ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 2426

ในขณะที่สการ์เลตต์รอคอยที่จะพบกับวินซ์อยู่นั้น ฟาเบียนก็ได้สำรวจคฤหาสน์แฮมิลตันไปพร้อมกับฮาร์วีย์มาระยะหนึ่งแล้ว

สีหน้าของฮาร์วีย์เย็นชาขึ้นเมื่อพวกเขามาถึงห้องโถงบรรพชนของตระกูลแฮมิลตัน

เขาทำท่าทางเป็นเชิงบอกให้ฟาเบียนไล่ให้คนอื่น ๆ ออกไป และเหลือเพียงคนที่ไว้ใจได้อยู่ข้างหลังเท่านั้น

ฟาเบียนไม่รู้เจตนาของฮาร์วีย์ แต่เขาทำตามที่บอกและสั่งให้คนอื่น ๆ ออกไป เขาปล่อยให้พ่อบ้านซุมโม่อยู่เคียงข้างเขาเท่านั้น

ซุมโม่เป็นชายชราที่มีอายุมากกว่าหกสิบปี แต่เขามีพลังและดูสงบตลอดทาง ดูเหมือนว่าครั้งหนึ่งเขาเคยเข้าสู่สนามรบในวัยหนุ่ม

“นายน้อยยอร์ก นี่คือซุมโม่ พ่อบ้านของคฤหาสน์ตระกูลแฮมิลตัน

“เขาโตมากับผมและผ่านร้อนผ่านหนาวมากับผมมากมาย ผมไว้ใจเขามากกว่าลูกชายของตัวเองซะอีก”

ฟาเบียนแนะนำซุมโม่ให้ฮาร์วีย์รู้จัก คำพูดของเขาดูสบาย ๆ แต่ก็เพียงพอที่จะพิสูจน์สถานะที่สูงส่งของซุมโม่ในตระกูลนี้ได้

“หากต้องเสี่ยงตาย ก็แค่บอกเขา เขายอมตายเพื่อผม”

ซุมโม่ยังคงอดทนอย่างเยือกเย็นในขณะที่เขาพยักหน้าห้วน ๆ ให้ฮาร์วีย์

แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูด แต่ฮาร์วีย์ก็เข้าใจได้ว่าซุมโม่เป็นคนประเภทเคร่งขรึม ดังนั้นเขาจึงไม่ใช่พวกปากสว่าง

หากมีคนต้องการทำร้ายฟาเบียน ซุมโมน่าจะเป็นคนแรกที่รีบรุดหน้าไปปกป้องฟาเบียน

"ดีเลย ที่ผมบอกให้คุณทิ้งคนที่ไว้ใจได้ไว้ข้างหลัง ก็เพราะผมหวังว่าเขาจะปกป้องคุณ

“ประเด็นก็คือ หลังจากนี้ผมอาจจะปกป้องคุณไม่ได้น่ะสิ”

ฮาร์วีย์โบกมือให้ฟาเบียนและซุมโม่ยืนที่ลานตรงกลางของห้องโถงบรรพชน ที่ซึ่งแสงแดดส่องถึง “ต่อจากนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณต้องไม่ออกจากพื้นที่นี้ คุณต้องยืนอยู่ในที่ที่แสงแดดส่องถึงเท่านั้น”

สีหน้าที่ดูระมัดระวังของฮาร์วีย์ทำให้ฟาเบียนขมวดคิ้วเล็กน้อย “นายน้อยยอร์ก นี่หมายความว่ายังไง?

"คุณกำลังจะทำอะไร?

“สิ่งนี้อาจเกี่ยวข้องกับสิ่งที่ตระกูลแฮมิลตันกำลังประสบอยู่ตอนนี้ใช่หรือเปล่า?”

หากไม่ใช่เพราะจำนวนโล่ที่ลดลง ทุกคนคงคิดว่าสิ่งที่พวกเขาเพิ่งเห็นเป็นเพียงภาพลวงตา

ทันใดนั้น พลังงานหยินจาง ๆ ก็ระเบิดออกมาจากด้านหน้า

ฮาร์วีย์ก้าวไปข้างหน้าและปล่อยจิตสังหารที่เขาฝึกฝนมาหลายปีในสนามรบออกไปในทันที

ฟู่…

เสียงอันไม่พึงประสงค์ที่ดังราวกับก้อนน้ำแข็งกระทบกับเหล็กร้อนระอุส่งเสียงฟู่ในอากาศ พลังหยินที่กระจัดกระจายกระจายออกไปด้วยความเร็วสามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

เสียงร้องไห้ของทารกที่น่าขนลุกค่อย ๆ หายไป และในไม่ช้า ความเงียบก็เข้าครอบคลุมพื้นที่ ทุกอย่างที่เพิ่งเกิดขึ้นดูเหมือนภาพลวงตา

"มันอะไรกัน?…"

หลังจากทั้งหมดนี้สิ้นสุดลง ฟาเบียนก็มองไปรอบ ๆ ด้วยสายตาที่สยดสยอง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ซับซ้อนเกินกว่าที่เขาจะเข้าใจ