ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 1700

ถุงเท้าและรองเท้าของฮาร์วีย์ถูกถอด เข็มขัดของเขาก็ถูกถอดออกไปเช่นกัน แต่พวกเขาไม่พบอะไรเลย

ความเย่อหยิ่งบนใบหน้าของไบรอันค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นความไม่เชื่อ เขาเอ่ยอย่างแหย ๆ “เป็นไปไม่ได้! เพชรต้องอยู่กับเขาสิ!”

เลนนี่ขมวดคิ้ว เขาไล่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยออกไปและค้นตัวฮาร์วีย์ด้วยตัวเอง

จากนั้นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนอื่น ๆ ก็เข้าไปสำรวจทุกซอกทุกมุมในห้องโถงทั้งหมด ทว่าพวกเขากลับไม่พบอะไรเลย

หลังจากการค้นหาอย่างแข็งขันกว่าสิบนาที พวกเขาก็ดูเศร้าหมองและกลับกลายเป็นดูสลดลงอีก

หากพวกเขาพบเพชรที่มุมหนึ่งของห้อง พวกเขาก็ยังคงโบ้ยความผิดไปให้ฮาร์วีย์ได้

แต่ตอนนี้มันกลับไม่มีอะไรเลย พวกเขาจะทำอะไรได้อีก?

สายตาของเลนนี่จับจ้องไปที่ไบรอัน

เมื่อสังเกตเห็นสิ่งนี้ ไบรอันขมวดคิ้วและพยักหน้า

เลนนี่หายใจเข้าลึก ๆ แล้วเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอีกสองสามคนในนั้นมีเจ้าหน้าที่ผู้หญิงด้วย

"ค้นให้ทั่ว!"

“ผู้ต้องสงสัยอาจซ่อนมันไว้ในร่างของคนอื่น ทุกคนต้องถูกค้นตัว!”

“ถ้าเขาขโมยเพชรไป รอยนิ้วมือของเขาจะต้องอยู่บนนั้น!”

ในไม่ช้าสถานการณ์ก็วุ่นวายขึ้น

ไบรอัน สตีเว่น และคนอื่น ๆ ก็ถูกค้นตัวเช่นกัน แม้แต่ไคท์ วอล์คเกอร์ที่มีสถานะสูงสุดในหมู่พวกเขาก็ยังมิวายถูกค้นไปด้วย

แต่แม้จะค้นหากันเป็นชั่วโมง แต่ก็ยังไม่เจออะไรทั้งนั้น

แขกผู้หญิงบางคนสวมเครื่องประดับจากเพชร แต่หลังจากตรวจสอบอย่างละเอียดแล้วก็ระบุได้ว่าเพชรเหล่านั้นเป็นของพวกเธออยู่แล้ว

สีหน้าของไบรอันดูแย่มาก

ทามารามีโอกาสที่จะยัดเพชรเข้าไปในกระเป๋าของฮาร์วีย์ตอนที่เธอแกล้งข้อเท้าพลิก แต่ทำไมมันถึงหายไปอย่างไร้ร่องรอยเช่นนี้?

ยิ่งไปกว่านั้นฮาร์วีย์ก็ไม่เคยออกจากห้องโถงไปไหนเลย เขาไม่สามารถนำเพชรออกไปได้

“เอาล่ะ ทุกคนสนุกกันพอหรือยัง?”

“คุณไม่พบเพชรบนตัวผม ก็หมายความว่าผมไม่ใช่ขโมย”

ฮาร์วีย์หันไปหาเลนนี่ “คุณช่วยยืนยันความบริสุทธ์ให้ผมได้ไหม?”