ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 1757

ก่อนหน้านี้แองเจลีน่า จอห์นได้รับแจ้งว่าการเป็นอัมพาตที่ร่างกายท่อนล่างของเธอจะไม่ถึงขั้นเสียชีวิต

แต่ถ้าเป็นอย่างที่ฮาร์วีย์ ยอร์กพูดและเธอจะต้องนอนเป็นผักเปื่อย เธอยอมตายดีกว่า!

เมื่อได้ยินคำพูดของฮาร์วีย์ แองเจลิน่าก็รู้สึกหวาดกลัว

แต่เธอเป็นคนที่ค่อนข้างจะมีประสบการณ์ ในไม่ช้าเธอก็ขมวดคิ้วขณะที่หันหน้าไปมองไคท์ วอล์คเกอร์

“เธอบอกเรื่องนี้กับคนอื่นเหรอ?”

แองเจลีน่าส่ายหัวทันทีที่เธอพูดจบ เธอรู้ว่าไคท์ก็ไม่ได้รู้เรื่องนี้เหมือนกัน

ไคท์ชะงักก่อนที่จะส่ายหัว

“ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าคุณเป็นอัมพาตครึ่งตัว?”

เมื่อคิดว่าแองเจลีน่าจะนอนเป็นผักเหมือนแม่ของเธอ แต่เป็นแบบที่ไม่โคม่า เธอก็อดไม่ได้ที่จะเย้ยหยันแองเจลีน่า

ความตายยังจะดีซะกว่าต้องทนเรื่องนี้! มันคงจะเป็นภาพที่อนาถยิ่ง!

สีหน้าของแองเจลิน่าดูมืดมน ในสายตาของเธอ ไม่มีทางที่ฮาร์วีย์จะสามารถพูดลอย ๆ และเดาทุกอย่างได้อย่างถูกต้อง คำอธิบายเพียงอย่างเดียวที่จะสมเหตุสมผลคือเขาได้ยินข้อมูลมามากมายเพียงเพื่อที่จะได้ใกล้ชิดกับไคท์

แองเจลิน่าชี้ไปที่ฮาร์วีย์และพูดอย่างเย็นชา “ดูเหมือนว่าแกจะทำการบ้านมาดีนะ!”

“การบ้านเหรอ?” ฮาร์วีย์ตอบด้วยความใจเย็น

“ทำไมผมต้องทำการบ้านเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย?

“คุณหายใจถี่ ๆ ทุกครั้งที่คุณตะโกน คุณจะรู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอก

“นั่นเป็นเหตุผลที่คุณถึงหงุดหงิดมาก แต่คุณต้องพยายามเก็บอาการ และทั้งหมดนี้จึงทำให้คุณอารมณ์เสียอย่างมาก

“แต่การคิดมากเกินไปมีแต่จะทำให้อาการอัมพาตของคุณแย่ลง

“ถ้าผมเดาถูก การที่คุณได้เป็นนายหญิงคนสำคัญทำให้อาการอัมพาตของคุณยิ่งแย่ลงเร็วกว่าที่ควรจะเป็น!

“สิ่งที่สำคัญที่สุดคือทั้งยาจากฝั่งตะวันออกและตะวันตกก็ไม่สามารถรักษาคุณได้ พวกเขาไม่สามารถบรรเทาความเจ็บปวดของคุณได้ด้วยซ้ำ!

“สิ่งเดียวที่พวกเขาทำได้คือเฝ้าดูอาการอัมพาตของคุณแย่ลง จากนั้นก็ส่งคุณไปยังบ้านพักคนชราและรักษาคุณเหมือนคนที่ตายทั้งเป็น!”

ฮาร์วีย์ไม่ได้แสดงอารมณ์ใด ๆ เมื่อเขาพูดคำเหล่านั้น แต่สีหน้าของแองเจลิน่ากลับมืดสนิทหลังจากที่เธอได้ยินคำพูดของเขา ไคท์รู้สึกตกใจอย่างมากกับข้อมูลเหล่านี้

เธอไม่คิดว่าฮาร์วีย์จะมีพรสวรรค์ขนาดนี้

แองเจลิน่าขมวดคิ้วราวกับว่าเธอมีความหวัง จากนั้นเธอก็มองฮาร์วีย์และพูดว่า “ถ้าแกสามารถวิเคราะห์อาการของฉันเพียงด้วยสายตา แสดงว่าแกมีความสามารถอยู่

“แต่แกคงไม่คิดว่าการเป็นหมอจะมีค่าพอที่จะได้แต่งงานกับลูกสาวของฉันใช่ไหม?”

แองเจลิน่าตะคอกอย่างเย็นชาขณะแสดงความดูถูกเหยียดหยาม

“ฉันไม่มีวันยกลูกสาวของฉันให้แก!”

“หมอเหรอ?” ฮาร์วีย์พูดอย่างใจเย็น

“ผมไม่ใช่หมอหรอก และผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อพูดเรื่องสุขภาพของคุณด้วย

“ผมกำลังพูดถึงอาการของคุณ ณ ตอนนี้ต่างหาก!

“ถ้าผมเดาไม่ผิด คุณจะทุกข์ทรมานอย่างทวีคูณในฤดูหนาวนี้ ในอีกสามสัปดาห์คุณจะเป็นอัมพาตทั้งกาย และท้ายที่สุดคุณจะไม่สามารถแม้แต่จะขยับลิ้นหรือกระพริบตาได้!

“แต่ประสาทสัมผัส การได้ยิน และสติสัมปชัญญะจะยังอยู่...

“ด้วยการสนับสนุนจากครอบครัววอล์คเกอร์ คุณจะมีชีวิตยืนยาวและสบายได้

“แต่ในอนาคตคุณจะเป็นเพียงผู้ชมของโลกใบนี้โดยไม่สามารถทำอะไรได้!”

สีหน้าที่ไม่แยแสปรากฏบนใบหน้าของฮาร์วีย์

“นั่นคือเหตุผลที่ผมจึงอยากแนะนำให้คุณรีบวางแผนโดยเร็วที่สุด

“อย่างน้อยภายในสามสัปดาห์นี้คุณก็ควรจะทานทุกอย่างที่อยากทาน และไปทุกที่ที่อยากไป

“ถ้าไม่อย่างนั้นคุณจะไม่มีโอกาสนั้นในอนาคตอีก…”