ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 3866

"แกอยากได้แขนทั้งสองข้างของฉันเหรอ?!

หลังจากเห็นเทรย์คุกเข่าลงบนพื้น และได้ยินข้อเรียกร้องของฮาร์วีย์ ความหวาดกลัวที่อยู่ภายในใจของเจซก็แปรเปลี่ยนเป็นความโกรธเกรี้ยว

“ฉันไม่สนใจหรอกว่าแกจะมีตัวตนยังไง แต่แกก็ควรรู้เอาไว้ด้วยนะว่าฉันไม่ใช่แค่ปลาซิวปลาสร้อยเหมือนกัน!

“ฉันเป็นนายน้อยคนที่สามของตระกูลลี! เราเป็นพันธมิตรกับตระกูลโมเรโน่ด้วย!

“ถ้าแกทำร้ายฉัน แกก็จะมีศัตรูที่แข็งแกร่งจำนวนมากรอที่จะขย้ำแกอยู่!

“ฉันจะจดจำแกไปตลอดกาล!

“ตอนนี้ฉันทำอะไรแกไม่ได้ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะไม่เกิดขึ้นในภายหลัง!

“ถ้าฉันแตะต้องตัวแกไม่ได้ในปีนี้ ฉันก็ยังมีเวลาอีกหลายปีหลังจากนั้น!

“แกต้องเดือดร้อนแน่ ๆ ถ้าหักแขนฉันในตอนนี้!”

เจซพยามเตือนฮาร์วีย์อย่างสิ้นหวังพร้อมกับกัดฟันแน่น เขาต้องการแสดงให้เห็นว่าตำแหน่งของฮาร์วีย์ในฐานะผู้ว่าการสหพันธ์ศิลปะการต่อสู้แห่งทะเลใต้นั้น มีผลกับผู้คนที่อยู่ในองค์กรเดียวกันเท่านั้น...ไม่ใช่คนในครอบครัว

หลังจากเปิดเผยข้อเท็จจริงนั้นออกไป คนนอกจะไม่สามารถทานทนต่อการโจมตีอันดุเดือดในทะเลใต้ได้

ตระกูลลีเป็นหนึ่งในตระกูลที่ยิ่งใหญ่แห่งทะเลใต้!

“เจซ" เทรย์ร้องเรียกโดยสัญชาตญาณ

“หุบปากไปเลย! แกมันไม่มีน้ำยาอะไรเลยนอกจากเป็นไอ้ตัวโสโครก!

เจซพูดตัดบทเทรย์ทันทีโดยใช้คำพูดอันแสนโหดร้าย

“ฉันใช้เงินหลายล้านดอลลาร์ในการดูแลแก เพื่อที่แกจะได้ลุกขึ้นมาปกป้องในยามที่ฉันมีปัญหาได้

“แล้วเกิดอะไรขึ้นล่ะ?! สิ่งที่แกทำได้ก็คือการนั่งคุกเข่าและถูกตบหน้า!

“เมื่อมาถึงจุดนี้ฉันจะดูแลแกไปเพื่ออะไรเหรอ?!

“ทำไมฉันต้องให้ความเคารพยำเกรงแกด้วย?!

“แกไม่คู่ควรให้ทำแบบนั้นเลย!”

เป็นธรรมดาที่ในสายตาของเจซแล้ว ถึงแม้เทรย์จะกลัวตัวตนของฮาร์วีย์ แต่เขาควรจะต่อสู้กลับสิ ไม่ใช่ปล่อยให้ฮาร์วีย์ตบเขาแบบนั้น

นี่มันน่าอายจริง ๆ!

ชื่อเสียงของเจซในแบล็คเบิร์น ซิตี้จะถูกทำลายอย่างป่นปี้!

“คราวนี้ฉันได้ต่อต้านแกและเพื่อนของแกนะฮาร์วีย์...

“แต่แกได้ตบฉันและไอ้โสโครกเทรย์ไปแล้วด้วย!

“ฉันก็ขอโทษแล้ว! แกยังต้องการอะไรอีกล่ะ?!

“อย่าให้มันเกินไปนะฮาร์วีย์ นี่จะไม่เป็นประโยชน์ต่อใครเลย!

“แกจะต้องพบความลำบากในทะเลใต้ถ้ายังมาหาเรื่องฉันอยู่ล่ะก็!”

“แกกำลังข่มขู่ฉันอยู่เหรอ?

“ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะเอาแขนขาที่เหลือของแกด้วย

“เริ่มนับถอยหลังได้เลยจูเลียน"

จูเลียนหัวเราะเบา ๆ อย่างเย็นชา

“สิบ เก้า แปด...” จูเลียนนับถอยหลังอย่างเย็นชา

“ไอ้สารเลว!

เจซกรีดร้องด้วยสีหน้าบูดบึ้งจากความโกรธและความกลัว

“แกไม่มีทางทำให้ฉันพิการได้หรอก!

“แกไม่มีทาง!”