ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 1710

“ลูคัส ฌองไง!” ซีนเธียร์กล่าว

ฮาร์วีย์ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ลูคัส ฌอง หนึ่งในหกเจ้าชายแห่งมอร์ดูน่ะเหรอ?”

“ใช่ เขานั่นแหละ ฉันได้ยินมาว่าเขาเป็นแฟนตัวยงของคุณวอล์คเกอร์ ผู้ชายทุกคนที่พยายามเข้าใกล้คุณวอล์คเกอร์ถูกเขาจัดการไปหมด

“นี่เป็นหนึ่งในเหตุผลที่คุณวอล์คเกอร์โสดมานานหลายปี

“พี่เขย ในเมื่อพี่ค่อนข้างจะเข้าไปใกล้ชิดกับคุณวอล์คเกอร์ เจ้าชายฌองจะไม่ใจดีกับพี่แน่นอน”

ฮาร์วีย์ยิ้มโดยไม่แยแส “ก็ดีแล้วที่เขาจะไม่ใจดีกับฉัน ฉันจะได้หาโอกาสทำลายเขา พี่สาวคุณจะได้ไม่มีปัญหาอะไรเมื่อมาทำงานที่มอร์ดู”

“ไม่อย่างนั้นฌองจะคอยใช้อำนาจของเขากดดันเราแน่นอน แบบนั่นพวกเราจะเหนื่อยเปล่า ๆ”

“ฉันหวังให้พี่สาวของคุณพัฒนาและเติบโตโดยไม่ถูกกดขี่จากคนอื่นเมื่อเขามาที่มอร์ดู”

ซีนเธียร์ผงะไปชั่วขณะ เธอไม่แน่ใจว่านี่คือจุดประสงค์หลักของฮาร์วีย์หรือเป็นเพียงเรื่องบังเอิญเท่านั้น

ทันใดนั้นโทรศัพท์ของเธอก็สั่น

ขณะที่เธอคุยโทรศัพท์ สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสงสัย “โอเค ฉันจะลองดู”

หลังจากที่วางสาย ซีนเธียร์ก็หันไปหาฮาร์วีย์ “พี่เขย ปัญหาของพี่มาถึงแล้ว”

ฮาร์วีย์ขมวดคิ้ว “อะไรเหรอ?”

“เมื่อกี้พี่เอโบนี่โทรมา เธอบอกว่าเธอกับไบรอันได้ไตร่ตรองความผิดพลาดของพวกเขาอย่างลึกซึ้งหลังจากที่กลับบ้านไปเมื่อคืนนี้

“พวกเขาจึงตัดสินใจว่าอยากจะเจอพี่เพื่อขอโทษเป็นการส่วนตัว

“แต่ตามคำกล่าวพังพอนไปไหว้แม่ไก่ ฉันมั่นใจเลยว่าพวกเขาต้องมีแผนร้ายแน่ ๆ!

“พี่เขยเคยจะไปไหมคะ?”

ซีนเธียร์ถามด้วยความคาดหวังที่จะได้เห็นอะไรสนุก ๆ

แทนที่จะขับแลมโบกินี่ของเขา ฮาร์วีย์กลับเรียกแท็กซี่ไปกับซีนเธียร์

หลังจากที่ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ฮาร์วีย์และซีนเธียร์ก็ไปถึงบริเวณปากแม่น้ำที่ถูกอุทิศให้กับการก่อตั้งของบูโดกัน

ที่นี่เป็นพื้นที่ที่เงียบสงบและตั้งอยู่ใจกลางเมือง ล้อมรอบด้วยอาคารเก่า ๆ ที่นี่มีบูโดกันมากมายรวมถึงสนามมวยและโรงฝึกโดโจด้วย

แน่นอนว่าที่ที่มีชื่อเสียงที่สุดในหมู่พวกเขาก็คือบูโดกันของหลงเหมิน

ตรงข้ามกับบูโดกันคือลานโบราณที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ของประเทศหมู่เกาะ

“ชินดัน เวย์”

ภาษาจีนสามคำถูกเขียนไว้ที่ประตูทางเข้าของลาน ฮาร์วีย์หรี่ตาลง

เขาไม่เคยคาดคิดว่าเขาจะมาอยู่ที่โรงฝึกโดโจของชินดัน เวย์ซึ่งเป็นหนึ่งใน 6 โรงเรียนศิลปะการต่อสู้ของประเทศหมู่เกาะ

มีคำพูดหนึ่งกล่าวไว้ว่า “ผู้ที่เป็นศัตรูกันมักจะพบกันในยามที่ไม่เหมาะสมที่สุด” ช่างเป็นเซอร์ไพรซ์ที่ไม่น่ายินดีนัก!