ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 234

แมนดี้ก็หายใจเข้าลึก ๆ “มิสซาเวียร์ ฉันเข้าใจเงื่อนไขที่คุณพูดถึง แต่โปรดเชื่อใจฉัน พวกเราซิมเมอร์ไม่ได้ตั้งใจทำสิ่งเหล่านั้น โครงการศูนย์การค้านี้มีความสำคัญอย่างยิ่งสำหรับเรา”

เกิดความเงียบชั่วขณะ อีวอนน์ยิ้มขึ้นมา “ถ้ามีใครมาและร้องขอสิ่งนี้ ฉันคงจะต้องเรียกรปภ.มาลากคนนั้นออกไป”

“แต่ก่อนที่ฉันจะมาที่นี่ ท่านประธานบอกเรียกฉันไปพบเป็นกรณีพิเศษและบอกฉันว่าว่าเขาชอบภาพวาด ‘ยอดเขาแลนเดอร์ เทือกเขาร็อกกี’ มาก ด้วยเหตุนี้เขาจึงตกลงที่จะช่วยเหลือคุณอีกครั้ง เราหวังว่าชาวซิมเมอร์จะได้เรียนรู้บทเรียนของพวกเขาและไม่สร้างปัญหาให้กับโครงการนี้อีก

“หากเกิดเหตุการณ์แบบเดียวกันนี้ขึ้นอีกในอนาคต ฉันเกรงว่าท่านประธานคงจะไม่ให้โอกาสตามคำขอของคุณอีกต่อไป”

‘นั่นสินะ? น่าแปลกที่ท่านประธานให้ความช่วยเหลือเรา'

ก่อนหน้านี้ฮาร์วีย์พูดถึงเหตุผลภาพวาดนี้ แม้ว่าแมนดี้จะเชื่อใจเขาแต่เธอก็ไม่มั่นใจในตัวเอง ไม่คิดเลยว่ายอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์ จะยอมปล่อยผ่านเหตุการณ์นี้เพียงเพราะภาพวาด ‘ยอดเขาแลนเดอร์ เทือกเขาร๊อกกี้’

“มิสซาเวียร์ คุณไม่ได้หลอกฉันใช่ไหม?” แมนดี้ถาม

“ไม่แน่นอน นี่เป็นคำสั่งของท่านประธาน ฉันไม่กล้าพูดเรื่องไร้สาระอะไรออกมาเองแน่นอน ฉันจะสั่งให้คนของเราถอนจดหมายทางกฎหมายนั้นตอนนี้คุณสบายใจและจัดการกับโครงการศูนย์การค้าต่อได้เลยค่ะ” อีวอนน์ยิ้มจาง ๆ ให้แมนดี้ “บริษัทของเราเฝ้ารออยากที่จะเห็นวันที่ศูนย์การค้าก่อตั้งขึ้น”

แมนดี้รู้สึกว่าตัวเองเวียนหัวขึ้นเรื่อย ๆ สถานการณ์ทั้งหมดนี้เหมือนไม่ได้เกิดขึ้นจริง นี่เป็นปัญหาใหญ่ที่ต้องจ่ายเงินชดเชยสี่ร้อยห้าสิบล้านดอลลาร์ แต่ทุกอย่างก็คลี่คลายง่ายดายเช่นนั้นหรือ? มันจะง่ายขนาดนี้ได้ยังไง?

“มิสซาเวียร์ภาพวาด ‘ยอดเขาแลนเดอร์ เทือกเขาร๊อกกี้’ น่าอัศจรรย์ขนาดนั้นเลยเหรอ มันคุ้มค่ากับเรื่องใหญ่นี้จริง ๆ หรือ?” แมนดี้ถามอย่างอ่อนแรง

“แน่นอน…” อีวอนน์ยิ้มอีกครั้ง “มันเป็นภาพวาดในตำนานที่มีชื่อเสียงในหมู่พวกเรา ท่านประธานกล่าวว่าการที่สามารถปกป้องสมบัติของชาติไม่ให้สูญหายไปยังต่างประเทศนั้นถือเป็นโชคดี เมื่อเทียบกับจำนวนเงินนั้นเป็นเรื่องเล็กน้อย”

จากนั้นแมนดี้ได้พูดคุยรายละเอียดบางอย่างกับอีวอนน์ รวมถึงวันชำระเงินงวดถัดไป เมื่อเสร็จแล้ว แมนดี้ก็ออกจากยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์ แม้ว่าเธอจะเข้าไปนั่งในรถเธอแล้ว เธอก็ยังรู้สึกว่าทุกอย่างเหมือนไม่ได้เกิดขึ้นจริง

กลางดึก ณ ซิมเมอร์

เมื่อแมนดี้เปิดประตูและเข้าไปในบ้านของเธอ ฮาร์วีย์กำลังถูพื้น และเมื่อสังเกตเห็นเธอ ฮาร์วีย์เงยหน้าขึ้นมองและพูดว่า “เป็นยังไงบ้าง? ทุกอย่างคลี่คลายดีไหม?”

“ใช่ ตอนนี้แก้ปัญหาทุกอย่าง” แมนดี้ยืนพิงประตูและมองไปที่ฮาร์วีย์อย่างสงสัย “ฮาร์วีย์บอกฉันหน่อย คุณรู้ได้อย่างไรว่ายอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์ จะให้ความช่วยเหลือเราในเรื่องนี้? เพียงเพราะภาพวาด ‘ยอดเขาแลนเดอร์ เทือกเขาร๊อกกี้’ งั้นเหรอ?”

“ผมแค่เดา” ฮาร์วีย์ยิ้ม “ยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์ เป็นบริษัทที่มีอำนาจ หากพวกเขาต้องการจับผิดซิมเมอร์จริง ๆ พวกเขาจะดำเนินการโดยตรง ทำไมพวกเขาถึงออกจดหมายทางกฎหมายอีก?”

“พวกเขาอาจทำเพื่อเป็นการเตือน ดังนั้นผมเดาว่าพวกเขาจะไม่ทำให้เรื่องยุ่งยากสำหรับคุณ! แล้วยังไงล่ะ? ผมเดาถูกหรือเปล่า? ผมจะได้รับรางวัลอะไรบ้างไหม?”

ฮาร์วีย์ดูพอใจในตัวเอง เขามองแมนดี้อย่างต้องการสื่อบางอย่าง

ใบหน้าที่สวยงามของแมนดี้แดงขึ้นเล็กน้อยจากการจ้องมองอย่างดุดัน เธอจ้องไปที่ฮาร์วีย์ “โชคดีที่คุณเดาถูก เราจะพังพินาศหากเกิดอะไรขึ้น!”

“ผมเดาผิดหรือ?” ฮาร์วีย์พูดต่อ “แล้วรางวัลของผมล่ะ?”