พยัคฆราช นิยาย บท 15

"คุณโกรธแค้นอะไรฉันนักหนา" มือเรียวพยายามจะดึงกลับมาจากการเหนี่ยวรั้งของเขาไว้ แต่ก็ไม่เป็นผล "ฉันเจ็บนะ"

"ฉันรู้ว่าทุกคนเกิดมาก็ต้องการเงิน ต้องการชีวิตที่ดีขึ้น แต่ช่วยใช้จิตสำนึกอันที่มีน้อยนิดของเธอ ไตร่ตรองดูบ้าง"

"นายคงคิดได้แค่นี้ใช่ไหม ได้..ถ้านายอยากให้ฉันเป็นแบบนั้นนัก..ฉันก็จะเป็น"

"เธอ!!" ฝ่ามือของคนตัวโตสะบัดขึ้นมาแบบโมโห จนทำให้เธอต้องรีบหลับตาลง เพราะถ้าหลบยังไงก็คงหลบไม่พ้น ทั้งถูกเหนี่ยวรั้งไว้แบบนี้

พยัคฆราชพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเอง มือของเขาข้างที่ยกขึ้นมา ค่อยๆ กำมันลง เสียงกัดฟันทำให้คนตรงหน้ารู้สึกหวาดกลัวจนตัวสั่น เธอหลับตาอยู่แบบนั้น คอยว่าเมื่อไรเขาจะตบ

สามวันต่อมา.. ที่บริษัท

"พรุ่งนี้แล้วสินะที่พี่ลินจะลาคลอด" วรรณาพูดขึ้นในขณะที่ทุกคนกำลังทำงานอยู่

"แล้วไง" หยกก็เลยถามกลับ เพราะเรื่องนี้ทุกคนในแผนกรู้กันดีอยู่แล้ว

"ก็คุณแสนสวยจะได้รับตำแหน่งเป็นหัวหน้าแผนกไง"

"อืม..แล้วไงต่อ"

"จะแล้วไงล่ะ..เราก็ต้องมีเลี้ยงฉลองกันหน่อยสิ"

"จริงด้วย" หลายคนพูดขึ้นพร้อมกัน

แต่ตอนนี้แสนสวยกำลังเคลียร์งานตรงที่เธอรับผิดชอบ เพราะเธอต้องได้ย้ายเข้าไปอยู่ในห้องของหัวหน้าแผนก จนไม่มีเวลาสนทนากับพวกเพื่อนๆ แต่ก็ฟังอยู่

"คุณแสนสวยช่วยสนใจพวกพี่หน่อยสิคะ เราจะเลี้ยงฉลองที่ไหนกันดี..บ้านคุณแสนสวยดีไหม"

"บ้านฉันเหรอคะ" ใบหน้างามเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนร่วมงานแบบตกใจ ถ้าเลี้ยงที่บ้านเราน่ะเหรอ รับรองหมาตัวนั้นคงกัดไม่ปล่อยแน่

"จริงด้วยเรายังไม่เคยไปเที่ยวเล่นบ้านคุณแสนสวยกันเลย ถือโอกาสนี้ดีกว่าไหม" ทุกคนถือว่าร่วมทำงานกันมาหลายปีแล้วต่างก็สนิทสนม แสนสวยไปเที่ยวเล่นบ้านเพื่อนก็หลายครั้ง

"คือ..เออ.. สวยขอรีบเคลียร์งานก่อนนะคะ" ไม่รู้ว่าจะบอกเพื่อนๆ ยังไงดี

"ถ้างานอันไหนค้างให้พวกเราช่วยเก็บรายละเอียดให้ก็ได้ค่ะ"

15 : 45 น. วันเดียวกัน..

ตอนนี้แสนสวยเคลียร์งานเสร็จหมดแล้วก็เลยต้องรีบเก็บของที่โต๊ะไว้ เพราะพรุ่งนี้เช้าจะได้เอาเข้าไปในห้องทำงานใหม่ แบบไม่ต้องได้มาเก็บอะไรอีกแล้ว

19 : 00 น. ที่บ้าน