ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 1553

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทุกคนที่อยู่ที่นั่นต่างก็มองหน้ากัน

อีธาน ฮันต์กระซิบเพียงครู่เดียว “หัวหน้าผู้ฝึกสอนด้วยความเคารพครับ”

“หากทุกอย่างเป็นอย่างที่นายท่านแห่งหลงเหมินพูดจริง ๆ ประเทศหมู่เกาะกำลังเคลื่อนไหวในมอร์ดู คนธรรมดาทั่วไป แก้ปัญหานี้ไม่ได้อย่างแน่นอน”

“แล้วถ้าหากมีใครเข้าไปจัดการ ประเทศหมู่เกาะก็จะจับตาดูคนเหล่านั้นแน่ หากเข้าไปที่นั่นอย่างบุ่มบ่าม เราก็คงไม่พบอะไรเลย”

“สำหรับคุณ หลายปีมานี้ คุณใช้ชีวิตอย่างสันโดษ ถึงตัวตนในฐานะเจ้าชายยอร์กจะถูกเปิดเผย แต่ก็ยังไม่มีใครรู้ตัวตนที่แท้จริงของคุณอยู่ดี”

“คุณเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดที่ควรไปตรวจสอบเรื่องนี้”

“อีกอย่าง หัวหน้าผู้ฝึกสอน คุณหายหน้าหายตาไปหลายปีแล้ว พี่น้องจากค่ายศัสตราวุธกำลังรอให้คุณกลับไปอีกครั้ง”

“เดี๋ยวรู้กัน”

ฮาร์วีย์โบกมือเบา ๆ

'ยิ่งสูงยิ่งหนาว ยิ่งตำแหน่งสูงเท่าไหร่ ความรับผิดชอบก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น'

ฮาร์วีย์รู้เรื่องนี้ดี

สุดท้ายเขาก็เกษียณ ถ้าเขากลับไปอีกครั้ง เขาก็ต้องไปที่ "แม่น้ำและทะเลสาบ" แล้วเขาก็จะไม่สามารถทำอะไรได้อย่างอิสระอีกต่อไป

ไทสัน วูดส์คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “หัวหน้าผู้ฝึกสอน ถ้าคุณไม่อยากไป ผมจะไปแทนเอง”

“อย่างไรเสีย ก็มีเพียงคนจากประเทศหมู่เกาะที่สร้างปัญหาที่นั่นไม่กี่คน ถึงขนาดบีบให้หัวหน้าผู้ฝึกสอนออกมาเพื่อเรื่องนี้ เขาคิดมากเกินไป!”

"หุบปากน่า!"

เบลลามี่ เบลคจ้องไปที่ไทสัน

“มอร์ดูเป็นที่ที่อันตราย เจ้าชายทั้งหกแห่งมอร์ดูก็ไม่ใช่จะโค่นล้มได้ง่าย ๆ”

“ยังไม่รวมว่าตอนนี้ตระกูลบาวเออร์ถือว่าหัวหน้าผู้ฝึกสอนเป็นศัตรูอีก”

“ต่อให้คนที่จะไปที่มอร์ดูเป็นหัวหน้าผู้ฝึกสอนเอง มันก็ยังอันตรายมากอยู่ดี นับประสาอะไรกับคุณ”

“หัวหน้าผู้ฝึกสอนเองเคยแก้ไขปัญหาเทือกนี้ได้โดยง่าย”

“ผมคิดว่าในตอนแรก นายท่านแห่งหลงเหมินเองก็คงอยากรู้ว่าจะสับเปลี่ยนหัวหน้าสาขาของหลงเหมิน เป็นการภายในได้รึเปล่า แล้วในที่สุดก็จะมีผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดขึ้นมาดูแลสาขาหลงเหมินได้

“แต่ดูเหมือนว่าไม่ว่าจะตระกูลบาวเออร์หรือศิษย์อาวุโสเหล่านั้น ก็ไม่มีใครสามารถรับผิดชอบมันได้จริง ๆ”

“ยิ่งกว่านั้น ความวุ่นวายมากมายก็กำลังปกคลุมไปทั่วมอร์ดู แถมประเทศหมู่เกาะก็กำลังรุกคืบเข้ามาอย่างรุนแรง ดังนั้นนายท่านแห่งหลงเหมินจึงไม่สามารถนั่งเฉยได้ ถึงได้มาเชิญให้คุณก้าวออกมาอีกครั้ง”

“แน่นอนว่าต้องมีเหตุผลที่ผู้อาวุโสเกวิน บาวเออร์ช่วยผลักดันคุณเช่นนี้ด้วย”

“ตราบใดที่คุณซึ่งเป็นหัวหน้าผู้ฝึกสอนมีส่วนร่วมในเรื่องนี้ เขาจะไม่ต้องกังวลว่าคุณจะปฏิเสธตำแหน่งหัวหน้าผู้ฝึกสอนของกองทัพเก้าอันดับแรกในอนาคต”

“แต่ก็อีกนั่นแหละ ไอ้พวกส*รเลวจากประเทศหมู่เกาะที่พ่ายแพ้เราในสมรภูมิ ยูโร-อเมริกาไม่กลัวพวกเราแล้วเหรอ? ทำไมพวกเขายังกล้ามายุ่งกับประเทศ H อันเกรียงไกรของเราอีก? พวกเขามันรนหาที่!”

ไทสันดูโกรธ

“หัวหน้าผู้ฝึกสอน บ้าจริง คุณต้องให้บทเรียนกับคนพวกนั้น!”