ปลอบใจฉัน ด้วยรักเธอ นิยาย บท 3

สือเพ่ยหลินยังคงสบตามองหลานเสี่ยวถางอย่างเงียบเฉียบ คนทั้งคนไม่มีท่าทางของความรู้ลึกละอายใจอยู่เลยแม้แต่นิดเดียว

ในตอนนี้ เขาที่สงบลงแล้ว สีแดงบนแก้มของเขาก็เริ่มจางลงไปบ้างแล้ว แสดงให้เห็นถึงวงหน้าใสที่หล่อเหลา รอยฝ่ามือที่ประทับอยู่ครึ่งใบหน้าไม่ได้ปกปิดความหล่อเหลาเอาการแต่เดิมของเขาเลยแม้แต่น้อย

หลานเสี่ยวถางสบตามองใบหน้านั้นที่แค่เห็นก็เคยทำให้หัวใจเต้นวงนั้น รู้สึกเพียงแค่ว่าความเจ็บปวดของร่างกาย ความเจ็บปวดภายในหัวใจ ค่อย ๆ เคลือบคลานเข้ามาอย่างเชื่องช้า แม้กระทั่งแรงที่จะยืนอยู่ก็ใกล้จะหมดลงเต็มทนแล้ว

เขากำลังนิ่งเงียบ สบตามองดวงตาของเธอที่ยิ่งแปรเปลี่ยนไปเป็นเย็นชามากขึ้น บนใบหน้าสะกดกลั้นความหงุดหงิดและความรำคาญ ราวกับว่าเธอเป็นแมลงวันที่กำลังเต้นระบำอยู่บนโต๊ะอาหารหรูหรา

เธอถูกสายตาของเขาทิ่มแทงจนร่างทั้งร่างสั่นเทา สายตามองไปยังสภาพที่ยุ่งเหยิงบนเตียง "สือเพ่ยหลิน ในตอนแรกที่คุณนอนบนเตียงหลังนี้มาสองปี ฉันดูแลคุณมาสองปี ในตอนนั้น คุณพูดกับฉันเอาไว้ว่าอย่างไรคะ?!"

"คุณพูดว่าคุณจะดีต่อฉันไปตลอดชีวิต ตอนนี้ พึ่งจะฟื้นตัวก็อยู่ด้วยกันกับยายผู้หญิงสารเลวคนนี้ นี่คือที่บอกว่าจะดีต่อฉันงั้นหรือ?! อีกทั้งยังอยู่บนเตียงที่พวกเราแต่งงานกันอีกด้วยเนี่ยนะคะ?!"

"คุณทำแบบนี้ ทำต่อฉันแบบนี้งั้นหรือ? ฉันเพื่อคุณแล้วนั้น จบมาจากมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียง ยังไม่ทันได้เข้าทำงาน คอยดูแลคุณในทุก ๆ วันราวกับเป็นแม่นม ฉันมอบทุกอย่างของฉันให้กับคุณแล้ว คุณก็ยังทำแบบนี้ต่อฉันอีกงั้นหรือ?!"

เงียบเฉียบ

ภายในตัวห้องเงียบสนิท ราวกับว่าที่หลานเสี่ยงถางกำลังคุยอยู่ด้วยนั้น เป็นอากาศธาตุไปกันทั้งหมด!

เมื่อเธอหันสายตากลับไป ยังเห็นแม้กระทั่งยายผู้หญิงคนนั้นในอ้อมกอดของสือเพ่ยหลินที่กำลังยิ้มอยู่ สายตาไม่ได้ปกปิดความขบขันเอาไว้เลยแม้แต่นิดเดียว!

ไฟโทสะทั่วร่างของหลานเสี่ยวถางระเบิดออกมาอีกครั้ง เธอชี้ไปยังยายผู้หญิงคนนั้น ก่อนจะหันไปมองสือเพ่ยหลินแล้วเอ่ยขึ้นมาว่า "คุณต้องไล่มันไปเดี๋ยวนี้!ถ้าหากว่ามันไม่ไสหัวไป พวกเราก็หย่ากันเถอะ!"

"ได้" สือเพ่ยหลินที่ไม่พูดอะไรมาโดยตลอดเอ่ยปากขึ้นมา น้ำเสียงราวกับขอไปทีเป็นอย่างมาก

เมื่อได้ยินสือเพ่ยหลินพูดออกมา หลานเสี่ยวถางชะงักค้างไปทันที สบตามองไปที่เขาด้วยความตกตะลึง

ราวกับว่ากลัวว่าเธอจะเข้าใจผิดไป สือเพ่ยหลินเอ่ยอธิบายขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า "ถ้าอย่างนั้นก็หย่ากันเถอะ ผมจะหาทนายเข้ามาในทันที"

หลานเสี่ยวถางราวกับว่าฟังไม่เข้าใจก็ไม่ปาน สบตามองไปที่สือเพ่ยหลินด้วยความงุนงง

ที่กลับกันยิ่งไปกว่านั้นคือ ยายผู้หญิงในอ้อมกอดของเขาเอ่ยปากขึ้นมาว่า "คุณพี่คะ พี่ไม่ได้อยากหย่าหรอกหรือไงคะ พี่เพ่ยหลินก็ช่วยให้พี่สมหวังแล้วนี่ไงคะ!"

"ใช่" สือเพ่ยหลินมองหลานเสี่ยวถาง ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาอย่างเย็นชาว่า "คุณมีเงื่อนไขอะไร ก็ถือโอกาสในตอนนี้คิดไตร่ตรองให้ดี ประเดี๋ยวทนายมาแล้วพวกเราจะได้มาพูดคุยกันเลย"

ภายในอกของหลานเสี่ยวถางปะทุขึ้นมาอย่างดุเดือด ร่างทั้งร่างเป็นเพราะว่าทั้งโกรธทั้งเจ็บ มันสั่นเทาจนคล้ายราวกับว่าหนาวสั่น "คุณพูดว่าอะไรนะคะ? คุณต้องการที่จะหย่างั้นหรือ?!"