ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 1385

อย่างที่คาดไว้ สตีฟ ลี รู้ว่าเขาควบคุมฮาร์วีย์ ยอร์กได้โดยตัดสินจากคำพูดของเขา

เลขานุการที่สง่างามของเขาหลายคนจ้องมองฮาร์วีย์ด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม ด้วยความคิดว่า คนที่ยอมคุกเข่าต่อหน้าสตีฟนั้น มีแต่พวกไร้ประโยชน์

ภายใต้แรงกดดันของสตีฟ ความสนใจของฮาร์วีย์ก็ถูกกระตุ้น

“คุณคิดว่าผมต้องการสิ่งที่คุณเรียกว่าโอกาสจริง ๆ หรือ?”

“หรือบางทีคุณอาจเข้าใจผิดจนคิดไปว่าคุณสามารถกดดันผมได้จริง ๆ”

สตีฟยิ้ม

“ผมไม่อยากทำให้คุณเสียใจ ที่ปรึกษายอร์ก แต่แค่ที่ปรึกษาเพียงอย่างเดียวไม่ควรมีปัญหากับคนมีอำนาจบางคนหรอก”

“ถ้าเป็นไปได้ การไม่ยั่วโมโหคนอื่นถือเป็นการดีที่สุด นี่ก็เพื่อประโยชน์ของคุณเอง!”

สตีฟรู้สึกว่าเขามีความอดทนสูงมากทีเดียว

ถ้าไม่ใช่เพราะชายตรงหน้าเขาฆ่าแคม ลี ถ้าเขาไม่ได้วางแผนที่จะใช้เขาฆ่าปีเตอร์ ลี เขาคงตบฮาร์วีย์ให้ลงไปกองกับพื้นแล้ว

"มีอยู่สองอย่าง…"

ฮาร์วีย์ไม่คิดจะพูดให้เปลืองน้ำลายไปมากกว่านี้

"หนึ่ง การตายของแคมน่ะสมเหตุสมผลที่สุดแล้ว จะไม่มีใครต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ ผมคิดอย่างนั้น”

“สอง ไหน ๆ ตอนนี้คุณก็อยู่ที่นี่แล้ว ส่งมอบทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลเยตส์จากอเมริกามาให้ผมก่อนพระอาทิตย์ขึ้น”

“ถ้าไม่อย่างนั้น ผมจะบดขยี้สตาร์ แชโบลให้แหลกเป็นผุยผง แล้วเอาทรัพย์สินกลับมาด้วยตัวเอง”

สีหน้าแปลก ๆ ฉายชัดบนใบหน้าของสตีฟ ในขณะที่เขาพินิจมองฮาร์วีย์ จากนั้นเขาก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“บดขยี้สตาร์ แชโบลให้แหลกเป็นผุยผง?”

“คุณไปเอาความกล้าทั้งหมดนี้มาจากไหน?”

หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้น เลขาสาวสวยก็เดาะลิ้นด้วยความประหลาดใจ

พวกเขาติดตามสตีฟมาหลายปี แน่นอน พวกเขาเคยเห็นเหล่าเจ้าชายและเหล่านายท่านมาไม่น้อย

แต่เมื่อพวกเขาอยู่ต่อหน้าสตาร์แชโบล อย่างน้อยแม้ว่าจะไม่ให้เกียรติกัน พวกเขาก็ต้องสุภาพ

ถ้าหากเขายอมคุกเข่า บางทีเขาอาจจะได้ลิ้มรสเลขาสาวเสียด้วยซ้ำ

ทว่าดูเหมือนว่าจะไม่มีโอกาสอีกแล้ว

ฮาร์วีย์รู้สึกเฉยเมยเมื่อเห็นสายตาเหล่านั้น จากนั้นเขาก็ส่งยิ้มจาง ๆ ให้กับสตีฟ

“คุณจะไม่ดูแลหมารับใช้จากประเทศ J ของคุณเหรอ”

สตีฟหัวเราะอย่างเย็นชา

“ไม่ไหวหรอก! คนจากประเทศ J มีความคิดเป็นของตัวเอง ถ้าพวกเขาเริ่มไม่พอใจคุณ ผมก็ทำอะไรไม่ได้หรอก!

“ฮาร์วีย์ ยอร์ก ถ้าคุณเลิกพล่ามเรื่องไร้สาระได้แล้ว ผมก็จะหยุดเช่นกัน”

“ฉันอยากให้คุณมีโอกาสรอดเพราะคุณฆ่าแคมให้ผม แต่คุณดันเลือกผิดข้อ! คุณไม่รู้วิธีคว้าโอกาสของคุณ!”

“คุณคิดว่าคุณมีสิทธิ์มาเทียบอะไรกับผมจริง ๆ เหรอ?”

“อย่ามาไร้เดียงสาน่า ต่อให้ใช้เวลาสู้ไปอีกแปดชาติ คุณไม่มีค่าพอที่จะยืนเทียบเคียงผมด้วยซ้ำ!”