ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 332

“นี่…”

ชาร์ลส์ตัวแข็งทื่อ แม้แต่เขาก็คิดว่านาฬิกาเรือนนี้เป็นของจริง เขาไม่รู้ว่านาฬิกาปลอมสามารถเลียนแบบได้ถึงขนาดนี้ ในขณะนั้นใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป

ชาร์ลส์และหลุยส์รับไม่ได้ พวกเขารู้สึกแย่มากที่ไม่สามารถตรวจดูวัตถุโบราณได้ทั้งในแค่ขั้นตอนที่ง่ายที่สุด ถ้าพวกเขาตรวจดูให้ดี ก็คงจะไม่ตัดสินผิดแบบนี้

“ผมไม่เคยประเมินของโบราณด้วยซ้ำ แต่ก็คงจะแยกแยะความถูกต้องได้ภายในไม่กี่นาทีถ้าของอยู่ในมือผม!”

หลุยส์กำลังกัดฟันพูดและเขาไม่เชื่อ เขาไม่อยากยอมรับว่าเขาแพ้

ในสายตาของเขา การพ่ายแพ้ครั้งนี้นั่นเป็นเพราะกฎที่เชนกำหนด ไม่อย่างนั้นเขาจะเข้าใจผิดว่านาฬิกาปลอมเรือนนี้เป็นของจริงได้อย่างไร?

‘ฮาร์วีย์ คนจรจัดที่ดูน่าอนาถคนนี้ชนะเพียงเพราะเขาโชคดีก็เท่านั้น แม้แต่เชนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขาก็ทำให้ฉันดูแย่ไปเลย’

“อีกรอบ! ไม่มีทางที่ฉันจะแพ้คนนี้แน่!” หลุยส์พูดอย่างมั่นใจ

เขาต้องพิสูจน์ตัวเองว่าคู่ควรกับโรซาลี ต้องพพิสูจน์ว่าเขาคือเจ้าชายที่แท้จริงคนเดียวของเธอ จากนั้นเขาก็เหมาะสมที่จะอยู่เคียงกับเธอ

และชายคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าเขา ไม่มีอะไรมากไปกว่าคนจรจัดที่ดูน่าสมเพช

“ได้สิ แต่คุณไม่ต้องกินเจ้านี่ก่อนหรือ?”

ฮาร์วีย์ยกยิ้ม หลุยส์แข่งขันกับฮาร์วีย์ตั้งแต่วินาทีที่พวกเขาพบเจอกัน สิ่งที่ได้พูดไว้ ฮาร์วีย์ก็ไม่มีข้อยกเว้น

“คุณ…”

หลุยส์พูดไม่ออก เขาจะกินมันได้ยังไง? ความเสียใจทะลักเข้าอย่างจัง เขาอยากจะตบหน้าตัวเอง เขาพูดแบบนั้นไปได้ยังไง?

“เอาล่ะพวกหนุ่ม ๆ หยอกเล่นกันเฉยๆ ไม่จำเป็นต้องจริงจังกับมันมากเกินไป ฉันเป็นคนที่จัดงานแสดงวัตถุโบราณในวันนี้ ถ้าฉันไม่ปรากฏตัวตอนนี้ พวกเขาคงจะเป็นกังวล” เชนพูดในจังหวะที่เหมาะสมเพื่อให้โอกาสหลุยส์ได้หลุดพ้นจากความลำบากใจ

ชาร์ลส์มองฮาร์วีย์อย่างค้นหา

“การชนะไม่ได้มีความหมายอะไร ครั้งนี้เชนได้นำสมบัติออกมามากมาย นายสองคนไปเจอกันในงานดีกว่าไหม?”

ชาร์ลส์ไม่คิดว่านักเรียนของตัวเองจะแพ้ เขาตัดสินใจผิด

ความสามารถด้านโบราณวัตถุของนักเรียนของเขานั้นเหนือกว่าตัวเขาเองมาก แล้วจะแพ้คนอื่น ๆ ได้อย่างไร

ชาร์ลส์ส่ายหัวหลังจากเห็นว่านักเรียนของเขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้แค่เรื่องที่ไม่สำคัญ นักเรียนของเขาขาดคุณสมบัติ แต่ฮาร์วีย์ก็ค่อนข้างเย่อหยิ่งเช่นกัน

ชาร์ลส์ยิ้มโดยไม่ต้องคิด

“หนุ่มน้อย ถ้านายคิดว่าหลุยส์ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนาย นายกับฉันลองมาแข่งกันดูไหม?”

ฮาร์วีย์ขมวดคิ้วทันที จากนั้นเขาก็พยักหน้าหลังจากนั้นนิ่งคิดครู่หนึ่ง

“ได้สิครับ!”

ฮาร์วีย์ตระหนักได้ว่าถ้าเขาไม่ยอมตกลง ทั้งสองคนคงจะไม่ยอมแพ้ที่จะท้าทายเขา

หลังจากได้ยินฮาร์วีย์ตอบรับคำขอของเขา ชาร์ลส์ก็รีบพาหลุยส์ออกจากห้องโดยไม่พูดอะไรอีก

เชนมองฮาร์วีย์แล้วหัวเราะ

“พ่อหนุ่ม ถ้าคุณต้องการประสบความสำเร็จในการประเมินโบราณวัตถุจริง ๆ ก็คงไม่เป็นการดีที่จะทำให้คนอย่างชาร์ลส์ขุ่นเคือง ตาเฒ่าคนนี้ไม่ได้ใจกว้างเลยแม้แต่น้อย”