ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 3782

“แต่เราก็ไม่สามารถปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปได้!” โคลตันร้องบอก

"แน่นอนครับ"

ฮาร์วีย์ยิ้มแล้วมองไปที่พนักงานต้อนรับคนนั้น

“คุณได้ยินที่โซเฟียพูดใช่ไหม เราทานอาหารได้ฟรี”

พนักงานต้อนรับคนนั้นทำสีหน้าดูหมิ่นเหยียดหยาม เธอไม่คิดว่าฮาร์วีย์และคนอื่น ๆ จะยังคงกินอาหารที่นี่หลังจากโดนดูหมิ่นไปอย่างหนักแล้ว

แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังคงส่งยิ้มจาง ๆ ให้พวกเขา

“ถ้าคุณยังอยากจะทานอาหารที่นี่อยู่ก็เชิญทางนี้ค่ะ”

"ไม่จำเป็น!"

ฮาร์วีย์ยิ้มให้เธอก่อนจะกดโทรศัพท์ออกไป

“เอารถกระบะมาที่นี่สิบคัน ฉันจะเอาอาหารทั้งหมดกลับไป”

หนึ่งชั่วโมงต่อมาโซเฟียก็เดินออกมาจากห้องวิมานฟ้าพร้อมกับเดนและไคลด์ ซึ่งได้กินอาหารและดื่มไวน์จนพุงกาง

ดูจากสารรูปแล้วพวกเขาต้องดื่มกันหนักมากแน่ ๆ

เมื่อพนักงานต้อนรับเห็นทุกคนเดินออกมา เธอก็รีบวิ่งไปยื่นใบเสร็จรับเงินให้

“นี่คือค่าใช้จ่ายของหัวหน้าตอร์เรสค่ะรองหัวหน้าเบเน็ตต์ ก่อนกลับไปพวกเขายังฝากขอบคุณที่คุณให้การต้อนรับเขาด้วย”

พนักงานต้อนรับเหงื่อแตกพลั่ก ๆ

“พวกเขาอยู่ทานอาหารที่นี่จริง ๆ เหรอ?”

เดนมีสีหน้าขบขัน

“โคลตันต้องแก่แล้วจริง ๆ เขาเริ่มไม่มีความรู้สึกรู้สาอะไรแล้ว

“ฉันไม่คิดว่าเขาจะหน้าด้านพอที่จะกินอาหารที่ฉันเก็บไว้ให้เขา

“พอเรากลับมา…”

เดนตัวแข็งทื่อทันทีหลังจากรับใบเสร็จมา เขาไม่สามารถพูดอะไรได้แม้แต่คำเดียวหลังจากดูกระดาษแผ่นนั้นแล้ว

“สี่-สี่ล้านสามแสนดอลลาร์?!

“พวกเขากินเยอะขนาดนี้เลยเหรอ!”

“ฮาร์วีย์เรียกรถกระบะมาที่นี่สิบคัน

“เขานำเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ หอยเป๋าฮื้อสองสามร้อยตัว เห็ดทรัฟเฟิลสีขาวจากอิตาลี และไข่ปลาคาเวียร์จำนวนมากพร้อมกับวัตถุดิบคุณภาพดีอื่น ๆ กลับไปจนหมดเกลี้ยง”

พนักงานต้อนรับยังคงเหงื่อแตกพลั่ก ๆ ไม่ยอมหยุด

“ฉันอยากจะแจ้งให้คุณทราบ แต่สุภาพบุรุษที่ยืนเฝ้าอยู่ข้างนอกไม่อนุญาตให้ฉันเข้าไป…

“คุณบอกว่าคุณจะจ่ายค่าอาหารให้พวกเขา

"ดังนั้น…"

“ฉันบอกไปแบบนั้นก็จริง แต่ฉันบอกเมื่อไหร่ว่าจะจ่ายเงินเยอะขนาดนี้?!”

เดนแทบจะกระอักออกมาเป็นเลือด

“ไอ้สารเลวนั่น!” เขาตะโกนไปตรงทางเข้า

“ฉันจะเอาคืนในเรื่องนี้กับเขาให้ได้!”

ใบหน้าของไคลด์ดูมืดมนลงทันที เขารู้สึกไม่มั่นใจอีกต่อไปแล้ว

เขาถูกฮาร์วีย์ดูหมิ่นเหยียดหยามอีกครั้ง...

ดวงตาของเขากระตุก แล้วคำรามออกไปอย่างเย็นชา “เราไม่สามารถปล่อยให้พวกเขาหลุดรอดจากเรื่องนี้ได้!”

“ไม่แน่นอน! คุณควรกลับไปก่อนเถอะเจ้าชายออสบอร์น”

“ผมจะพาพวกเขากลับมาเอง!” เดนร้องบอกด้วยความโกรธเกรี้ยว

…

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

เดนนำคนกลุ่มหนึ่งมาเตะประตูห้องทำงานของโคลตันให้เปิดออก ก่อนจะเดินเข้าไปข้างใน

“ทำไมถึงได้หน้าด้านอย่างนี้โคลตัน?!” เดนตะโกนและชี้หน้าโคลตันด้วยความโกรธ

“ในฐานะที่เป็นหัวหน้าของสหพันธ์ศิลปะการต่อสู้ คุณทำอะไรที่น่ารังเกียจขนาดนั้นได้ยังไง?!

“สี่ล้านสามแสนดอลลาร์! คุณคิดว่าเงินงอกออกมาจากต้นไม้ได้เหรอ?

“คุณไม่รู้หรือว่าการกระทำของคุณไม่ต่างอะไรจากการปล้น?

“คุณทำให้ผมกลายเป็นตัวตลกต่อหน้าเจ้าชายออสบอร์น!

“คุณต้องชี้แจงในเรื่องนี้ให้ผมฟังเดี๋ยวนี้!”

เดนโกรธมาก

ท้ายที่สุดแล้วเขาเป็นคนบอกเองว่าจะเลี้ยงอาหารมื้อนั้นให้โคลตัน...

แต่หลังจากเห็นใบเสร็จรับเงินแล้ว เขาก็อยากจะตายเหลือเกิน

เขามีเงินออมอยู่หลายร้อยล้านดอลลาร์ แต่ค่าอาหารเพียงมื้อเดียวก็ทำให้เขาต้องพบความหายนะครั้งใหญ่แล้ว