ปลอบใจฉัน ด้วยรักเธอ นิยาย บท 2

เดิมทีประตูห้องนอนก็ไม่ได้ปิดอยู่เลย เกรงว่าคงไม่มีใครนึกเสียละมั้งว่าจู่ ๆ เธอจะกลับบ้าน ดังนั้น หลานเสี่ยวถางจึงเห็นเหตุการณ์ด้านในภายในตัวห้องทันที

ส้นสูงสีแดงอีกข้างหนึ่งนั้น มันอยู่ที่หน้าประตูห้องนอน พื้นภายในตัวห้องนอนนั้น ตั้งแต่ประตูจนไปถึงเตียง มีเสื้อผ้าตกอยู่บนพื้นระเกะระกะ มีทั้งของฝ่ายชาย มีทั้งของฝ่ายหญิง แสดงให้เห็นอย่างแจ่มแจ้งชัดเจนเลยว่าทั้งสองคนไม่ได้สนใจไยดีมันเลย รีบร้อนจะเกินเหตุ!

เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าทั้งสองคนที่พึ่งทะยานไปจนถึงจุดสุดยอดนั้นคิดไม่ถึงเลยว่าจู่ ๆ หลานเสี่ยวถางจะกลับมา สือเพ่ยหลินยังคงกระตุกเกร็งอยู่บนร่างของฝ่ายหญิงอยู่หลายวินาที หลังจากนั้นจึงหมุนตัวกลับมา และมองหลานเสี่ยวถางด้วยความตกตะลึงเล็กน้อย

ในเสี้ยววินาทีนั้น หลานเสี่ยวถางมองไปที่ใบหน้าของเขาอย่างละเอียดก่อนจะตกตะลึง——และรังเกียจ

ใช่แล้ว รังเกียจ!

เป็นเพราะว่าเขาขมวดคิ้วแน่น นัยน์ตาดำขลับของเขากักเก็บความหงุดหงิดเอาไว้อยู่เล็กน้อย คล้ายราวกับว่าเมื่อก่อนเธอทำอาการที่เขาไม่ชอบทาน ปฏิกิริยาของเขาหลังจากที่ได้มองเห็นมันแล้วเหมือนกันไม่มีผิด!

มาจนถึงตอนนี้แล้ว ความรู้สึกเหมือนถูกฉีกขาดก็ไม่ปานจึงรู้สึกขึ้นมาอย่างช้า ๆ โจมตีเข้าที่จิตใจของหลานเสี่ยวถาง

เธอยืนแข็งค้างอยู่ที่เดิม รอให้ความเจ็บปวดกัดกินทุก ๆ อวัยวะของเธอ

"ทำไมคะ?" ฝ่ายหญิงดูเหมือนว่าจะสัมผัสได้ว่ามันไม่ถูกต้อง ยื่นศีรษะออกมาจากอ้อมกอดของสือเพ่ยหลินออกมาดู เมื่อเห็นหลานเสี่ยวถางยืนอยู่กลางห้อง ก็ส่งเสียง "อ้อ" ออกมาครั้งหนึ่ง

สือเพ่ยหลินยังไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ เขาขมวดคิ้วแน่น หลังจากนั้น จึงค่อย ๆ ถอนร่างออกจากฝ่ายหญิงอย่างไม่เร่งรีบ

หลานเสี่ยวถางมองเห็น การกระทำของสือเพ่ยหลิน ทำให้มีน้ำข้นสีขาวขุ่นไหลออกมาจากหว่างขาของฝ่ายหญิง

เธอรู้สึกว่าภายในหัวใจมีความเจ็บปวดแหลมคมบางอย่างพรั่งพรูออกมา เลือดไหลเวียนขึ้นสู่สมอง ร่างทั้งร่างราวกับว่าจุดไฟขึ้นมา หลานเสี่ยวถางตรงเข้าหาทั้งสองคนไปอย่างงุนงง

เธอที่ขาดสติสัมปชัญญะจึงทำให้มีแรงกำลังมากกว่าปกติ หลานเสี่ยวถางกระชากผ้าห่มที่คลุมอยู่บนตัวฝ่ายหญิงออกมา ยกฝ่ามือขึ้น ก่อนจะฟาดเข้าไปที่ฝ่ายหญิงอย่างไม่ปรานี!

หลังจากนั้น ข้อมือของเธอก็ถูกแรงจากมือหนึ่งหยุดเอาไว้ในทันที ตามมาด้วย มือนั่นผ่อนแรงออกจากข้อมือของเธอ ผลักให้เธอถอยหลังออกไป หลานเสี่ยวถางยืนไม่มั่นคง ถอยหลังออกไปสองสามก้าว

เธอสบตามองสือเพ่ยหลินด้วยความตกใจ ผ่านไปช่วงเวลาหนึ่ง จึงเอ่ยด้วยเสียงสั่นเทาขึ้นมาว่า "เพ่ยหลิน เพื่อมันแล้ว คุณลงไม้ลงมือกับฉันหรือ?!"

คิ้วของสือเพ่ยหลินขมวดเข้าหากันแน่นขึ้น ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา แต่ทว่ากลับหมุนตัวกลับไปโอบกอดฝ่ายหญิงเข้ามาไว้ในอ้อมกอด