ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 1552

ซามูเอล บาวเออร์พูดต่อ “ประการที่สอง ผมอยากมาเห็นว่าหัวหน้าผู้ฝึกสอนที่เกษียณไปแล้วฝีมือยังดีเหมือนที่ตำนานว่าไว้รึเปล่า?”

“ประการที่สาม ผมต้องการมาทางหาความยุติธรรมให้กับโอลิเวอร์ บาวเออร์ ยังไงเสียเขาก็เป็นลูกน้องผม”

ฮาร์วีย์ ยอร์กพูดอย่างไร้อารมณ์ว่า “ถ้าคุณอยากตาย ผมก็ฆ่าคุณได้ทุกเมื่อ”

ซามูเอลยิ้ม เขาผายมือขวาออก ก่อนแผ่นป้ายที่ดูคล้ายหยกจะหล่นมาตรงหน้าฮาร์วีย์ เขาพูดอย่างใจเย็นว่า “ประการที่สี่ ผมวางแผนเรื่องสาขาหลงเหมินมานานแล้ว”

“ไม่ว่าโอลิเวอร์จะถูกคุณฆ่าหรือไม่ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าคุณเป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาตาย”

“ทันทีที่โอลิเวอร์ตาย ทุกอย่างในมอร์ดูก็ยุ่งเหยิงไปหมด ผมต้องการให้หัวหน้าผู้ฝึกสอนเข้าควบคุมสาขาของหลงเหมิน โดยใช้แผ่นป้ายนี้ควบคุมความวุ่นวายพวกนี้ให้ได้ภายในหนึ่งเดือน”

ฮาร์วีย์ยิ้ม “นายท่านบาวเออร์ คุณคงกำลังฝันอยู่รึไง?”

“เกวิน บาวเออร์ เชิญให้ผมเป็นไปหัวหน้าผู้ฝึกสอนของกองทัพชั้นนำทั้งเก้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ผมก็ยังปฏิเสธ”

“คุณคิดว่าคุณจะใช้ฐานะนายท่านแห่งหลงเหมินบังคับให้ผมเป็นหัวหน้าสาขาของสาขาหลงเหมินได้เหรอ?”

ซามูเอลยิ้ม “คุณคิดมากไปหัวหน้าผู้ฝึกสอน นี่ไม่ใช่คำสั่งหรือการบังคับ แต่ฉันคิดว่าอย่างไรเสียในท้ายที่สุดคุณก็จะยอมรับข้อเสนอนี้”

เขาไม่เปิดโอกาสให้ฮาร์วีย์ถามคำถามและพูดต่อ

“นับตั้งแต่ที่ประเทศ H ที่ยิ่งใหญ่ถูกกำเนิดขึ้นท่ามกลางประเทศต่าง ๆ ทั่วโลก ประเทศ H ก็เป็นศัตรูกับประเทศมหาอำนาจทั้งห้ามาโดยตลอด”

“ไม่กี่ปีก่อน คุณได้กวาดล้างกองกำลังพันธมิตรทรงแสนยานุภาพทั้งห้าในสมรภูมิยูโร-อเมริกาด้วยตัวคุณเอง!”

“ตั้งแต่นั้นมา แม้จะมีการปะทะตามแนวชายแดนอยู่บ้าง แต่ก็ไม่มีสงครามอีกแล้ว”

“ทว่าชาติมหาอำนาจเหล่านั้นไม่เคยหยุดพยายามที่จะบดขยี้เรา”

“และมอร์ดูซึ่งเป็นสถานที่ที่มีทั้งคนดีและคนเลว ก็จัดเป็นฐานที่มั่นที่ทุกคนอยากจะช่วงชิงเสมอมา”

“ไม่นานมานี้ ผมได้ข่าวมาว่ามีคนจากสำนักนินจาแห่งประเทศหมู่เกาะซ่องสุมกันอยู่ในมอร์ดูจำนวนมาก เราไม่รู้แรงจูงใจของพวกเขาเลย”

“ผมสั่งให้โอลิเวอร์ บาวเออร์แห่งมอร์ดูสอบสวนเรื่องนี้”

“แต่ตอนนี้เขาตายแล้ว เพราะงั้นผมว่าคุณก็ควรรับผิดชอบเรื่องนี้ ใช่ไหมล่ะ?”

ฮาร์วีย์ขมวดคิ้ว “คุณกำลังขู่ผมเหรอ?”

ซามูเอลหัวเราะ “มันไม่ใช่อย่างนั้นหรอก ที่จริงผมควรจะจัดการเรื่องแบบนี้เอง แต่มีคนเพ่งเล็งผมมากเกินไป ผมจะขยับตัวไปไหนมาไหนนั้นไม่ง่ายเลย”

“ถึงผมจะอยากส่งคนใหม่ไปดูแลสาขาของหลงเหมิน แต่ก็ไม่ง่ายเลยที่จะหาคนที่ไว้ใจได้ในตอนนี้”

“ดังนั้นจึงเหลือเพียงทางออกสุดท้าย ผมถึงมาเพื่อเชิญคุณให้เข้ารับตำแหน่งในสาขาของหลงเหมิน”

หลังจากที่ฮาร์วีย์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็พูดอย่างเฉยเมยว่า “นอกจากประเทศหมู่เกาะแล้ว มีใครอีกที่เคลื่อนไหวอยู่ในมอร์ดู”

“จนถึงตอนนี้ มีแค่เรื่องของประเทศหมู่เกาะเท่านั้นที่ผมยืนยันได้”

“สำหรับเรื่องที่ว่าประเทศมหาอำนาจอื่น ๆ เข้ามาผสมโรงด้วยไหม และเรื่องที่ว่าพวกเขากำลังวางแผนอะไรอยู่นั้น ตอนนี้เราไม่อาจล่วงรู้ได้เลย เราถึงต้องพึ่งพาคุณ หัวหน้าผู้ฝึกสอน”

หลังจากพูดจบ ซามูเอลก็ไม่อยู่รอคำตอบของฮาร์วีย์ เขาหันหลังกลับและเดินออกไปแทน ร่างของเขาร่วงหล่นลงจากชั้นบนสุดทันที

แต่หลังจากตกลงไปหลายสิบเมตร เขาก็เอามือซ้ายจับเข้าที่เสาโทรศัพท์เบา ๆ หลังจากใช้กำลังภายในตัดผ่านอากาศที่เบาบาง ร่างของเขาก็ตกลงสู่พื้นอย่างมั่นคง

ในเวลาไม่ถึงนาที ปรมาจารย์แห่งหลงเหมินก็หายเข้ากับฝูงชนอย่างไร้ร่องรอย

“ชายชราจอมเจ้าเล่ห์…”

ฮาร์วีย์พึมพำ หลังจากนั้นไม่นานก็หยิบโทรศัพท์ออกมา

***

“นี่มันป้ายของหัวหน้าสาขาหลงเหมิน”

ครึ่งชั่วโมงต่อมา อีธาน ฮันต์ เบลลามี่ เบลค และไทสัน วูดส์ก็มาถึง

เบลลามีถือป้ายหลงเหมินและพินิจมันอยู่นาน เขากล่าวว่า “หัวหน้าผู้ฝึกสอน ดูเหมือนว่านายท่านแห่งหลงเหมินจะไม่ได้พูดเล่น เขาถึงให้ป้ายนี้กับคุณ”

“แต่เขาคิดว่าตัวเองเป็นใคร? ถึงอยากให้คุณเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาอย่างนี้!”

ฮาร์วีย์พูดอย่างเฉยเมย “เขาไม่เคยขอให้ผมไปเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา ถ้าผมคิดถูก คราวนี้ซามูเอลและเกวินคงอยากฉวยโอกาสจากสถานการณ์นี้ บังคับให้ผมกลับเข้าสู่วงการ”