ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 2792

ปรากฏการณ์นี้จบลงอย่างสั้น ๆ...

เหตุการณ์เกิดขึ้นกะทันหันมาก แม้แต่มาร์เซล ยอร์กก็ไม่มีทางจัดการกับมันได้เช่นนี้

แน่นอนว่าตั้งแต่วินซ์ ยอร์กถูกส่งตัวออกไป นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น

มาร์โกต์ พาเทลส่งหน่วยอารักขากลุ่มใหญ่ไปรอบ ๆ สถานที่เพื่อให้แน่ใจว่าเหตุการณ์ที่คล้ายกันนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก

ฮาร์วีย์ ยอร์กยักไหล่ก่อนจะกลับไปที่ห้องของเขา

ทะเลและท้องฟ้ามาบรรจบกัน เกิดเป็นทิวทัศน์ที่สวยงาม...

ขณะที่ฮาร์วีย์กำลังจะถามหาอาหาร ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูจากประตูห้องของเขาเบา ๆ

มาร์โกต์สวมเสื้อคลุมยืนอยู่ด้านนอกของห้อง

“คุณยอร์ก นายท่านยอร์กเชิญให้คุณไปรับประทานอาหารด้วย คุณอยากจะไปรับประทานอาหารร่วมกับเขาไหม?”

หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้ามีรูปร่างหน้าตาที่สวยงามไม่ใช่เล่น...

กลิ่นอายที่เย็นชาและเย่อหยิ่งของเธอแผ่กระจายออกมาจากสายตาที่มุ่งมั่น...

ฮาร์วีย์อดไม่ได้ที่จะประทับใจกับความมีน้ำใจของเซลีน่า จัดด์ เขาไม่คาดคิดว่าเธอจะปล่อยให้ผู้หญิงที่มีเสน่ห์อย่างมาร์โกต์มาทำงานเป็นเลขาส่วนตัวของมาร์เซล

เซลีน่าไม่กลัวว่าตำแหน่งของเธอในฐานะนายหญิงของตระกูลจะถูกแย่งชิงไปเหรอ?

มาร์โกต์ยังคงเฉยเมย เมื่อเห็นสีหน้าว่างเปล่าของฮาร์วีย์ ราวกับว่าเธอคุ้นเคยกับการที่ถูกผู้คนจ้องมองเธอแบบนี้อยู่แล้ว

เธอกระแอมเล็กน้อย

“สะดวกไหม คุณยอร์ก?

“นายท่านยอร์กยังรอคำตอบจากคุณอยู่”

แน่นอนว่าเธอเธอรู้ถึงประสบการณ์ของฮาร์วีย์ดี ในสายตาของเธอ ไม่ว่าฮาร์วีย์จะเป็นหัวหน้ากองบังคับคดีหลงเหมินหรือเจ้าชายแห่งเซาธ์ไลท์เธอก็ไม่สนใจ

แต่หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้และเมื่อคืน มันก็ทำให้เธอมองเขาต่างออกไป

“เชิญทางนี้”

จากนั้นฮาร์วีย์ก็เดินตามมาร์โกต์ไปยังห้องอาหารด้วยท่าทีสบาย ๆ

เซลีน่าไม่อยู่ที่นั่น มีเพียงมาร์เซลเท่านั้น เขาเอนกายลงบนโต๊ะขณะจิบน้ำ ราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

อาหารที่ดูเรียบง่ายที่สุดถูกจัดวางอยู่บนโต๊ะ...

ผักสามชนิด ปลาหนึ่งตัว และไข่หนึ่ง

ทั้งหมดนี้เป็นอาหารง่าย ๆ ที่มักทำเองที่บ้าน ไม่มีอะไรพิเศษในมื้ออาหารเหล่านั้น แต่นี่ก็เพียงพอแล้วที่จะแสดงให้เห็นบุคลิกของมาร์เซล

เขาเป็นคนสัตย์ซื่อที่ไม่ชอบใช้ชีวิตอย่างฟุ่มเฟือย

ในบรรดาหลาย ๆ คนในตระกูลที่ฮาร์วีย์เคยพบ มาร์เซลดูเหมือนเป็นผู้ที่เหมาะสมที่สุดที่จะเป็นหัวหน้าตระกูล

ฮาร์วีย์นั่งอยู่คนเดียวแล้วกัดหัวไชเท้าผัดลงไปคำหนึ่ง รสชาติมีรสหวานเล็กน้อยพร้อมความขมที่ค้างอยู่ในคอซึ่งค่อนข้างน่าจดจำ