ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 1673

เฮเซล มาโลนมองไปที่แม่ล้มตัวลงไปด้วยสีหน้าหม่นหมอง เธอเพิ่งรู้สึกตัวหลังจากนั้นครู่หนึ่ง

“ฮาร์วีย์ ยอร์กเป็นสามีแต่งเข้าบ้านของซีอีโอสาวคนหนึ่งไม่ใช่หรือ? เขาต้องเอาของขวัญพวกนี้มาจากบ้านของอดีตภรรยามาให้เราแน่ ๆ!”

“ดังนั้นของพวกนี้จึงเป็นของจริง!”

เฮเซลก็เป็นลมในทันทีเมื่อนึกถึงเรื่องนี้

จู่ ๆ ครอบครัวมาโลนก็เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้น

***

ในขณะเดียวกันฮาร์วีย์ก็มาถึงที่คฤหาสน์ตระกูลลินช์ด้วยรถแท็กซี่แล้ว

ขณะนี้เป็นเวลาพลบค่ำแล้ว ท้องฟ้าสลัวและไฟของคฤหาสน์ตระกูลลินช์ก็สว่างขึ้น

ภายใต้สายลมจากทะเลที่พัดเข้ามา วิลล่าโบราณทั้งหลังดูคล้ายบ้านผีสิงในตำนาน

“ความอาฆาตแค้น…”

ฮาร์วีย์ขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเขาเข้าไปในคฤหาสน์ของตระกูลลินช์แต่เขาไม่ได้พูดอะไร

“นายน้อยยอร์ก คุณมาแล้ว!”

ฮาร์วีย์กดกริ่ง ในไม่ช้าโยนาลินช์ซึ่งดูกลุ้มใจก็เข้ามาทักทายเขา

จากนั้นทั้งสองก็เดินไปที่สวนหลังบ้าน

“ทำไมจู่ ๆ ถึงวางสายไปล่ะ?” ฮาร์วีย์พูดออกไป

“แม่บุญธรรมของฉันทำโทรศัพท์ฉันพัง ตอนนี้สถานการณ์ยุ่งเหยิง…” โยนายิ้มอย่างขมขื่น

ขณะที่พวกเขาเดินเข้าไป พวกเขาเห็นผู้คุมและผู้คุ้มกันหลายคนรีบรุดไปยังที่เกิดเหตุ แต่ละคนสวมเครื่องเเบบทหารและถือโล่เอาไว้

นอกจากนี้ ทุกคนดูหวาดกลัวและขวัญหนีดีฝ่อกันไปหมด

"เกิดอะไรขึ้น?" ฮาร์วีย์ถามขณะที่เขาเดินต่อไป

นี่มันไม่ง่ายเหมือนการถูกผีสิง กลับกันแล้วมีคนที่ต้องการชักใยแม่บุญธรรมให้ฆ่าพ่อบุญธรรมอยู่เบื้องหลัง

แม้ว่านั่นจะเป็นเพียงการคาดเดาของโยนาแต่ก็ไม่ได้ห่างไกลจากข้อเท็จจริงมากนัก

นอกเหนือจากการคาดเดาของเธอแล้ว โยนายังได้เล่าทุกอย่างให้ฮาร์วีย์ฟังตลอดทาง

ฮาร์วีย์ขมวดคิ้วและพูดว่า “ตอนนี้ ท่านอาจารย์ซิกเลอร์อยู่ที่ไหน?”

“นักต้มตุ๋นคนนั้นน่ะเหรอ? พอเขาเห็นสิ่งผิดปกติเขาก็ตั้งท่าจะหนีไป เขาบอกว่าเขาจะไปเตรียมพิธีกรรมอะไรบางอย่าง แต่พ่อบุญธรรมไม่ปล่อยให้เขาไปและบอกเขาว่าหากปัญหาไม่ได้รับการแก้ไข เขาก็จะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น!”

“ตอนนี้ดูเหมือนเขาจะพ่นเลือดสุนัขดำไปแล้ว แต่ฉันเดาว่ามันคงไม่ได้สร้างความแตกต่างอะไร…”

โยนาอธิบายสั้น ๆ เห็นได้ชัดว่าเธอรู้สึกผิดหวังกับท่านอาจารย์ซิกเลอร์ มากเช่นกัน

ฮาร์วีย์พยักหน้าและไม่พูดอะไรอีก เขาเข้าไปในสวนหลังบ้านแทน

ภายในสวนหลังบ้าน มีคนหลายสิบคนอยู่ในขณะนี้ พวกเขาทุกคนล้วนถือโล่ สวมเครื่องป้องกันจากกองทัพ บางคนถือผ้าปูที่นอน เชือก และสิ่งของอื่น ๆ พวกเขาจ้องมองไปด้านหน้าราวกับกำลังเผชิญหน้ากับศัตรู