ปลอบใจฉัน ด้วยรักเธอ นิยาย บท 4

ในตอนนี้ หลานเสี่ยวถางกวัดแกว่งมีทำผัดที่ถืออยู่เข้าไปใกล้ ชี้ไปตรงหน้าของทั้งสองคนบนเตียงที่ตอนนี้ตกลงไปแล้ว

เพียงแต่ว่า ในช่วงเวลาที่เผชิญหน้าเข้าใกล้กับอันตรายนั้นเอง สือเพ่ยหลินหยิบหมอนขึ้นมาใบหนึ่งอย่างรวดเร็ว ก่อนจะยกขึ้นบังมีดทำผักเอาไว้

ทันใดนั้นเอง มีดทำพักก็กรีดหมอนที่ทำมาจากขนสัตว์จนขาด ขนสัตว์สีขาวราวกับหิมะที่อยู่ด้านในลอยฟุ้งกระจาย ราวกับว่าเป็นเกล็ดหิมะที่ทำมาจากขนสัตว์ที่สวยงาม

แต่ทว่าเป็นเพราะว่ามีหมอนมาสกัดกั้นเอาไว้ แรงของมีดทำผักตอนนี้จึงอ่อนกำลังลงไปครึ่งหนึ่งแล้ว ถูกสือเพ่ยหลินคว้าจับเอาไว้ที่ด้านหลังของมีด หลังจากนั้นก็ถูกแย่งเอาไปซ่อนเอาไว้

โทสะที่อยู่ภายในหัวใจของเขาปะทุขึ้นมาในทันที "หลานเสี่ยวถาง คุณบ้าไปแล้ว ถึงกับจะฆ่าผมเลยหรือไง?!"

เขาโยนมีดทำผักไปไว้ในที่ที่ห่างไกลจากผู้คน หลังจากนั้นจึงกระโดดลงมาจากเตียง ทันใดนั้นเองก็คว้าจับเข้าที่หัวไหล่ของหลานเสี่ยวถางเอาไว้ในทันที "คุณกล้าที่จะฆ่าคนเลยหรือไง?!"

"ทำไมฉันจะไม่กล้าละคะ?!"หลานเสี่ยงถางรู้สึกเพียงแค่ว่าที่หัวไหล่ราวกับว่าถูกสือเพ่ยหลินบีบจนแตกแล้ว เธอสบตามองเขา ก่อนจะเอ่ยพูดกับเขาราวกับใช้ใบมีดกรีดเนื้อลงไปทีละนิดว่า "คุณทำกับฉันขนาดนี้ คุณไม่ตายดีแน่!"

"เดิมที ผมคิด ว่าจะให้ค่าเลี้ยงดูคุณเป็นเงินสักก้อน" สือเพ่ยหลินตอนนี้สงบลงแล้ว ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาอย่างราบเรียบว่า "ตอนนี้ ดูท่าแล้วว่าคงไม่จำเป็นแล้วล่ะ ผมจะไม่ฟ้องเรื่องที่คุณมีเจตนาจงใจที่จะฆ่าคน ก็ถือว่าเมตตาคุณมากแล้วละนะ ผมจะรีบแจ้งไปยังทนายทันที ให้จัดการเรื่องหย่า แน่นอนครับ ถ้าหากคุณไม่ดำเนินการละก็ ผมจะฟ้องว่าคุณจงใจจะฆาตกรรม"

"คุณฟ้องสิ! คุณคิดว่าฉันกลัวตายหรือไง?!" หลานเสี่ยวถางมองเขาด้วยความเกลียดชัง "หากฉันกลายเป็นผี ก็จะไม่ปล่อยพวกคุณไปแน่!"

"ถึงจะยอมตาย ก็ไม่ยอมหย่างั้นหรือ?" สือเพ่ยหลินหรี่ตาลง นัยน์ตาฉายประกายโหดร้ายออกมา

"ฉันไม่ยอมให้พวกคุณได้สมหวังแน่!" หลานเสี่ยงถางเอ่ยขึ้นโดยไม่มีท่าทีลังเลเลยแม้แต่น้อย

"ถ้าอย่างนั้นก็อย่าหาว่าผมไม่เกรงใจก็แล้วกัน!" สือเพ่ยหลินเอ่ยขึ้น ก่อนจะพุ่งเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว พลิกฝ่ามือแล้วคว้าหลานเสี่ยวถางมาจับเอาไว้

พละกำลังระหว่างผู้หญิงกับผู้ชายนั้นแตกต่างกันมาก ทำให้เธอไม่สามารถต่อต้านได้เลย หลานเสี่ยวถางต่อสู้ไปพลาง พูดไปพลางว่า "สือเพ่ยหลิน คุณจะทำอะไรน่ะ?"

"โร่วโร่ว เธอไปที่ชั้นใต้ดินแล้วหาเชือกมาเส้นหนึ่ง" สือเพ่ยหลินหันไปมองหญิงสาวที่อยู่บนเตียง น้ำเสียงดูอ่อนโยนเป็นอย่างมาก

โร่วโร่วหรือ? นี่เป็นครั้งแรกที่หลานเสี่ยวถางได้ยินสือเพ่ยหลินเรียกชื่อผู้หญิงคนอื่นด้วยความอ่อนโยนมากขนาดนี้ เธอบังเกิดโทสะจนแทบจะลมจับ แต่ทว่า ร่างกายยังคงถูกจับเอาไว้อยู่ เดิมทีก็ไม่มีแรงต่อต้านเลย

หญิงสาวที่อยู่บนเตียงหยิบเสื้อเชิ้ตของสือเพ่ยหลินที่อยู่บนพื้นขึ้นมาสวมใส่ ในตอนนี้ หลานเสี่ยงถางจึงพึ่งจะได้เห็น เรียวขาของเธอทั้งยาวทั้งขาว รูปร่างสูงยาวเข่าดีอยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตตัวโคร่ง ยิ่งทำให้มีกลิ่นอายเย้ายวนออกมาให้เห็น