี้ใส่มาก่อนหน้านี้เสียแล้ว เดิมทีควรจะลุกขึ้นมาแสดงความโมโห

แต่คมมีดทิ่มเข้าไปที่ผิวหนัง เป็นความรู้สึกที่สัมผัสได้เช่นนี้ ได้แต่พกเอาแรงกำลังที่มีทั้งหมด ได้แค่ขยับถอยหลังไป “พวกเจ้าไปส่งจดหมายให้อ๋องจิ้ง เขาจะ......”

“บัดนี้อ๋องจิ้งและองค์ชายหกได้ปกป้องดูแลชายแดน แคว้นซินของข้ามีศึกในไม่จบสิ้น แค่เอาพละกำลังไพร่พลมาตามหาเจ้าก็หมดเวลาแล้ว ที่ไหนจะมีเวลาไปสนใจเรื่องของเจ้ากับอ๋องจิ้งกัน” นายพลเห็นนางดูเชื่อฟัง จึงเอาดาบใส่เข้าฝัก หัวเราะเสียงเย็นชาออกมาหนึ่งคำ “ยิ่งไปกว่านั้นเจ้าคิดว่าชางหลานจะยอมให้ท้ายคนที่ไร้ยางอายเช่นเจ้าแบบนี้หรือ”

โดนพูดด้วยคำพูดเช่นนี้ ซูพ่านเอ๋อได้เพียงจัดแจงเสื้อผ้าให้ดีแล้วเอนกายลง ไม่เคยรู้สึกว่าไม่ได้รับความไม่เป็นธรรมเช่นนี้มาก่อน

ขาที่ได้รับบาดเจ็บแอบเจ็บปวดอยู่ค่ำคืนหิมะตกเช่นนี้ ข้างกายล้วนเป็นทหารที่นับไม่ถ้วน นางได้เพียงอดทน

เกลียดชังจนอยากจะฆ่าฟันกู้อ้าวเวยให้เป็นหมื่นเป็นพันครั้ง กลับไม่มีแรงที่จะทำได้

คนรักที่อยู่ข้างกายนาง ที่แท้แล้วเป็นใครกันแน่

……

ที่พำนักของท่านปู่อยู่ทางใต้ของแคว้นเอ่อตาน

สถานที่นี้เป็นแค่เมืองเล็กๆ แห่งหนึ่งที่อยู่ถัดไปจากป้อม มาอยู่ที่นี่ก็มีหลายปีแล้ว หยุนชิงหยางก็มีครอบครัวอยู่ที่นี่ซึ่งเป็นครอบครัวที่ผู้คนรู้จักกันดี แม้แต่คนรุ่นหลังของตระกูลหยุนส่วนหนึ่งก็ลงหลักปักฐานที่นี่ อีกทั้งยังเชิญชวนคนรับใช้หลายครอบครัวไม่น้อย ยังมาเปิดโรงเตี๊ยม หอนางโลมอยู่ที่นี่อีก

ตอนที่กู้อ้าวเวยลงรถ ยังคุมผ้าปิดหน้าบางๆ ไว้ด้วย

รุ่งเช้าหิมะก็ตกอีก ณ ที่เดิม บัดนี้ลมหิมะไม่หยุด ระหว่างทางกู้อ้าวเวยแค่นอนหลับไปหนึ่งคืนก็ป่วยแล้ว ซ่านจินจื๋อโมโหจนเอานางซุกอยู่ในที่นอนสองชั้นไม่ให้ลุกขึ้น วันนี้มาถึงในหมู่บ้านแล้ว ในที่สุดก็สามารถลงไปเดินด้วยตนเอง ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังกลับไม่ปล่อยเอวนางเลย

“แบบนี้ข้าจะเดินได้อย่างไร” กู้อ้าวเวยหยิกเข้าไปที่ต้นแขนของเขาหนึ่งที

“ขาไม่ปวดแล้วหรือ” ซ่านจินจื๋อมองนางอย่างราบเรียบ หากรู้มาก่อนว่าที่จริงแล้วนางไม่ได้ลงมาเดินนานมากแล้ว วันนี้ลงจากรถแล้วก็ควรจะต้องนั่งรถเข็น

กู้อ้าวเวยไม่มีวิธีการใด ไม่รู้ว่าจะทำเช่นไร ได้แต่ยอมให้เขาพาตนเองเดินไปด้านหน้า

บนถนนในหมู่บ้านเล็กๆ ท่ามกลางลมหิมะเกือบจะไม่มีคนเดิน ตลอดทางซ่านจินจื๋อยังได้รับจดหมายไม่น้อยเลย ส่วนมากมาจากกู้จี้เหยา กู้อ้าวเวยก็ได้เห็นบ้างผ่านตา ซ่านจินจื๋อกลับเอาจดหมายเหล่านี้เก็บขึ้นมา บอกนางว่า “รอข้ากลับไป ก็จะหาภรรยาที่ดีให้นาง”

กู้อ้าวเวยอดไม่ได้ที่จะหันหน้าไปมองซ่านจินจื๋อ รู้สึกเหมือนกับว่าเขาจะดูเป็นผู้ใหญ่ไม่น้อยเมื่อเทียบกับเมื่อก่อน

เดินมาถึงหน้าประตูใหญ่ของโรงเตี๊ยมหลิว คนรับใช้สองคนที่อยู่ข้างประตูกำลังปัดมือไปมา เห็นกู้อ้าวเวยเดินมาพร้อมกับซ่านจินจื๋อ ก็รีบเข้าไปต้อนรับ “ท่านหญิงท่านชายมาเยี่ยมเยียนนายท่าน หรือว่ามาหาหมอ”

“มาหาท่านปู่ของข้า รบกวนพี่ชายช่วยไปแจ้งให้หน่อย”

กู้อ้าวเวยยกมือเอากระดิ่งเหล็กที่ถูกกำจัดพิษออกไปนานแล้วมอบให้กับมือของคนรับใช้นั้น

คนรับใช้ถือกระดิ่งเหล็กนั้นเข้าไปอย่างแปลกใจ อีกทั้งยังพาคนออกมาต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่ “ข้างนอกลมหนาวแรงนัก คุณหนูรีบเข้าไปเร็วเถอะ”