ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 1678

เมื่อเห็นว่าท่านอาจารย์ซิกเลอร์กำลังจะถูกลากออกไปข้างนอก...

จู่ ๆ ฮาร์วีย์ ยอร์กก็กระซิบว่า “นายท่านลินช์ ทักษะของท่านอาจารย์ซิกเลอร์อาจจะไม่ได้น่าทึ่งอะไรนัก แต่เขาพยายามช่วยจริง ๆ”

“ช่วยผมหน่อย ให้เขามีชีวิตรอดต่อไปเถอะ อย่างไรเสียนายหญิงลินช์ก็เพิ่งจะฟื้นตัว เธอต้องทำบุญทำทานเสียหน่อย”

“ก็ได้ เอาตามที่คุณว่า น้องยอร์ก!” แม้ว่าเบนจามิน ลินช์จะไม่รู้ว่าเหตุใดฮาร์วีย์จึงช่วยเหลืออาจารย์ซีกเลอร์ แต่เขาก็ไม่สนใจคนไม่สำคัญเช่นเขา

“ส่งเขาไปรักษาตัวโรงพยาบาล แล้วอย่าได้มาปรากฏตัวต่อหน้าผมอีก!”

“ขอบคุณนายท่านลินช์ ขอบคุณนายน้อยยอร์ก!”

ท่านอาจารย์ซิกเลอร์ตัวสั่นด้วยความตื่นเต้นและวิงวอนต่อฮาร์วีย์ซ้ำแล้วซ้ำเล่าหลังจากที่สามารถเอาตัวรอดจากสถานการณ์ที่สิ้นหวังและยังมีลมหายใจต่อไปได้

สำหรับฮาร์วีย์แล้วนั่นอาจเป็นเพียงโยคสั้น ๆ แต่สำหรับเขาแล้ว คำพูดเหล่านั้นได้ช่วยชีวิตเขาไว้

“นายน้อยยอร์ก คุณช่วยชีวิตผมไว้ ผมจะไม่มีวันลืมเลย”

หลังจากพูดจบ เขาก็ถูกผู้คุ้มกันพาตัวออกไป พวกเขาจะไม่ปล่อยให้เขาอยู่เป็นหนามยอกอกที่นี่อีกต่อไป

หลังจากที่ท่านอาจารย์ซิกเลอร์หายไป เบนจามินก็เหลือบไปมองทิโมธี เฟจ

หางตาของทิโมธีกระตุก มีคนผลักเขาให้เข้าใกล้ฮาร์วีย์ ทิโมธีกระซิบ “นายน้อยยอร์ก ผมขอโทษ โปรดยกโทษให้กับความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของผม กรุณายกโทษให้ผมด้วย!

“สิ่งที่เกิดขึ้นในตอนบ่ายล้วนเป็นความผิดของผม ฉันให้คนไปก่อกวนคุณและยังจบลงแบบนี้ มันเป็นความผิดของผมทั้งหมด!"

เบนจามินพูดอย่างเฉยชาว่า “นายรู้กฎของฉัน”

ทิโมธีหน้าซีดแล้วเหลือบมองสหายที่อยู่ข้างหลังเขาแล้วพูดว่า “นายมาจัดการที”

แม้ว่าใบหน้าของสหายผู้นี้จะดูไม่ดีนัก แต่เขาก็ยังเดินไปและเริ่มตบทิโมธีอย่างแรง

เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ!

หลังจากถูกตบมากกว่าสิบครั้ง จมูกและใบหน้าของทิโมธีก็บวมเป่ง จากนั้นเขาก็กัดฟันพูดว่า “นายน้อยยอร์ก โปรดยกโทษให้ผมด้วย”

จากนั้นฮาร์วีย์ก็เอื้อมมือออกไปและตบหน้าทิโมธี เขาพูดอย่างเฉยเมยว่า “ดีแค่ไหนแล้วที่ผมทำคุณแค่นี้

โยนาพยักหน้าให้ฮาร์วีย์และพูดว่า “ขอบคุณ นายน้อยยอร์ก และเพื่อแสดงความขอบคุณคุณ ฉันจะเลี้ยงอาหารค่ำคุณในคืนนี้”

ฮาร์วีย์ยิ้มและพูดว่า “คุณไม่ต้องขอบคุณผมหรอก มันก็แค่คำพูดเพียงประโยคเดียว”

เบนจามินรู้สึกอายเล็กน้อยเช่นกัน “น้องยอร์ก ผมต้องขอโทษที่รบกวนคุณด้วยเรื่องในตระกูลของตัวเอง แน่นอนว่า…”

ฮาร์วีย์ยิ้มและเรื่อง เขาพูดว่า “นายท่านลินช์ คุณช่วยพาคนอื่น ๆ ออกไปก่อนได้ไหม?”

เบนจามินผงะไปชั่วขณะ จากนั้นเขาก็บอกให้คนอื่น ๆ ออกไป เหลือเพียงเขา โยนา และฮาร์วีย์อยู่ในลานนั้น

ฮาร์วีย์พูดอย่างเมินเฉย “นายท่านลินช์ คุณรู้หรือไม่ว่าภรรยาของคุณไม่ได้ถูกผีสิง? เธอถูกใครบางคนชักใยด้วยมนต์สะกด และจุดประสงค์ของคนผู้นั้นก็คือการฆ่าคุณ”

เบนจามินถอนหายใจและพูดว่า “เมื่อก่อนผมอาจจะไม่รู้ แต่ตอนนี้ผมรู้แล้ว”

“แล้วคุณรู้ไหมว่านี่เป็นฝีมือของคนจากตระกูลสึจิมิคาโดะจากประเทศหมู่เกาะ”

สีหน้าของเบนจามินเปลี่ยนไปอย่างมากเมื่อเขาได้ยินคำว่าตระกูลสึจิมิคาโดะ