ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 1910

ฮาร์วีย์ ยอร์กยิ้ม “ถ้าอย่างนั้น แกจะจ้างฉันเหรอเจ้าชายฌอง?

“ไหนลองบอกฉันสิ…

“ว่าแกจะจ้างฉันยังไง?

“แกมีอะไรจะเสนอฉัน?”

ลูคัส ฌองหัวเราะและพูดว่า “แกตรงไปตรงมาดีนะ ฉันชอบคนอย่างแกมากที่สุด!

“แม้ว่าวันนี้แกจะทุบตีพี่น้องของฉันไปมากและยังทำให้ฉันต้องอับอาย!

“แต่ฉันก็ยังนับถือแกมาก!

“ตราบใดที่แกยอมคุกเข่าจำนนต่อฉันและยอมเป็นลูกน้องของฉัน ฉันรับรองได้ว่าแกจะได้รับตำแหน่งเดียวกันกับเดนเซล วอชิงตันตอนที่เขายังอยู่กับฉัน!

“แกจะลูกน้องเบอร์หนึ่งของฉันตราบใดที่แกยอมคุกเข่า

“และพาราเมาท์ก็จะเป็นของแกด้วย!

“นี่เป็นเรื่องใหญ่เลยนะ!

“แกจะว่าไง?”

ฮาร์วีย์ยิ้มและตอบอย่างเฉยเมยว่า “ก็ดี ยิ่งกว่านั้น ฉันชอบที่แกสามารถเสนอเงื่อนไขพวกนี้ได้ทั้ง ๆ ที่กำลังเผชิญหน้ากับศัตรู

“แต่น่าเสียดายที่ฉันไม่สามารถให้คำสัญญากับแกได้”

ลูคัสขมวดคิ้วและถามว่า “ทำไมล่ะ?”

ฮาร์วีย์เอื้อมมือออกไปตบหน้าลูคัสเบา ๆ และอธิบายอย่างเฉยเมยว่า “ทำไมน่ะเหรอ?

“ตอนที่แกพยายามจะกำจัดฉัน แกไม่ได้ไปสืบหาตัวตนที่แท้จริงของฉันหรอกเหรอเจ้าชายฌอง?

“ในเมื่อแกสืบหาตัวตนที่แท้จริงของฉันไม่ได้ ฉันจะบอกแกให้เป็นการส่วนตัวเลยดีไหม?”

สีหน้าของลูคัสเปลี่ยนไปทันที เขาจ้องฮาร์วีย์อย่างระแวดระวัง จากนั้นก็ค่อย ๆ พูดว่า “แกเป็นใครกันแน่?!”

ฮาร์วีย์หรี่ตาลงและพูดอย่างเฉยเมยว่า “ก็ฮาร์วีย์ไง

“แต่ฉันยังมีตัวตนอื่น ๆ อีกด้วย เช่น ลูกเขยของครอบครัวซิมเมอร์...

“ซีอีโอของสกาย คอร์ปอเรชั่น

“ไหนจะเรื่องที่ฉันเสียเงินไปหลายร้อยล้านที่บัควู้ดเพราะแก!”

ฮาร์วีย์ยิ้มและพูดว่า “ดูเหมือนว่าความจำแกจะดี แกยังจำได้ด้วยว่าวันนั้นแกเข้าร่วมเกมที่บัควู้ด”

ลูคัสขมวดคิ้วและพยายามต่อรอง “เจ้าชาย ถ้ามันเป็นเรื่องเหตุการณ์วันนั้น ฉันสามารถอธิบายได้

“เราทั้งคู่ก็เป็นคนที่น่านับถือ ทำไมถึงต้องทำเรื่องให้ยุ่งยากด้วย?”

ในที่สุดลูคัสก็ตระหนักว่าตัวตนของฮาร์วีย์นั้นไล่เลี่ยกับเขา บางทีอาจสูงกว่าเขาด้วยซ้ำ

การให้ผลประโยชน์และประจบสอพลอในขณะที่เผชิญหน้ากับบุคคลเช่นนี้จะไม่มีประโยชน์อะไร

อย่างไรก็ตาม พวกเขามีกฎในแวดวงของพวกเขา นั่นก็คือ พวกเขาจะไม่สนใจชีวิตของคนระดับล่าง ส่วนพวกเขา คนที่มีฐานะสูงกว่า จะไม่มีวันลำบาก

ดังนั้น ลูคัสจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ฮาร์วีย์พูดอย่างเฉยเมย “ลูคัส นี่แกได้คิดก่อนพูดบ้างไหม?

“ยกตัวอย่างเช่น แกสมควรที่จะตายแล้วเหรอ?”