ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 3865

ปากของเทรย์ยังกระตุกไม่ยอมหยุด

“แกทำเกินไปแล้วนะฮาร์วีย์...

“แกคิดว่าฉันกลัวแกเหรอ?

“ถึงแม้ว่าแกจะได้เป็นผู้ว่าการจริง ๆ ฉันก็...”

เทรย์ไม่มีพละกำลังที่จะสร้างภาพอีกต่อไป เขากระแทกเข่าลงกับพื้นทันที

เขารู้ตัวว่ากำลังเจอปัญหาใหญ่เข้าให้แล้ว ไม่เพียงแต่เขาจะต้องทนทุกข์ทรมาณเท่านั้น แต่สหพันธ์ศิลปะการต่อสู้แห่งแบล็คเบิร์น ซิตี้ก็จะถูกลากลงไปด้วย

ตำแหน่งของฮาร์วีย์ดูเหมือนจะไม่มีอะไร แต่ก็มีอำนาจพอจะหยุดยั้งทุกคนที่นี่ได้โดยไม่ต้องยกนิ้วขึ้นมาสักนิ้วเดียว

ทุกคนต่างรู้สึกตัวชาเป็นอย่างมากเมื่อเห็นภาพนี้ ก่อนที่จะตบหน้าตัวเองโดยสัญชาตญาณ

ผู้มีความสามารถชั้นยอดที่ทั้งสูงส่งและทรงพลังขององค์กรแห่งนี้เดินทางมาที่นี่เพื่อปกป้องเจซ...

แต่แล้วเกิดอะไรขึ้นล่ะ?

เขาคุกเข่าอยู่ต่อหน้านักท่องเที่ยวที่ไหนก็ไม่รู้ไปเรียบร้อยแล้ว...

เทรย์เป็นคนไร้ค่าอย่างนั้นเหรอ? หรือฮาร์วีย์นั้นน่าประทับใจเกินกว่าจะทำอะไรได้?

ฮาร์วีย์เดินเข้าไปหาเทรย์ก่อนจะเอามือแตะหน้าของเขาเบา ๆ

“ทำไมคุณถึงต้องคุกเข่าด้วยล่ะนายน้อยเบียร์สตัดท์?”

“ผมอายนะถ้ายังต้องดูหมิ่นคุณแบบนี้ไปเรื่อย ๆ...

ดวงตาของเทรย์กระตุกอย่างต่อเนื่อง

“ผมรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่คุณตบหน้าผมครับผู้ว่าการยอร์ก" เทรย์ตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ดี คุณพูดเองนะ"

ฮาร์วีย์เหวี่ยงมือออกไปโดยไม่รู้สึกผิดอะไร

เพียะ!

“อันนี้สำหรับคุณที่ทำลายชื่อเสียงของสหพันธ์ศิลปะการต่อสู้แห่งนี้

เพียะ!

“อันนี้สำหรับคุณที่บิดเบือนความจริงและทำทุกอย่างตามอำเภอใจ

เพียะ!

หลังจากตบไปหลายสิบครั้ง ฮาร์วีย์ก็มองดูเทรย์อย่างใจเย็น

เทรย์รู้สึกขมขื่นเป็นอย่างมากก่อนที่เขาจะหายใจเข้าลึก ๆ

“ผมพอใจครับ!” เทรย์ร้องบอก่อนจะพยักหน้า

ไม่ว่าเขาจะรู้สึกไม่พอใจหรือโกรธแค้นขนาดไหน เขาก็รู้ว่า...

เขาไม่มีความหมายอะไรเลยเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ว่าการสหพันธ์ศิลปะการต่อสู้แห่งทะเลใต้

เทรย์แค่หวังว่าฮาร์วีย์จะใจดีพอที่จะปล่อยเขาไป ในเวลานั้นเขาไม่คิดที่จะแก้แค้นด้วยซ้ำไป

“พอใจจริงเหรอ?”

ฮาร์วีย์หรี่ตามอง

“ดี ในเมื่อคุณเข้าใจก็ดีแล้ว ฉันจะให้โอกาสคุณ ทุกคนที่นี่จะต้องหักแขนตัวเองก่อนเดินออกไปจากที่นี่

“ฉันอยากได้แขนทั้งสองข้างของเขาด้วย"

ฮาร์วีย์ชี้ไปที่เจซ