ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 3867

เพียะ!

ก่อนที่ฮาร์วีย์จะทันได้พูดอะไรออกมา เทรย์ก็กระโดดขึ้นจากพื้นแล้วตบเจซลอยกระเด็นไปด้วยการเหวี่ยงมือเพียงครั้งเดียว

“ไอ้สารเลว!”

เจซเอามือกุมหน้าในขณะที่เขาโซซัดโซเซลงไปกองกับพื้น

“แกตบฉันเหรอเทรย์?!

“แกอยากตายหรือไง?!”

เปรี๊ยะ!

เทรย์ทำเมินเฉยก่อนจะหักแขนของเจซอย่างเกรี้ยวกราด

ถึงแม้ว่าเจซจะอยากตายแต่เทรย์ก็ไม่ปล่อยให้เขาตายหรอก

ในฐานะผู้มีความสามารถชั้นยอดของสหพันธ์ศิลปะการต่อสู้แห่งแบล็คเบิร์น ซิตี้ เขารู้ดีว่าตำแหน่งของฮาร์วีย์นั้นยิ่งใหญ่เพียงใด

นั่นคือเหตุผลที่เขาทำในสิ่งที่เขาคิดว่าเป็นทางเลือกที่ถูกต้องแล้ว

“อ๊ากกก!”

เจซกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด และก่อนที่เขาจะหยุดดิ้นกระเสือกกระสนนั้นเทรย์ก็ลงมืออีกครั้ง

เสียงกระดูกหักดังก้องไปทั่วก่อนที่เจซจะกลายเป็นคนพิการอย่างสิ้นเชิง ในเวลานี้เขาไม่สามารถหยุดตัวสั่นในขณะนอนกองกับพื้นได้เลย

เขาอยากจะตะโกนด่าออกมา เขาอยากจะถามทุกคนที่นี่ เขาอยากจะเป็นบ้า แต่ความเจ็บปวดนั้นกลับหยุดยั้งให้เขาทำอะไรไม่ได้เลย

เขาทำได้แต่เพียงกรีดร้องเสียงแหลมเหมือนหมูที่กำลังจะตายอยู่บนพื้น

เหล่าเพลย์บอยที่ร่ำรวยและสาวสวยผู้มั่งคั่งต่างก็รู้สึกตัวชากันไปหมด

พวกเขาต่างรู้สึกหวาดกลัวและให้ความเคารพยำเกรงในขณะที่กำลังอ้าปากค้างด้วยความไม่เชื่อ

ไม่มีใครคิดว่าเจซผู้สูงส่งและทรงพลังจะต้องลงเอยแบบนี้ด้วยน้ำมือของคนที่เขาโทรเรียกมาด้วยตัวเอง

พูดง่าย ๆ ก็คือเจซวางแผนที่จะกระทืบฮาร์วีย์...

แต่นอกเหนือจากการลงเอยด้วยความเสียใจแล้ว เขาก็ทำอะไรไม่ได้เลย

โครม!

หลังจากหักแขนขาของเจซแล้ว เทรย์ก็ไม่ยอมเสียเวลากระแทกเข่าลงบนพื้น

“นี่เป็นความผิดของผมคนเดียวครับผู้ว่าการยอร์ก เจซก็มีส่วนผิดในเรื่องนี้เช่นกัน ผมได้หักแขนหาของเขาตามที่คุณร้องขอแล้ว

“ตอนนี้คุณพอใจหรือยังครับ?”

“ฉันจำได้ว่าฉันบอกว่าฉันอยากได้แขนของทุกคนด้วยนะ

“ไม่เลวนะ"

ดวงตาของเทรย์กระตุกอย่างบ้าคลั่งก่อนจะคว้าโอกาสนี้เอาไว้

“ผมหวังว่าจะได้รับคำชี้แนะจากคุณต่อไปนะครับผู้ว่าการยอร์ก"

ฮาร์วีย์ส่งยิ้มจาง ๆ ให้เขา

“พอได้แล้ว ฉันจะโทรหาเมื่อฉันต้องการคุณ

“พาคนอื่น ๆ ออกไปก่อนเถอะ

“ฉันไม่ต้องการให้ใครรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นที่นี่

“คุณเข้าใจที่ผมพูดใช่ไหม?”

“เข้าใจครับ!”

เทรย์พยักหน้าเหมือนไก่กำลังจิกเมล็ดข้าว

“ไปบอกตระกูลลีว่าถ้าอยากจะแก้แค้นฉันก็มาเลยตราบใดที่เขารับมือกับผลที่จะตามมาได้...”

ฮาร์วีย์เอามือแตะหน้าเทรย์เบา ๆ ก่อนจะเดินจากไป