ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 2574

“ตระกูลอีแวนส์?”

“ตระกูลฮอแรนแห่งประเทศ H อันเกรียงไกรหรือตระกูลอีแวนส์จากดินแดนพระอาทิตย์ไม่เคยตกดิน?”

ฮาร์วีย์ไม่พอใจ

“เมอร์ฟี่ ราชวงศ์ชิงล่มสลายไปนานแล้ว ประเทศชาติเจริญขึ้นนานแล้ว สำหรับคนที่ไม่รู้ประวัติศาสตร์ของประเทศอย่างนายยอมคุกเข่าและถือชาวต่างชาติเป็นบรรพบุรุษของนายได้จริง ๆ หรือ

“ถ้าคิดจะทำลายฉัน… แน่จริงก็ลองดูสิ!

“แต่น่าเสียดายหน่อยนะ เพราะฉันคิดว่านายไม่อาจทำอย่างที่พูดได้ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติหน้า

“คนอย่างนายที่รู้แต่วิธีประจบประแจงชาวต่างชาติไม่มีวันประสบความสำเร็จหรอก ไม่ใช่ตอนนี้ ยังไม่มีทางด้วย”

จากนั้นฮาร์วีย์ก็จับแขนของเลสลี่ ขณะที่เขาหันกลับมา พร้อมที่จะจากไป

เลสลี่หันไปหาฮาร์วีย์ มองเขาด้วยสายตาชื่นชม

ผู้ชายคนนี้มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวเหนือใคร

เมื่อเปรียบเทียบกับเมอร์ฟีคนไร้ยางอายที่เอาแต่ประจบประแจงอำนาจต่างชาติ ฮาร์วีย์ต่างหากที่สมชาย

“ไอ้สารเลว! ระวังปากของนายไว้ให้ดีเถอะ!

“นายไม่มีสิทธิ์มาพูดจาแบบนี้กับคนรักของฉัน!

“นายไม่มีสิทธิ์มาดูแคลนอารยธรรมตะวันตก!”

ชารอนที่นิ่งเงียบในขณะที่เธอมองด้วยสายตาเหยียดหยาม ในที่สุดก็เอ่ยปากพูดขึ้นและก้าวไปข้างหน้า

เธอจับแขนของเมอร์ฟีที่กำลังโกรธจัดก่อนจะชี้ไปที่ฮาร์วีย์และตวาดขึ้นว่า “นายควรคุกเข่าและขอโทษเดี๋ยวนี้!

“ฉันขอสั่งให้นายคุกเข่าอยู่ที่นี่เป็นเวลาสามวันสามคืน!

“ถ้านายไม่เชื่อฟัง ฉันจะออกแถลงการณ์อย่างเป็นทางการผ่านราชวงศ์แห่งดินแดนพระอาทิตย์ไม่เคยตกดิน และมีบทลงโทษต่อฮ่องกงทันที!

“ถ้าคำพูดคำเดียวออกจากปากฉัน คนมากมายในฮ่องกงจะตกงานและไม่มีที่ซุกหัวนอน ทั้งหมดนั้นเป็นเพราะนายคนเดียว!

“นอกจากนี้ รัฐบาลฮ่องกงจะต้องลงโทษนายอย่างรุนแรงเพื่อชดเชยให้เรา!

“ไม่ต้องสงสัยเลยว่าอาณาจักรแห่งดวงอาทิตย์ไม่ตกดินทำแบบที่พูดได้หรือเปล่า! อย่าคิดจะมาท้าทายคำพูดของฉัน!

“ฉันพูดคำไหนคำนั้นเสมอ คำพูดของฉันไม่มีข้อผิดพลาด และคำสัญญาของฉันจะไม่มีวันไม่เกิดขึ้นด้วย!”

ชารอนมองฮาร์วีย์ในแบบที่ใครต่อใครใช้มองแมลง

ผู้ติดตามของเธอซึ่งมาจากดินแดนพระอาทิตย์ไม่เคยตกดินจ้องมองฮาร์วีย์อย่างเย้ยหยันและดูแคลนเช่นกัน

"อัศจรรย์?"

"เกินเอื้อม?"

ชารอนได้ฟังคำพูดของเขาก็ยิ่งเย่อหยิ่ง เธอตอบอย่างทะนงตน “ใช่ ราชวงศ์แห่งดินแดนพระอาทิตย์ไม่เคยตกดินสูงส่งเกินเอื้อม!”

“ฉัน ผู้สืบสันตติวงศ์ราชบัลลังก์ลำดับที่สี่สิบเก้า อัศจรรย์ยิ่งกว่า!”

"ทำไม?"

“นายมันก็แค่สามัญชนโง่เขลา! ยังคิดฝันว่าจะได้เล่นงานฉันอย่างนั้นเหรอ?!

"มา! ฉันยืนอยู่ที่นี่ ถ้ากล้าก็ลงมือสิ!

“ถ้านายทำร้ายฉันได้ ฉันจะยอมคุกเข่าคลานให้เหมือนหมาเลย!

“จิ๊ จิ๊!

“น่าขันนัก!

“เมื่อเผชิญหน้ากับคนอย่างฉันแล้วนายยังกล้าคิดว่าตัวเองเป็นคนยิ่งใหญ่อีกเหรอ?”