ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 2443

หลังจากตะโกนใส่คิโนชิตะ อากิก็มีสีหน้าเคร่งขรึม

“คืนนี้ผมทำให้คุณขุ่นเคืองใจ คุณยอร์ก แต่คุณก็ตบหน้าผมไม่หยุดนี่ คุณได้ชื่อเสียงของตัวเองกลับคืนมาแล้ว!

“ผมจะไม่ติดใจเอาความในเรื่องนี้อีก แล้วผมก็หวังว่าคุณจะทำแบบเดียวกันและลืมมันไปให้หมด!

“ผมจะยืนก็ต่อเมื่อคุณออกไปจากที่นี่เท่านั้น!”

อากิมองฮาร์วีย์อย่างเคร่งขรึมราวกับว่าเขากำลังเจรจากับอีกฝ่าย

“จากนี้ไป เราจะต่างคนต่างอยู่ราวกับไม่เคยพบกันมาก่อน! คุณคิดว่าดีไหม?"

อากิรู้สึกว่าเขาค่อนข้างผ่อนปรนให้แกอีกฝ่ายแล้ว ถึงเขาจะปล่อยให้ฮาร์วีย์ไปหลังจากถูกตบหลายครั้งแล้วก็ไม่เป็นไร

เขาเชื่อว่าฮาร์วีย์รู้ดีว่าพวกเขาจะต้องได้พบกันอีก

เขาคิดว่าฮาร์วีย์พอรู้จักแนวคิดช่วยเขาช่วยเรา...

เขาแน่ใจว่าฮาร์วีย์จะปล่อยให้อดีตเป็นเพียงอดีต

ฮาร์วีย์หัวเราะออกมา

“ลืมไปได้เลย”

“ผมก็คุกเข่าให้คุณแล้วนี่! ต้องการอะไรอีก?!"

อากิกัดฟัน

“การที่คุณตบผมเพียงไม่กี่ครั้งมันไม่มีความหมายอะไรเลยสักนิด! อย่าเอาแต่ได้ไปหน่อยเลย! หากเราต้องเป็นศัตรูกันขึ้นมาจริง ๆ ผมก็ทำอะไรไม่ได้…

“แต่อย่าลืมว่าคุณไม่ได้อยู่เพียงลำพังในโลกนี้! ผมอาจจะแตะต้องคุณไม่ได้ แต่ผมสามารถจัดการกับเพื่อนฝูงและครอบครัวของคุณได้อย่างแน่นอน!

"เชื่อผมเถอะ ตระกูลคิตากาวะของเราอาจจะไม่ได้เด่นดังอะไรมากมาย แต่เรามีกองทหารที่พร้อมจะสละชีวิตให้!”

"นี่คุณขู่ผมเหรอ?"

ฮาร์วีย์หัวเราะเบา ๆ ขณะที่เขาเช็ดมือด้วยทิชชู่

“ผมเปลี่ยนใจแล้ว...”

หลังจากได้ยินคำพูดของฮาร์วีย์ อากิก็รู้สึกสบายใจอย่างมาก เขาแน่ใจว่าคำขู่ของเขาค่อนข้างได้ผล...

“ผมอยากหักแขนทั้งสองข้างของคุณ”

ด้วยคำพูดของฮาร์วีย์เพียงเท่านี้ ชาวประเทศหมู่เกาะก็ตกอยู่ในความสิ้นหวัง

โยอาน่าก้าวไปข้างหน้าอีกก้าว

ทั้งคำพูด คำขู่ที่เขาพ่นออกมา และคำสัญญาที่เขาเอ่ยขึ้นเพื่อกอบกู้ชื่อเสียงของตัวเองล้วนไม่มีความหมายอะไรเลย

ตุ๊บ!

คิโนชิตะไม่รอช้าคุกเข่าลงกับพื้นอีกครั้ง

“คืนนี้เราผิดไปแล้ว คุณยอร์ก ผมทำตามที่คุณขอและหักแขนทั้งสองข้างของอากิเรียบร้อยแล้ว!” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ผมขอรับรองว่าต่อจากนี้ไป เขาจะทานอาหารด้วยมือของตัวเองไม่ได้อีก

“คุณพอใจแล้วหรือยัง คุณยอร์ก”

ฮาร์วีย์ยังคงเคร่งขรึม ขณะที่เขาขว้างทิชชู่ไปที่ใบหน้าของคิโนชิตะ

“ไม่ได้ยินที่ผมพูดเหรอ? ผมต้องการหักแขนทั้งสองข้างของทุกคน!”

ดวงตาของคิโนชิตะกระตุกอย่างเมามันในขณะที่มุมปากของเขาขยับตามสัญชาตญาณ

"ผมเข้าใจแล้ว!" จากนั้นเขาก็พูดพร้อมกับก้มหน้าลง

เพียงครู่เดียวก็ได้ยินเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดไปทั่ว คิโนชิตะทำให้ทุกคนที่อยู่ที่นั่นพิการ