ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 2681

วันต่อมา เวลาบ่ายสองโมง ฮาร์วีย์ ยอร์กปรากฏตัวที่หลงเหมิน บูโดกัน

ทั้งสถานที่เงียบสงัด อาจเป็นเพราะทุกคนรู้ว่ามิทเชล บาวเออร์มาถึงในวันนั้น แม้แต่พนักงานทำความสะอาดก็ยังไม่ปรากฏตัวมาที่นี่

ฮาร์วีย์นั่งลงอย่างสบาย ๆ ในศาลาหลังเขาพร้อมกับชาในมือ ใบหน้าฉายแววสงบ...

ราวกับว่าเขาเพิ่งจัดการกับตัวตลกกลุ่มเล็ก ๆ มาไม่ได้มีเรื่องใหญ่โตอะไร

นอกจากเขาแล้ว ยังมีเอ็ดวิน เมนโดซาและแคร์รี่ เคนเนดี้อีกสองคนที่นั่น

แคร์รี่ได้รับการรักษาที่จำเป็นเมื่อคืนก่อนเพื่อให้แน่ใจว่าเธอจะมีชีวิตรอด เธอสามารถเคลื่อนไหวไปมาได้โดยใช้รถเข็นเท่านั้น

แต่ถึงกระนั้น เธอก็จ้องไปที่ฮาร์วีย์

“มันไม่มีประโยชน์หรอก ฮาร์วีย์! ทันทีที่หัวหน้ากองบังคับคดีของหลงเหมินมา ชะตากรรมของนายจะจบเห่ลงแล้ว!

“จากนี้มิยาตะ ชิโนสุเกะ นักดาบแห่งชินคาเงะ เวย์ก็จะมาที่นี่ในไม่ช้า!

“เขาเป็นเทพสงครามจากประเทศหมู่เกาะตัวจริงเสียงจริงเชียวแหละ! ไม่ว่านายจะแข็งแกร่งขนาดไหน นายก็ต้องตายด้วยน้ำมือของเขา!

“นายเป็นตัวปัญหาของชินคาเงะเวย์อยู่แล้วนี่!

“ชะตากรรมของคนโง่แต่หยิ่งจองหองอย่างนายถูกกำหนดไว้แล้ว!

“ฮ่าฮ่าฮ่า!”

แคร์รี่หัวเราะออกมาราวกับคนเสียสติ

หลังจากนึกถึงเคน บาวเออร์ที่ถูกฮาร์วีย์ฆ่าตายไปเมื่อคืนนี้ เธอก็ได้เห็นจุดจบของตัวเองแล้วเช่นกัน

ยังไงซะเธอก็ต้องถูกฆ่า ไม่ว่าวันนี้ฮาร์วีย์จะตายหรือรอดก็ตาม

นั่นคือเหตุผลที่เธอไม่แยแสต่อชีวิตของตัวเองอีกแล้ว เธอต้องการให้ฮาร์วีย์ถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยและถูกเผาจนเหลือแต่กระดูก

ฮาร์วีย์จิบชาแล้วพูดว่า “ยึดมั่นความหวังสุดท้ายของตัวเองไว้ให้ดีเถอะแคร์รี่ ไว้มาดูกันว่าใครจะตายก่อนกัน

เป็นที่รู้กันดีว่าคนที่ได้รับตำแหน่งย่อมมีความสามารถบางอย่าง

จิตใจที่อดทนต่อสิ่งที่คนอื่นไม่อาจทนได้ก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ได้ถึงอุปนิสัยไร้เมตตาและโหดเหี้ยมของเขา!

“ฮาร์วีย์ ยอร์ก! หัวหน้าสาขายอร์ก! คุณสบายดีนะ! คงจะสบายดีมากเลย!”

หลังจากเห็นฮาร์วีย์ยังคงจิบชาต่อไปไม่เลิก มิทเชลก็กัดฟันจนมันแทบหัก

“แน่นอน ผมสบายดี”

ฮาร์วีย์หัวเราะเบา ๆ

“แต่ คุณอาจไม่สบายเหมือนผม หัวหน้าบาวเออร์

“สมรู้ร่วมคิดกับกองกำลังภายนอก ผนึกกำลังกับชินคาเงะเวย์ในการทำร้ายประชาชนผู้ซื่อสัตย์ของประเทศ H… อาชญากรรมในเรื่องใดเรื่องหนึ่งก็พอที่จะทำให้คุณต้องตายเป็นร้อยครั้งแล้ว!

“ถ้าผมฆ่าคุณที่นี่ ก็จะไม่มีใครในหลงเหมินกล้าร้องเรียนอะไรเลยแม้แต่คนเดียว”