ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 3372

พวกพยัคฆ์ทะเลเหนือยิ้มอย่างสมเพช

“ฉันไม่สนหรอกว่านายเป็นใคร แต่นายไม่มีสิทธิ์เข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องของตระกูลจอห์น!”

แอนเซลก้าวไปข้างหน้าอย่างใจเย็นก่อนที่จะเหวี่ยงดาบออกไป

การกวัดแกว่งนั้นไม่ได้เร็วนัก แต่ก็มากพอจะทำให้เกิดแสงจ้าคล้ายแสงจันทร์ขึ้นได้

ใบหน้าของชายที่พูดเปลี่ยนไปทันที

เขารู้สึกได้เลยว่าเขาตกเป็นเป้าหมายการโจมตีของแอนเซล

การฟาดฟันของอีกฝ่ายดูคล้ายจะช้ามากในสายตาของเขาช้าจนเขาเผลอคิดไปว่าเขาสามารถรับมือกับมันได้

แต่ว่า เขากลับรู้สึกว่าเขาช้ายิ่งกว่าการฟันของศัตรูซะอีก...

นี่มันหมายความว่าอย่างไร?

การโจมตีในครั้งนี้นั้นเร็วเกินกว่าที่มนุษย์จะเข้าใจ!

ซึ่งก็แปลได้ว่า เขาไม่มีทางป้องกันตัวเองจากคมดาบนั้นได้เลย!

ถึงกระนั้นเขาก็ไม่อาจอยู่เฉยรอให้อีกฝ่ายมาเล่นงานเขาได้

เขากัดฟัน โบกมือออกไปอย่างรวดเร็วก่อนจะยิงธนูที่ซ่อนเอาไว้

ในที่สุดทุกคนก็สามารถเห็นการโจมตีของแอนเซล

พวกเขายังเผลอคิดไปว่าสถานที่โดยรอบจะพังลงอย่างไม่เป็นท่าเสียแล้ว แต่กลับกลายเป็นว่าชายคนนั้นต่างหากที่เป็นฝ่ายล้มลงกับพื้น ควบคุมร่างกายตัวเองไม่ได้โดยสิ้นเชิง ร่างกายของเขาสั่นสะท้าน

รอยแผลขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นบนร่างกายของเขาในขณะที่เขายังคงสั่นอยู่อย่างนั้น

เขาพ่ายแพ้ต่อการโจมตีเพียงครั้งเดียว!

ช่างเป็นพลังที่น่าสะพรึงกลัวจริง ๆ!

แอนเซลใช้นิ้วแตะดาบเบา ๆ ขณะที่เขามองดูชายที่นอนอยู่บนพื้น

“น่าตลกดีนะ คุณยอร์ก

“นับตั้งแต่ออกจากกองทัพผมก็ไม่เคยได้ต่อสู้อีกเลย

“สำหรับคนพวกนี้ ผมคงไม่มีสิทธิ์ทำอะไรพวกเขาได้ด้วยซ้ำ

“ผมคงทำให้ตัวเองขายหน้าแล้ว”

มือของพวกเขาเปื้อนเลือดคนอย่างน้อยแปดร้อยคน และพวกเขาสามารถจัดการภารกิจที่ได้รับให้สำเร็จลุล่วงได้อย่างหมดจดเสมอไม่ว่าจะมีอุปสรรคอะไรก็ตาม

ด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงไม่เคยคาดคิดว่าจะได้พบกับคู่ต่อสู้ที่จัดการยากแบบนี้

พวกเขามั่นใจแล้วว่า ฮาร์วีย์ไม่มีทางรอดไปได้ หากราเชลไม่อยู่ข้างเขา

แต่เขากลับมีอีกคนมาช่วยกอบกู้สถานการณ์เอาไว้

ผู้หญิงคนนั้นกลับมามีสติและหัวเราะด้วยความโกรธ

“แน่จริงก็บอกชื่อของนายมาสิ!

“ดูซิว่านายจะทำให้ฉันกลัวได้หรือเปล่า!”

แสงจ้าส่องประกายต่อหน้าทุกคนอีกครั้ง

แอนเซลเหวี่ยงดาบออกไปโดยไม่แม้แต่จะมองผู้หญิงคนนั้น

เธอต้องการหลบการโจมตี แต่เธอช้าเกินไป

เธอเห็นเพียงความมืดมิดตรงหน้า ก่อนจะค่อย ๆ สูญเสียเรี่ยวแรง เพียงชั่วพริบตาเธอก็ล้มลงกับพื้นเป็นอัมพาต ไม่รู้เลยว่าเธอตายไปแล้วหรือยังมีลมหายใจอยู่