ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 2188

“นี่ หนุ่มชาวจีน! กล้าดียังไงมาตบฉัน?! นายรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?”

“รู้หรือเปล่าว่าอาจารย์ของฉันเป็นใคร?”

อาจารย์ฟาทัลคำรามผ่านฟันที่กัดกันแน่น

เขาอาจพ่ายแพ้เล็กน้อย แต่เขาเชื่ออย่างสุดใจว่า เขาไม่มีทางแพ้อย่างราบ ฮาร์วีย์แค่พยายามฉวยโอกาสเล่นงานเขาเท่านั้น

อาจารย์ของเขาเป็นพระศักดิ์สิทธิ์รูปหนึ่งในอินเดีย ฮาร์วีย์ไม่เก่งพอที่จะท้าทายเขาได้อย่างแน่นอน!

ฮาร์วีย์ไม่แยแส เขาตะคอกอย่างเย็นชา “ฉันไม่สนว่านายจะเป็นใคร และไม่ว่าอาจารย์ของนายจะเป็นใครฉันก็ไม่สน

“ฉันสนแค่เรื่องเดียว คือคนที่ทำร้ายฉันจะต้องชดใช้ในสิ่งที่ตัวเองทำ

“อย่าว่าแต่นายเลย ต่อให้คนที่นายเรียกว่าอาจารย์จะมาที่นี่ ฉันก็จะทำร้ายเขาให้เหมือนหมาจรจัดเลย ถ้าเขาทำให้ฉันโกรธ!”

"ฮ่าฮ่าฮ่า!"

อาจารย์ฟาทัลหัวเราะเยาะ เขาขู่ฟ่อ “นายนี่บ้าจริง ๆ…! ฉันยอมรับเลยว่านายนี่มันใจถึง!

“รู้ไว้ซะด้วย! ถ้าฉันเรียกอาจารย์มาล่ะก็ นายจะได้เรียนรู้ถึงความเจ็บปวด!

"ฉันขอเตือนนายเอาไว้เลยนะ! ทันทีที่อาจารย์ของฉันมาถึง จะไม่ใช่แค่นายที่ต้องเจ็บปวดทุกข์ทรมานทั้งนายและตระกูลของนายจะต้องตายด้วยนะมือเขา!

“ตระกูลฌองแห่งมอร์ดูจะไม่สามารถปกป้องนายได้!

“แม้แต่หัวหน้าผู้ฝึกสอนในตำนานก็ปกป้องนายไม่ได้!

“ฟังเอาไว้นะ! ถ้าอาจารย์ของฉันไม่ละทางโลกไปซะก่อน นายคิดว่าหัวหน้าผู้ฝึกสอนของประเทศ H จะท้าทายประเทศอินเดียของพวกเราได้งั้นเหรอ?

“นายแค่เอาชนะพวกเราได้แค่นิดหน่อย แล้วคิดว่าจะไม่มีวันพ่ายแพ้หรือไง?

“ในสายตาของชาวอินเดียผู้ยิ่งใหญ่อย่างเรา นายมันไม่มีค่าอะไรเลยสักนิด”

หัวใจของซากุระเต้นระรัวอย่างหวาดกลัวเมื่อเธอได้ยินคำโอ้อวดของอาจารย์ฟาทัล ความทุกข์ทรมานถูกเขียนขึ้นทั่วใบหน้าของเธอ

หากอาจารย์ฟาทัลควบคุมตัวเองไว้และรู้จักสงบปากสงบคำ เขาอาจพอมีโอกาสรอด

แต่การทำตัวเย่อหยิ่งใส่ฮาร์วีย์ต่อหน้าทุกคน… เท่ากับว่าเขากำลังรนหาที่ตาย!

เสียงอึกทึกดังขึ้นในห้องโถงขณะที่ฮาร์วีย์ตบหน้าอาจารย์ฟาทัลอีกครั้ง

อาจารย์ฟาทัลรู้สึกถึงคลื่นอันทรงพลังที่กระแทกเข้ากับร่างกายของเขา มันทำลายเส้นลมปราณและแกนพลังของเขาในทันที

“อ๊ากกก!”

เขาถูกส่งให้ลอยออกไปเป็นครั้งที่สอง เขากระอักเลือดออกมาเต็มปากขณะร่วงลงไปกองกับพื้น

เขาเหนื่อยล้าและทุรนทุราย เรี่ยวแรงทั้งหมดเหือดหายไป

เขาพยายามที่จะยืนขึ้น แต่เขาทำไม่ได้ เขารู้สึกราวกับกระดูกของตัวเองไร้น้ำหนัก ราวกับว่าเขาป่วยด้วยโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรง

ความเย่อหยิ่งก่อนหน้านี้ของเขามันลายหายไปสิ้น เขาตื่นตระหนกและพูดจะตะกุกตะกักอย่างหวาดกลัว “นาย…นาย…”

“นายทำอะไรฉัน?!”

ราเชลยื่นทิชชู่ให้ฮาร์วีย์ได้เช็ดนิ้วมือของตัวเอง เขาตอบอย่างสบาย ๆ ว่า “ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากทำลายแกนพลังของนาย และทำลายเส้นลมปราณของนายก็เท่านั้น”