“พี่เพ่ยหลิน ฉันคิดว่าเธอดูโง่ไปหน่อย พวกเรากดดันเธอมากเกินไปหรือเปล่า? ” เฉินจื่อโร่วเดินไปบอกสือเพ่ยหลิน “ หรือไม่ก็ให้เวลาหล่อนได้คิดทบทวนสักหน่อย แล้วเราค่อยพูดเรื่องนี้ เพราะว่าตอนนี้ทุกคนต่างก็เจ็บปวด ไม่อยากให้เรื่องไปถึงทนายความ... "
“ตกลง เอาตามที่คุณว่า” สือเพ่ยหลินพยักหน้าและเดินไปแก้เชือกของหลานเสี่ยวถาง เมื่อเขาเผชิญหน้ากับหล่อน เขาก็แสดงสีหน้าเฉยชาทันที “ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วรีบออกไปซะ คืนนี้โร่วโร่ว จะค้างที่นี่พวกเราไม่อยากเห็นหน้าคุณ!”
หลานเสี่ยวถางรู้สึกว่าเชือกหลุดออกจากร่างกายของเธอ แล้วเธอก็ร่วงลงไปนอนกับพื้นทันที ภาพที่เธอเห็นในตอนนี้ มีรูปคนสองคนกอดกันต่อหน้าเขา
เพียงอย่างเดียวที่เธอรู้สึกในตอนนี้คือหัวใจของเธอค่อยๆ แตกเป็นเสี่ยงๆ เธอแทบจะเก็บความเจ็บปวดนี้ไว้ไม่อยู่
“มัวทำอะไร!” สือเพ่ยหลินไม่รู้ว่าเป็นอะไร เขารู้สึกหงุดหงิดใจขึ้นมาทันที เมื่อเห็นหลานเสี่ยวถางนิ่งเฉย
เขาเตะไปที่ร่างกายของเธอ " ออกไป ! "
แม้ว่าสือเพ่ยหลานจะไม่ได้ออกแรง แต่ว่าในขณะนั้นหลานเสี่ยวถางรู้สึกเหมือนร่างกายของเขากลายเป็นตุ๊กตาเศษผ้าและถูกเตะเป็นชิ้น ๆ
เธอพยายามพยุงตัวขึ้นอย่างยากลำบาก ดึงเสื้อบนไหล่ของเธอลงอย่างยากลำบาก จากนั้นก็ค่อยๆ ลุกขึ้นและเดินจากไป
เมื่อเห็นร่างของหลานเสี่ยวถางหายลับไปจากสายตา มันยิ่งทำให้หัวใจของสือเพ่ยหลินลุกเป็นไฟอย่างควบคุมไม่ได้ ทันใดนั้นเขาเตะไปที่พื้นและเดินไปนั่งที่ปลายเตียง
“เฮือก ” น้ำเสียงนี้บ่งบอกว่าเขาหงุดหงิดใจมากแค่ไหน
เฉินจื่อโร่วกอดเอวของเขาและพูดด้วยความเจ็บปวด " พี่เพ่ยหลิน ทำไมคุณต้องเตะไปที่พื้นแรงขนาดนี้ด้วย บาดเจ็บขึ้นมาจะทำไง ? "
“ไม่เป็นไร ” เมื่อสือเพ่ยหลินเห็นผู้หญิงคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าเขา ไฟในใจของเขาก็ค่อยๆ ดับลง ในที่สุดก็กลับมาสงบในที่สุด
ในเวลานี้ หลานเสี่ยวถางเดินไปที่ชั้นล่างพร้อมอาการมึน เธอเปิดประตู จู่ๆ ก็มีร่างสูงใหญ่ปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ ทำให้เธอชนเข้ากับเขาคนนั้นอย่างจัง
เธอไม่ได้มองชายคนนั้น แต่กลับมุ่งหน้าเดินตรงไปข้างหน้าเหมือนตุ๊กตาหุ่นเชือกที่กำลังถูกควบคุมยังไงอย่างงั้น
ชายคนนั้นหันกลับมามองหลานเสี่ยวถางที่กำลังเดินไปที่สนามหญ้า เขาเหล่ตามองเธอด้วยความสงสัย ในแววตามีความทะเล้นเล็กน้อย
หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็กดกริ่งคฤหาสน์หลังนี้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ปลอบใจฉัน ด้วยรักเธอ
เรื่องนี้อ่านจบแล้ว...