ปลอบใจฉัน ด้วยรักเธอ นิยาย บท 5

ที่ผนังห้อง เฉินจื่อโร่วถูกสือเพ่ยหลินกระทำจนร้องเสียงแหลมออกมาหนึ่งครั้ง เธอน้ำตาไหลไปพลาง บ่นไปพลางว่า "ทำไมถึงใหญ่มากขนาดนี้ละคะ? เมื่อครู่นี้พี่ทำฉันเจ็บจะตายอยู่แล้วนะ!"

"ที่รักครับ ทั้งหมดเป็นเพราะว่าเธอแน่นมากต่างหาก......" สือเพ่ยหลินเอ่ยขึ้นพลางขยับตัวเข้าออก พร้อมทั้งพรมจูบเฉินจื่อโร่วไปด้วย "ผ่อนคลายหน่อยสิ รัดฉันจะตายอยู่แล้ว......"

หลานเสี่ยงถางรู้สึกเพียงแค่ว่าตนเองคล้ายกับว่าตกลงไปในเหวลึกที่ไม่มีที่สิ้นสุด บรรยากาศโดยรอบราวกับมีลมพัดแรง ความหนาวเย็นของลมแพร่กระจายเข้าสู่ในทุกอณูผิวหนังของเธออย่างเชื่องช้า

เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าเธอใกล้จะตายอยู่แล้ว แต่ทว่าในท้ายที่สุดแล้วกลับยังมีชีวิตอยู่ มีชีวิตอยู่เพื่อยอมรับความเย็นยะเยือกและความเจ็บปวดที่ไม่อาจเอื้อนเอ่ยออกมาได้!

"โร่วโร่ว พวกเราเปลี่ยนที่กันเถอะ——" สือเพ่ยหลินเอ่ยขึ้น ก่อนจะอุ้มเฉินจื่อโร่วไปวางไว้บนหน้าโต๊ะเครื่องแป้งในห้อง เขาวางเธอลงไป นำขาของเธอขึ้นมาพาดไว้บนไหล่ หลังจากนั้น ก็สอดใส่เข้าไปอย่างลึกซึ้งต่อ

"เสียวไหม?" เขาขยับตัวไปพลางเอ่ยขึ้นไปพลางว่า "ฉันชอบที่เธอร้องนะ"

"ที่นี่ มี มี คุณป้า มองอยู่นะคะ....." น้ำเสียงของเฉินจื่อโร่วขาด ๆ หาย ๆ หอบหายใจไม่หยุด

"ก็ให้เธอดูไปสิ!" สือเพ่ยหลินเอ่ยพลางกระแทกพรวดเข้าไปทันที ก่อนจะได้ยินเสียงร้องของเฉินจื่อโร่วอย่างสมปรารถนา

นัยน์ตาของเขายิ่งตื่นเต้นมากยิ่งขึ้น "เธอไม่ได้คิดที่จะอยากหย่าไม่ใช่หรือไง ถ้าอย่างนั้นแล้วพวกเราก็ทำกันในทุกที่ในห้องนี้สักรอบ ให้เธอให้เห็นอย่างชัดเจนไปเลย หลังจากนี้บ้านหลังนี้ ถ้าเธอเข้ามา ก็จะสามารถนึกถึงภาพอันเร่าร้อนของพวกเราไง!"

บนพื้น หลานเสี่ยวถางขดตัวเล็กลงอยู่บนพื้น ได้ยินเสียงเย็นยะเยือกของสือเพ่ยหลิน หยาดน้ำตาของเธอไหลลงบนพื้นไม้เป็นวงกว้าง ถูกยัดเอาไว้ในปากจนไม่สามารถส่งเสียงออกมาได้ ภายในลำคอกลับส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวด

แต่ทว่า ทั้งหมดนี้เดิมทีมันยังไม่สิ้นสุด

สือเพ่ยหลินราวกับว่าทำอย่างที่เขาพึ่งจะเอ่ยไปเมื่อครู่นี้จริง ๆ อุ้มเฉินจื่อโร่วแล้วเปลี่ยนสถานที่ไม่หยุด แปรเปลี่ยนท่วงท่ามากมาย ภายในตัวห้อง เสียงหอบหายใจ เสียงคราง อีกทั้งยังมีเสียงน้ำเฉอะแฉะดังขึ้นมาไม่หยุด จนสุดท้าย เสียงพึงพอใจที่ออกมาจากในลำคอของเขาเป็นอันเสร็จสิ้น

หนึ่งชั่วโมงกว่าในห้อง หลานเสี่ยวถางรู้เพียงแค่ว่าได้ประสบพบพานกับการลงโทษที่โหดร้ายทารุณที่สุดในชีวิต

ถึงแม้ว่าเธอจะหลับตาลง ภายในดวงตากลับยังคงฉายภาพบาดใจเหล่านั้นทำให้หัวใจของเธอแหลกสลายอย่างบ้าคลั่ง ใบหู ก็ยังคงได้ยินเสียงครางของพวกเขาทั้งสองคน!

ในตอนที่พวกเราเสร็จสรรพกันแล้วนั้น เธอรู้สึกว่าน้ำตาของตนเองได้แห้งเหือดไปหมดแล้ว เธอยังคงขดตัวอยู่ที่พื้นตามเดิม ไม่ขยับเขยื้อนไปไหน นัยน์ตาแดงก่ำไร้ชีวิตชีวา ราวกับว่าถูกดูดวิญญาณไปแล้ว

"ไตร่ตรองชัดเจนแล้วหรือยัง?" สือเพ่ยหลินในตอนนี้อาบน้ำอาบท่าเรียบร้อยแล้ว สวมใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย สภาพดูดีและหล่อเหลาปรากฏตรงหน้าของหลานเสี่ยวถาง