ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 1300

ฮาร์วีย์เตะไปที่เข่าของเอ็ดดี้ส่งผลให้เข่าของเขาหักในทันที

เอ็ดดี้กรีดร้องราวกับหมูที่ถูกเชือด และรีบคุกเข่าลงต่อหน้าของฮาร์วีย์

เปรี้ยง!

ฮาร์วีย์เดินไปหาเทรซี่และตบเธออย่างแรงจนเธอล้มลงไปกองกับพื้น การตบนั้นรุนแรงมาก และดูเหมือนว่ามันจะทำให้ใบหน้าของเธอบิดเบี้ยวด้วย

ในเวลาไม่ถึงนาที ทั้งสองคนที่เคยอวดอ้างหยิ่งยโสโอหังก่อนหน้านี้กลับคุกเข่าลงต่อหน้าของฮาร์วีย์อย่างเปิดเผย

“ฮาร์วีย์? แกรู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังทำอะไรอยู่?! แกเพิ่งทำร้ายคนจากดินแดนพระอาทิตย์ไม่เคยตกดินนะ! มันเท่ากับว่าแกกำลังหาทางส่งตัวเองไปตายอยู่!”

“ฮาร์วีย์ แกมันบ้าไปแล้ว!”

สายตาของซัคและเด็กซ์เตอร์กลายเป็นเคร่งเครียด แม้ว่าพวกเขาจะต้องการหยุดฮาร์วีย์ แต่พวกเขาก็ไม่กล้าทำเช่นนั้น

ฮาร์วีย์หันมาจ้องมองพวกเขาอย่างใจเย็น จากนั้นเขาก็คว้าขวดไวน์บนโต๊ะอย่างไม่ใส่ใจนัก

เพล้ง!

เสียงแก้วแตกดังขึ้นพร้อมกับขวดไวน์ที่แตกละเอียดเป็นชิ้น ๆ ตอนนี้หัวของเอ็ดดี้มีหยดเลือดจำนวนมากเริ่มไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย และร่างกายของเขาก็โอนเอียงไปมา

“ฉันจะทุบหัวมันทุกครั้งที่พวกนายพูดเรื่องไร้สาระ มาดูกันว่าพวกนายจะพูดได้มากเท่าไรกว่าที่มันจะตาย?” ฮาร์วีย์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ พร้อมด้วยสีหน้าอันเรียบเฉย

ทุกคนต่างยืนนิ่งเป็นหินราวกับรูปปั้น เหล่าคนในงานต่างก็ตะลึงงันจนสุดขีด

แม้แต่แมนดี้เองก็ไม่รู้ว่าควรจะทำตัวอย่างไร

ฮาร์วีย์เคยแสดงกริยาค่อนข้างรุนแรงในนิอัมมี่มาแล้ว ด้วยวิธีการที่เขาเอาชนะดอน แซนเดอร์และแซ็ค ซิมเมอร์พร้อมกับคนอื่น ๆ อีกนับไม่ถ้วน

เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าเขาจะไร้ความปรานีได้ถึงเพียงนี้ แม้ว่าจะเป็นบริษัทมอร์แกน ไฟแนนเซียลกรุ๊ปจากดินแดนพระอาทิตย์ไม่เคยตกดินก็ตามแต่

ในหัวของแมนดี้เต็มไปด้วยความมึนงง เธอไม่รู้เลยว่าจะแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นนี้ได้อย่างไร

ฮาร์วียืเอื้อมมือไปตบหน้าเอ็ดดี้เบา ๆ “รีบ ๆ เรียกเอกอัครราชทูตของดินแดนพระอาทิตย์ไม่เคยตกดินของเจ้ามาเดี๋ยวนี้”

เอ็ดดี้รีบดึงโทรศัพท์ออกมาด้วยความตื่นตระหนก และรีบโทรออกในทันที

“ท่านทูต! ผมเอง เอ็ดดี้! มีคนทำร้ายคนของเราและเรียกร้องให้ท่านออกมาขอโทษเขาครับ!”

ฮาร์วีย์คว้าโทรศัพท์เขาก่อนที่เอ็ดดี้จะทันได้พูดอะไรต่อ เขาพูดอย่างใจเย็น “คุณต้องเป็นรูเบิร์ต อดีตรองผู้บัญชาการของอัศวินเทมพลาร์สินะ ฉันให้เวลาคุณแค่สิบนาทีเพื่อมาที่นี่และขอโทษฉัน”

“คุณน่าจะจำเสียงฉันได้นะ”