ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 464

แต่เมื่อแซ็ค ซิมเมอร์คิดว่าฮาร์วี่ยอร์กยืนอยู่ไม่ไกลจากเขา เขาจะอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ไม่ได้ เขากัดฟันและพูดอย่างเบา ๆ ว่า “ทำไมแกไม่ลองแตะตัวฉันสิ? พวกแกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?”

“ตระกูลซิมเมอร์เป็นผู้ที่เชิญโดยเจ้าชายยอร์กเพื่อมางานเลี้ยงนี้ เขาสัญญาว่าจะมา!”

“แกกล้าจะข้ามหน้าตระกูลซิมเมอร์แบบนี้เหรอ? แกมันก็แค่บอดี้การ์ด...”

ป้าบ!

ชายที่ดูเหมือนเป็นหัวหน้าตบไปที่หน้าของแซ็คด้วยหลังมือและทำให้เขาหมดสติไปในทันที

“ถ้าพวกแกไปออกไปตอนนี้ อย่ามาโทษฉันนะถ้าจะมีอะไรเกิดขึ้นต่อไป” หัวหน้ากล่าวอย่างเยือกเย็น

ตระกูลซิมเมอร์ยืนสตัวสั่นอยู่กับที่ พวกเขาดึงแซ็คออกไปและเตรียมตัวที่จะวิ่งหนี

ไม่ไกลจากนั้น ไซม่อน ซิมเมอร์เห็นเหตุการณ์นั้นและรู้สึกชื่นใจแบบแปลก ๆ

“ฮาร์วีย์ แกพูดถูก พวกเขาเข้าไปไม่ได้”

ฮาร์วีย์ยิ้มและขับมือของแมนดี้

“พ่อครับ แม่ครับ เราควรเข้าไปได้แล้ว”

“อย่านะ! แกไม่กลัวตายหรือไง? แม้แต่บัตรเชิญจากตระกูลซิลวายังไม่พอที่จะปล่อยพวกเขาเข้าไปได้ อะไรทำให้แกคิดว่าเราทำได้?”

โดยปกติแล้วไซม่อนและภรรยาของเขาเป็นคนเย่อหยิ่งและชอบกดขี่ พวกเขาอ้างว่าไม่เกรงกลัวต่อสิ่งไหนที่มาขวางทางของพวกเขา แต่ในตอนนั้น พวกเขารู้สึกกลัวไปถึงจุดที่พวกเขาตัวสั่นแล้ว

สีหน้าของซินเทีย ซิมเมอร์ซีดเผือดเหมือนกับผี

“พี่เขย คุณกำลังล้อเล่น...”

แมนดี้เย้ยหยันเขาด้วยเช่นกัน

“ฮาร์วีย์ ไม่จำเป็นหรอกถ้าคุณแค่อยากสร้างเกียรติ...”

“นอกจากนั้น เราไม่มีแม้แต่บัตรเชิญ...”

ฮาร์วีย์ยิ้ม

“ไม่ใช่ว่าเราตั้งใจจะหย่ากันถ้าเราเข้าไปไม่ได้หรอกเหรอ? ผมต้องลองดู ใช่ไหม?”

แมนดี้ที่กำลังมองฮาร์วีย์ที่ยังทำตัวเป็นปกติได้ปลุกความกล้าของเธอโดยไร้เหตุผล

“ก็ได้ ฉันเชื่อคุณ มาลองดูกัน”

แมนดี้จับมือของฮาร์วี่ตามสัญชาตญาณขณะที่พูด แต่มือของเธอสั่นเทาในตอนนี้

จิตใจของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว แต่ความอยากเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่งกว่าเดิมในตัวหล่อนข่มความกลัวไว้

คนอื่นก็คิดแบบเดียวกัน

ตั้งแต่พวกเขามาถึงที่นั่นแล้ว แค่ทำหรือตายก็เท่านั้น อย่างมากที่สุดพวกเขาก็แค่ถูกทำร้าย จะมีอันตรายอะไรอีกถ้าพวกเขาตายคาที่?

ตระกูลซิมเมอร์ยืนอยู่ไม่ไกลมาก พวกเขาแค่อยากให้ฮาร์วีย์และคนอื่น ๆ ทำตัวโง่ ๆ ออกมา แต่ไม่มีคนไหนเลยกล้าที่จะสบตาบอดี้การ์ดเลย

และที่ซึ่งตระกูลซิมเมอร์มองไม่เห็น หัวหน้าของบอดี้การ์ดส่วนตัวของตระกูลยอร์กรู้สึกตะลึง

‘ชายคนนั้น’

‘เขากลับมาแล้วจริง ๆ!’

‘เราได้รับใช้ตระกูลยอร์กมาหลายปี เราคุ้นเคยกับทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับเขา!’

เขามองไปที่ชายคนนั้นที่จับมือของสาวงามที่ไร้ที่ติและเดินเข้ามาหาเขา หน้าของเขาสั่นโดยไม่รู้ตัว

หลังจากนั้น หัวหน้าดึงอารมณ์ของเขากลับมาและส่งเสียงแหลม

“แขกคนสำคัญของผม โปรดเข้ามาครับ!”

ในวินาทีต่อมา บอดี้การ์ดส่วนตัวทั้งสิบคนถอยหลังไปหนึ่งก้าวและโค้งคำนับอย่างให้เกียรติไปที่พวกเขา