ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 1389

หน้าของสตีฟ ลีบวมอย่างกับหมู เขากรีดร้องอย่างโกรธเกรี้ยวในขณะที่ปากและจมูกของเขามีเลือดท่วม

เขาเป็นอัจฉริยะที่มีชื่อเสียงอย่างมากในประเทศ J เชี่ยวชาญด้านวรรณกรรมและทักษะการต่อสู้!

เขายังเป็นศิษย์คนสุดท้ายของปรมาจารย์เทควันโดในสมัยนั้นอีกด้วย!

ตัวแทนรุ่นเยาว์ของสตาร์ แชโบล!

ไม่ว่าจะมองจากมุมไหน เขายังคงมีบทบาทสำคัญเสมอ

แต่ตอนนี้ เขาเป็นเพียงสุนัขที่จมน้ำต่อหน้าฮาร์วีย์ เขาหมดเรี่ยวแรงที่จะต่อสู้กลับ

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ หากฮาร์วีย์ใช้ท่าไม้ตายในตำนานอะไรก็ตามกับสตีฟ เขาจะยอมรับความพ่ายแพ้อย่างแน่นอน

แต่ฮาร์วีย์แค่ใช้ฝ่ามือเท่านั้น

'ฉันไม่สนใจว่าท่าทางของสตีฟจะอลังการหรือน่ากลัวแค่ไหน’

'ฉันพร้อมจะเข้าไปตบหน้าเขา’

สิ่งสำคัญคือเขาไม่สามารถป้องกันฮาร์วีย์ได้อย่างที่ต้องการเลยสักนิด การหลบหลีกก็ไม่ใช่สิ่งที่ทำได้เช่นกัน!

เพี๊ยะ!

สตีฟก็กระเด็นลอยเพราะการถูกตบอีกครั้ง

“มาสิ บุคลากรผู้ยิ่งใหญ่จากประเทศ J โปรดบอกผมที”

“ว่าคุณหมายความว่าอย่างไร ที่คุณไม่ยืนหยัดต่อความอัปยศอดสูอะไรนั่น”

ในขณะนี้ ความอดทนต่อเรื่องอัปยศอดสูนั้นเป็นเพียงเรื่องตลก

สตีฟทนต่อการตบแล้วตบอีกทั่วใบหน้าของเขา และร่างกายของเขาก็ปลิวไปซ้ายทีขวาที ใบหน้าเปลี่ยนไปจนไม่มีใครจำได้

คนอื่น ๆ ต่างก็ตกตะลึงกับภาพที่เห็น

เลขาสาวสวยเคยเห็นสตีฟเตะหัวบอดี้การ์ดชาวอเมริกาใต้ด้วยตาของพวกเขาเอง ความแข็งแกร่งของเขาไม่มีใครเหยีบย่ำได้

แต่ทำไมเขาถึงดูเหมือนสุนัขที่กำลังจะตายต่อหน้าฮาร์วีย์?

ด้วยการตบครั้งสุดท้ายของฮาร์วีย์ ใบหน้าของสตีฟก็กระแทกไปกับพื้น

ไม่ว่าสตีฟจะดิ้นรนแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้ เลือดไหลออกจากปากของเขาอย่างไม่ขาดสาย

ฮาร์วีย์เดินไปหาเขาอย่างเย็นชาอีกหน เตรียมพร้อมที่จะตบอีกครั้ง สตีฟตัวสั่นด้วยความกลัว

ความเย่อหยิ่ง ความโอหัง และความอัปยศอดสูทั้งหมดถูกโยนออกไปนอกหน้าต่างในทันทีทันใด

ปรมาจารย์แห่งยุคซึ่งเป็นศิษย์คนสุดท้ายของปรมาจารย์เทควันโดได้กระแทกเข่าลงไปกับพื้น

“หยุด…หยุดตบผม”

"ฉันผิดไปแล้ว…”

“ผมขอโทษ…” สตีฟพูดในขณะที่ตัวสั่นด้วยความกลัว เขารู้ว่าหากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป เขาจะต้องถูกทำร้ายจนตายอย่างแน่นอน

“คุกเข่า” ฮาร์วีย์ตอบอย่างใจเย็น เขายังคงมีแรงกระตุ้นที่จะเอาชนะ

ดวงตาของสตีฟกระตุก เขารีบหยิบผ้าเช็ดหน้าที่สวยงามออกมาจากกระเป๋าของเขาและพูดพร้อมกับโค้งคำนับ “ที่ปรึกษายอร์ก ไม่ว่าคุณต้องการอะไร แค่บอกผมมา…”

“ถ้าคุณจะฆ่าผม ก็บอกมาได้เลย! ผมจะลงมือด้วยตัวเอง คุณไม่จำเป็นต้องทำให้มือของคุณสกปรกเลยสักนิด!”

โดยธรรมชาติแล้วบุคลากรในสตาร์ แชโบล ที่ไม่ต่อสู้กับความอัปยศอดสูนั้นช่างกระจอกเสียจริง

ฮาร์วีย์หยิบผ้าเช็ดหน้าและเช็ดเลือดออกจากฝ่ามือเบา ๆ การเคลื่อนไหวของเขาดูสงบและระมัดระวัง

"แค่สองอย่าง อย่างแรก ผมไม่สนใจว่าสตาร์ แชโบลจะทำธุรกรรมอะไรกับตระกูลเยตส์จากอเมริกา แต่ทรัพย์สินที่พวกเขามีนั้นเป็นของพลเมืองของประเทศ H โดยชอบธรรม ผมให้เวลาคุณหนึ่งวัน ผมต้องการเห็นทรัพย์สินเหล่านั้นกลับคืนสู่สถานที่ที่ถูกต้อง”

“อย่างที่สอง คนจากสตาร์ แชโบลไม่ได้รับอนุญาตให้เหยียบย่างเข้าไปในเซาท์ไลท์ หลังจากทุกอย่างผ่านพ้นไป บอกไว้ก่อนเลยว่าผมจะฆ่าใครก็ตามที่กล้าเข้าเหยียบมาที่นี่อีก มีปัญหาอะไรไหม?"

สตีฟพยักหน้าขณะโค้งคำนับและพูดว่า “วางใจได้ครับ ท่านที่ปรึกษายอร์ก ผมจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย”

“ผมเป็นสุนัขรับใช้ของคุณตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผมจะกัดใครก็ตามที่คุณขอให้ผมกัด!”

ฮาร์วีย์หันหลังกลับและจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ในทางกลับกันไทสัน วูดส์เตะสตีฟลงไปที่พื้นพร้อมกับแสดงสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม

“สุนัขของเขาอย่างนั้นเหรอ? คุณมีค่าพอหรือไง?”