ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 2189

"แก! แกทำลายการบ่มเพาะตัวเองที่ฉันสั่งสมมาหลายสิบปี...”

“สารเลว!”

“แกมันหน้าไม่อาย!”

ใบหน้าของอาจารย์ฟาทัลบิดเบี้ยวด้วยความหวาดหวั่น เขาดูพร้อมที่จะต่อสู้กับฮาร์วีย์ให้ตายไปข้างหนึ่ง

พรึ่บ!

แต่ก่อนที่เขาจะทันได้พูดจบ เขาก็ล้มลงกับพื้นและเป็นลมหมดสติไปในทันที

“ไอ้สารเลว! นายมันอวดดี!”

ผู้คุ้มกันของตระกูลซาเวียร์ทุกคนหน้าซีดเมื่อเห็นเช่นนั้น

พวกเขายกปากกระบอกปืนขึ้นและเล็งไปที่ฮาร์วีย์

“ยอร์ก! นายรู้ตัวไหมว่าทำอะไรลงไป?

“รู้ไหมว่าทำอะไรลงไป?!

“นายเคยนึกถึงผลของการกระทำของตัวเองหรือเปล่า?!”

ชายหนุ่มผมยาวซึ่งยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้นเริ่มตะโกน

“อาจารย์ฟาทัลไม่ใช่คนที่นายจะทำร้ายในหยามเกียรติยังไงก็ได้!”

เขารับไม่ได้ที่ฮาร์วีย์มาป่วนในงานนี้และทำให้เชอริลคนรักของเขาโกรธ

เขาอยากจะเตะฮาร์วีย์ให้ลงไปกองกับพื้นและฉีกฮาร์วีย์ให้เป็นชิ้นๆ

แต่ฮาร์วีย์ไม่แม้แต่จะชายตามองเขา

“ฉันจะไปแล้ว”

ฮาร์วีย์ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะหันหลังกลับและจากไป

ใบหน้าของเชอริลมืดลงและกลายเป็นเคร่งขรึม เธอหรี่ตามองฮาร์วีย์พร้อมที่จะชนกับเขาให้ตายกันไปข้าง

ฮาร์วีย์ชำเลืองมองผู้หญิงคนนี้ เขาศึกษาเธอด้วยสายตาระแวดระวัง เขายิ้มและพูดว่า “ฉันขอเดาว่าเธอคืออลิซ ทอมป์สันจากตระกูลทอมป์สันใช่ไหม?”

“ใครบอกว่าผู้หญิงคนนี้พิการ? เธอก็ดูสมประกอบดีนี่”

ราเชลมีสีหน้าเย้ยหยัน เธอตอบฮาร์วีย์ว่า “ฉันได้ยินมาว่าเธอเคยเข้าร่วมการรบในสมรภูมิต่างประเทศครั้งหนึ่ง หลังจากนั้นเธอก็เกิดโรคเครียดหลังเหตุการณ์สะเทือนขวัญ เธอประสบกับความเครียดอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ต่อมาเธอจึงเลือกที่จะเกษียณตัวเองออกมา”

“เพื่อตอบแทนบุญคุณของเธอ วังมังกรจึงส่งคนของพวกเขามาปกป้องเธอ”

หลังจากอธิบายจนจบ สีหน้าเย้ยหยันของราเชลยังคงปรากฏเด่นชัด

ฮาร์วีย์เข้าใจทันที ใครกันที่บอกว่าอลิซพิการ?

ตระกูลทอมป์สันอาจส่งเธอไปที่วังมังกรเพียงเพื่อให้ได้ชื่อเสียง จากนั้นก็เรียกตัวเธอกลับคืนสู่ตระกูลพร้อมกับข้ออ้างบางอย่าง

ถึงอย่างนั้นฮาร์วีย์คงต้องยอมรับว่าอลิซเป็นผู้หญิงที่สง่างาม

ฮาร์วีย์พิเคราะห์ผู้หญิงคนนั้นอย่างระมัดระวังครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “คุณทอมป์สัน ในเมื่อเธอไม่ให้ฉันไป แล้วเธอคิดที่จะต้อนรับฉันในพิธีเปิดโรงแรมพอทโฮลงั้นเหรอ?

“ฉันต้องขอบอกเอาไว้ให้เข้าใจตรงกันว่าฉันไม่ถูกโฉลกกับตระกูลทอมป์สันเอาซะเลย ถ้าอยากให้ฉันตัดริบบิ้นเปิดงานให้ ก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนที่สมน้ำสมเนื้อสักหน่อย!”