ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 1671

ฮาร์วีย์ ยอร์กพูดไม่ออกชั่วขณะและไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

เคลลี่ มาโลนรู้สึกอายมากเช่นกัน ไม่ว่าของสิ่งนั้นจะมีค่ามากน้อยเพียงใด ก็ล้วนเป็นสัญลักษณ์ที่แสดงถึงน้ำใจของฮาร์วีย์ แต่มันกลับกลายเป็นเช่นนี้...

เขาอายนิดหน่อยและพูดว่า “เอาล่ะ อย่าเอาแต่พูดเรื่องไร้สาระกันเลย รีบกินเถอะ!”

ในทันใดนั้นเอง โทรศัพท์ของฮาร์วีย์สั่น เขาหยิบมันขึ้นมารับสายโดยไม่รู้ตัวและได้ยินเสียงตื่นตระหนกของโยนาลินช์จากปลายสาย “นายน้อยยอร์ก มีบางอย่างเกิดขึ้น รีบมาเร็วเข้า ไม่งั้นฉันจะ…”

โทรศัพท์ถูกตัดสายไปก่อนที่โยนาจะทันได้พูดจบ เมื่อฮาร์วีย์โทรกลับไปเขาก็ได้รับเพียงเสียงสัญญาณตอบรับ

มีบางอย่างเกิดขึ้นกับตระกูลลินช์!

แม้ว่าฮาร์วีย์จะไม่อยากสนใจความเป็นไปของตระกูลลินช์มากนัก แต่ในตอนนี้เขาก็ยังกังวลเล็กน้อยเรื่องโยนาเขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วรีบพูดว่า “ลุงมาโลน มีบางอย่างเกิดขึ้น ผมต้องไปแล้ว ทานอาหารค่ำให้อร่อยนะครับ วันหลังผมจะเชิญไปทานอาหารเย็นด้วยกัน!”

จากนั้นเขาก็เพิกเฉยต่อการยื้อของเคลลี่และออกไปทันทีหลังจากที่เขาพูดจบ

“ฮึ่ม ฉันแค่ตุ๋นเห็ดของเขาและต้มชาผู่เอ๋อ มาทำตัวอย่างนี้ได้ยังไง?”

จูน ลี โกรธจนตัวสั่น หลังจากเห็นว่าฮาร์วีย์ทำตัวไม่สุภาพใส่

“ไอ้ยาจกนี่มาหาเรา เราเลี้ยงข้าวเขาและยังหางานให้เขาทำ ฉันแค่แหย่นิดหน่อย แต่เขากลับทำตัวเนรคุณใส่เราอย่างนี้น่ะเหรอ?”

“พวกไม่มีหัวนอนปลายเท้าก็แบบนี้แหละ คงไม่มีอะไรจะเสียแล้ว!”

เฮเซล มาโลนก็ถอนหายใจเช่นกัน เธอมีคนมาหมายปองมากมาย และฮาร์วีย์ก็เป็นคนที่แย่ที่สุดในบรรดาผู้ชายเหล่านั้นอย่างไม่ต้องสงสัย

ผู้ชายแบบนี้ไปไม่ถึงไหนแน่นอน เขาคงถูกกำหนดให้เป็นคนตระหนี่ถี่เหนียวไปตลอดชีวิต

มิสเตอร์ไทคูนยังจะดีซะกว่า เขาเป็นเจ้าพ่อ เหมือนดั่งชื่อของเขา!

เคลลี่นังรู้สึกอายมาก แต่เขายังพยายามอธิบายสถานการณ์ “คุณไม่ได้ยินเหรอว่าฮาร์วีย์บอกว่ามีปัญหาบางอย่างเกิดขึ้นรึ? เมื่อกี้มีคนโทรหาเขาไม่ใช่รึไง?”

จากนั้นเขาก็กินไข่ต้มใบชาต่อจนหมด

หลังจากกินมันทั้งหมดเขาก็เรอออกมา

จูนมองฉากนี้แล้วพูดอย่างเย็นชา “อร่อยไหม? ถ้าอร่อย ก็กินให้เยอะ ๆไปเลย ฉันจะดูว่าคุณจะยัดมันไปได้ถึงขนาดไหน!”

“โอ้ ฉันบอกพวกเธอทั้งคู่กี่ครั้งแล้วว่าพวกเธอต้องดีต่อกันเข้าไว้? ทำไมพวกเธอถึงทะเลาะกันด้วยเรื่องเล็กน้อยแบบนี้”

ในขณะเดียวกัน ผู้อาวุโสวัยหกสิบปีคู่หนึ่งก็เดินเข้ามา พวกเขาดูน่าเกรงขาม และมีกลิ่นอายของความสง่างามประกายออกมา

สองคนนั้นเป็นพ่อแม่ของจูน

“คุณพ่อคุณแม่มาแล้ว รีบมากินข้าวเร็วเข้า อาหารพร้อมแล้ว!” จูนทักทายพวกเขาด้วยใบหน้าที่มีความสุข

คุณพ่อลีพยักหน้าเล็กน้อย ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็เป็นประกายขึ้น จากนั้นเขาก็คว้ากล่องชาผู่เอ๋อที่เพิ่งถูกโยนลงพื้นขึ้นมามองซ้ายมองขวาแล้วพูดว่า “เคลลี่ เธอได้สิ่งนี้มาจากไหน?”