ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 1686

การกินอาหารและเครื่องดื่มในสถานที่ระดับไฮเอนด์อย่างพาราเมาท์ถือเป็นการกระทำที่น่าอายสำหรับหญิงสาวที่มีชื่อเสียงเหล่านั้น

'ผู้ชายคนนี้มาจากไหน?'

'เขาเป็นผีหิวโหยกลับชาติมาเกิดหรือไง?'

หลังจากนั้นไม่นานก็มีชายวัยกลางคนสวมสูทเดินจากไป เขาดูค่อนข้างสุภาพ แต่มีแววตาดุร้ายเคลือบอยู่ในดวงตา

เห็นได้ชัดว่าคนแบบนั้นเคยอยู่ในโลกใต้ดินมาระยะหนึ่งและเพิ่งเกษียณ

มีนามบัตรอยู่บนหน้าอกของเขา ผู้จัดการห้องรับรอง เลนนี่ ทอมป์สัน ถูกเขียนไว้บนการ์ด

เลนนี่เดินไปหาฮาร์วีย์ ยอร์ก จากนั้นจึงกระแทกจานของฮาร์วีย์ลงบนโต๊ะและเอ่ยปากอย่างเย็นชาว่า “คุณครับ บัตรเชิญของคุณอยู่ที่ไหน? หรือบอกผมได้ไหมว่าใครเป็นคนพาคุณมาที่นี่?”

"อะไร? ผมต้องใช้บัตรเชิญในงานร่วมงานเลี้ยงนี้ด้วยเหรอ?”

“นี่ผมต้องให้คนอื่นเป็นคนพาเข้ามาด้วยงั้นรึ?

“ที่นี่คือพระราชวังของจักรพรรดิรึไง?”

ฮาร์วีย์เลิกคิ้วขึ้นชั่วขณะ จากนั้นก็คว้าทาร์ตมากินโดยไม่แยแส

“ทำไมผมไม่เคยเห็นคุณขอดูบัตรเชิญของคนอื่นเลย?

“คุณเพ่งเล็งผมเป็นพิเศษหรือเปล่า?”

เลนนี่พินิจมองฮาร์วีย์ จากนั้นแสดงนัยยะของความดูถูกเมื่อเขาเห็นเสื้อผ้าธรรมดา ๆ ของฮาร์วีย์

“พาราเมาท์ไม่จำเป็นต้องให้คุณบอกว่าเราควรทำอะไร

“ผมมีเหตุผลที่จะเชื่อว่าคุณไม่ใช่คนที่คุณหนูวอล์คเกอร์เชิญมา”

ในสายตาของเลนนี่ เห็นได้ชัดว่าคนอย่างฮาร์วีย์มาที่นี่เพื่อกินและดื่มตามที่พวกเขาพอใจเท่านั้น

ฮาร์วีย์หัวเราะเบา ๆ

“แล้วทำไมคุณถึงมีเหตุผลที่จะเชื่ออย่างนั้นล่ะ?”

เลนนี่ตอบอย่างตรงไปตรงมาด้วยใบหน้าเรียบเฉยว่า “เพราะที่นี่เป็นสถานที่จัดงานระดับไฮเอนด์ แก้วน้ำของที่นี่แพงกว่าทุกอย่างที่คุณสวมใส่อยู่รวมกันเสียอีก!

“คุณมีกลิ่นอายของพวกบ้านนอกอยู่ด้วย! ที่นี่เราไม่ต้อนรับพวกบ้านนอกเข้ากรุง!

“ผมคิดว่าคุณคงไม่รู้ภูมิหลังของคุณหนูวอล์คเกอร์ด้วยซ้ำ

“พ่อของเธอคือจัสติน วอล์คเกอร์ ผู้นำสาขามอร์ดูแห่งหลงเหมิน!”

จากนั้นสตีเว่นก็จ้องมองฮาร์วีย์อย่างเย้ยหยันหลังจากที่เขาพูดจบ

'ผู้ชายคนนี้กล้าบอกว่าตัวเองเป็นหัวหน้าสาขามอร์ดูแห่งหลงเหมิน? ถ้าเขากล้าพูดถึงเรื่องนั้นที่นี่ เขาจะต้องถูกฆ่าอย่างไร้ความปราณีแน่นอน!'

สตีเว่นต้องการยั่วฮาร์วีย์โดยชี้ให้รู้ถึงตัวตนของจัสติน

ฮาร์วีย์ทำเพียงแค่ยิ้มโดยไม่ให้คำตอบตรง ๆ ไม่สนใจสตีเว่นที่กำลังกระโดดโลกเต้นด้วยความยินดี

ฮาร์วีย์มองไปที่เลนนี่และถามอย่างใจเย็นว่า “ผู้จัดการทอมป์สัน ถ้าผมไม่ปฏิบัติตามล่ะ?”

“คุณจะทำอะไรผมได้?”

“คุณจะกล้าไล่ผมออกจากที่นี่จริง ๆ หรือ?

“คุณกล้าหาญชาญชัยขนาดนั้นเชียว?”