ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 525

หลังจากรู้สึกว่านักเรียนทุกคนจ้องมองเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งสายตาของซีนเธียร์ เอ็ดดี้รู้สึกว่าเขามีความมั่นใจในตัวเองมากขึ้น

เขาลุกขึ้นยืนคำนับ

“บราเทอร์แชด ลูกพี่ฮาร์ท พ่อของผมพูดถึงคุณบ่อยมาก เขาบอกว่าคุณสองคนเป็นฮีโร่แห่งท้องถนน!”

“คุณทั้งสองอยู่ในอันดับต้น ๆ ในวงการของพวกคุณ คุณคงไม่ทำให้เรื่องราวมันแย่ลงกว่าเดิมสำหรับเรื่องของเด็ก ๆ หรอก จริงไหม?”

“บราเทอร์แชด ได้โปรดอย่าทำให้วันนี้เป็นวันแย่ ๆ เลย อดีตก็คืออดีต ปล่อยมันไปได้ใช่ไหม?”

“มันเป็นความผิดของเพื่อนผมเอง ผมต้องขอโทษจริง ๆ ผมจะขอให้พ่อจัดโต๊ะเลี้ยงอาหารชั้นเลิศตอบแทนคุณ ดีไหมครับ?”

เอ็ดดี้มีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจในตัวเอง

แม้ว่าพ่อของเขาจะอยู่ในวงการธุรกิจอาหารทะเล แต่เขาก็เป็นเศรษฐีคนหนึ่ง พวกนักเลงมากมายที่ยังต้องการโอกาสเพื่อหาเลี้ยงตัวเอง

นั่นคือเหตุผลที่เอ็ดดี้คิดว่ามันจะเพียงพอแล้วถ้าเขาจะใช้ชื่อและชื่อเสียงของบิดาของเขามาอ้าง

แต่ถ้าโควีย์และลูกพี่ฮาร์ทไม่ยอม พวกเขาก็จะต้องให้เกียรติอำนาจของบิดาของเขาบ้างถ้าพวกเขาอยากจะมีชีวิตรอดในวิถีชีวิตตามท้องถนน

ห้องทั้งห้องเงียบกริบ

ในขณะนั้น เอ็ดดี้เอามือไว้ด้านหลังศีรษะด้วยใบหน้าเย่อหยิ่ง

โควีย์กำลังครุ่นคิดในขณะที่เขาจ้องมองไปที่เอ็ดดี้ จากนั้นเขาก็หัวเราะออกมา

“น่าสนใจนะ เด็กน้อยคนหนึ่งกำลังโอ้อวดต่อหน้าฉัน!”

“ไม่ใช่แค่นาย ถ้าพ่อของนายอยู่ที่นี่ เขาจะต้องคุกเข่าต่อหน้าฉัน! นายไม่คู่ควรแม้แต่จะให้ฉันให้เกียรติแม้แต่น้อย!”

โควีย์เหวี่ยงฝ่ามือฟาดไปที่หน้าของเอ็ดดี้ทันที ฟันสองสามซี่หลุดออกจากปากของเขาและใบหน้าของเขาก็บวมเป่งเหมือนหมู

ในตอนนั้นเอง ทุกคนตัวนิ่งแข็งทื่อ ดูเหมือนความหวังทั้งหมดพังทลายลงแล้ว

ทุกคนคิดว่าเอ็ดดี้สามารถช่วยพวกเขาได้จริง ๆ แต่...

ฮือ… ฮือ… ฮือ...

นักเรียนอื่น ๆ ต่างสิ้นหวัง เด็กผู้หญิงสองสามคนร้องไห้ออกมา พวกเขาไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรดี

พวกเขาต้องการทำให้ซีนเธียร์ตกอยู่ในสถานณ์เลวร้าย แต่พวกเขาไม่คิดว่าพวกเขาจะติดอยู่ในสถานการณ์เดียวกับเธอ

“ทั้งหมดเป็นความผิดของเธอ! เธอมันตัวซวย!”

“มาสิ เอาตัวยัยนี่ไปให้บราเทอร์แชด!”

ลูกพี่ฮาร์ทชี้ไปที่ซีนเธียร์พร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์

พวกนักเลงสองสามคนเดินเข้าไปหาเธอทันที ดูคุกคามน่ากลัว

‘มันจบแล้ว!’

น้ำตาของซีนเธียร์ไหลลงมาอาบใบหน้าของเธอ บางทีนี่อาจเป็นจุดจบของเธอ

“นี่คือน้องสะใภ้ของฉัน ใครแตะต้องเธอ คนนั้นตาย คนอื่นไม่ใช่เรื่องของฉัน จะทำอะไรกับพวกเขาก็ตามใจ”

เสียงเยือกเย็นดังก้องไปทั่วทั้งห้องพร้อมกับกลิ่นอายของอำนาจที่เหนือกว่าที่ไม่อาจปฏิเสธได้

ทุกคนตกใจกับสิ่งที่ชายคนนั้นพูด

หลังจากนั้นพวกเขาก็เพ่งมองไปที่มุมห้อง

มีเงาหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟาอย่างสบาย ๆ เฝ้ามองดูทุกอย่างที่เกิดขึ้นอย่างเย็นชา ราวกับว่าเขาเป็นกษัตริย์ที่เฝ้ามองดูชาวนา