ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 701

ทุกคนต่างก็จ้องมองไปที่โจเอล ฟลินน์ด้วยความประหลาดใจหลังจากที่ได้ยินคำพูดของเขา

ในขณะที่เขาได้บอกคุณค่าของนาฬิกาโบราณนั้นออกมา อีกทั้งมันก็ยังเป็นสมบัติของคนที่ล่วงลับไปแล้วอีกด้วย

ในเวลาเพียงไม่นานนัก สีหน้าของฮาร์วีย์ ยอร์กก็ได้กลับกลายเป็นเย็นชาราวกับพายุหิมะที่กำลังจะโหมกระหน่ำ

ซีนเธียร์ ซิมเมอร์และโรซาลี ไนส์เวลล์ ทั้งสองเหลือบไปมองที่ฮาร์วีย์ ยอร์กโดยอัตโนมัติ

ทั้งสองสัมผัสได้ถึงออร่าความปราถนาที่จะฆ่าใครบางคนในแววตาของเขา

ในทางกลับกันทั้งโจเอล ฟลินน์และบรูซ คลาวด์ พวกเขานั้นไม่เห็นฮาร์วีย์ ยอร์กอยู่ในสายตาของพวกเขาด้วยซ้ำ ทั้งสองจึงไม่ทันสังเกตเห็นออร่าที่เต็มเปี่ยมจนแทบจะเอ่อล้นออกมาในสายตาคู่นั้น

ในขณะเดียวกัน ภายในใจของฮาร์วีย์ ยอร์กนั้นมันเต็มไปด้วยความเจตนาและความปราถนาที่จะฆ่า

สิ่งของของเพื่อนรักของเขาไม่เพียงแต่ถูกกระจายออกไปเท่านั้น แต่ยังมีคนที่คิดจะนำมันไปเป็นของขวัญมอบให้กับบุคคลอื่นอีกด้วย!

โจเอล ฟลินน์โบกมือขึ้น และลูกน้องของเขาก็ถือกล่องนิรภัยออกมาอย่างระมัดระวัง

โรซาลี ไนส์เวลล์ เธอเดินเข้าไปและเหลือบมองสิ่งที่อยู่ข้างในนั้น จากนั้นเธอก็พูดขึ้นมาเบา ๆ ว่า “ใช่แล้ว นี่คือนาฬิกาปาเต็ก ฟิลีปป์รุ่นโบราณที่หายากจริง ๆ”

โจเอล ฟลินน์ยิ้มกว้างหลังจากที่ได้รับการยืนยันจากเธอ

"ครับ ถ้าอย่างนั้นผมก็สบายใจ ผมจะเข้าไปในไม่ช้าครับคุณไนส์เวลล์ อีกสักครู่เจอกันนะครับ”

หลังจากที่โจเอลพูดจบ เขาก็ออกไปพร้อมกับนาฬิกาและลูกน้องของเขาทันที

ซีนเธียร์ ซิมเมอร์ เธอเอ่ยถามเบา ๆ ว่า “พี่เขย ทำไมพี่ถึงได้โกรธมากขนาดนั้นล่ะ? สิ่ง ๆ นั้นมันเกี่ยวข้องกับพี่หรือเปล่า?”

ฮาร์วีย์ ยอร์กพูดอย่างเย็นชาว่า “วิลเลียม เบลล์ เขาเป็นเพื่อนรักของผมในสมัยเรียนมหาวิทยาลัยน่ะ”

ซีนเธียร์ ซิมเมอร์ เธอตกใจเมื่อได้ยินเช่นนั้นและพูดต่อด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “ยังไงก็ช่างเถอะพี่ โกรธไปก็ไม่ช่วยอะไรหรอก!”

“นั่นมันเป็นของขวัญสำหรับพันโทอีธาน เราจะเอามันคืนมาไม่ได้!”

ฮาร์วีย์ ยอร์กตอบกลับเธออย่างใจเย็นว่า “ไม่เป็นไร ผมจะได้นาฬิกาเรือนนั้นคืนมาเร็ว ๆ นี้อย่างแน่นอน”

“ฮาร์วีย์ ยอร์ก คุณนี่มัน…!”

โรซาลี ไนส์เวลล์ถอนหายใจออกมา เธอรู้สึกไม่ค่อยพอใจนักที่ฮาร์วีย์ ยอร์กนั้นไร้ซึ่งความสามารถ

บรูซ คลาวด์ไม่สามารถกลั้นหัวเราะได้เมื่อเขาได้ยินบทสนทนานั้น

“นายจะทำอย่างไรเพื่อให้ได้มันกลับมาเหรอ?”

“นายกำลังคิดว่านายเป็นพันโทอีธานอยู่หรือเปล่า?”

ควินตัน ยอร์กที่ยืนอยู่ด้านหลังก่อนหน้านี้ เขาได้เข้ามาหาฮาร์วีย์ทันทีพร้อมกับเสียงหัวเราะที่เย็นยะเยีอก

“ว่าไง พ่อหนุ่มลูกเขยของซิมเมอร์”

“ฉันเคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับนายมามากมาย! แม้ว่าจะเป็นครั้งแรกที่เราได้พบกัน แต่ก็รู้สึกราวกับว่าเรารู้จักกันมาแล้วทั้งชีวิต!”

“ช่างเป็นเกียรติของผมเสียจริง ๆ ที่ท่านควินตัน ยอร์กรู้จักผมด้วย”

ควินตัน ยอร์กหัวเราะเมื่อได้ยินเช่นนั้น

“ผมได้ยินมาว่าพวกคุณคือสี่ผู้ลือชื่อแห่งตระกูลยอร์ก แล้วอีกท่านล่ะครับ?”

“หรือว่าเขาถูกทำร้ายร่างกายจนบาดเจ็บสาหัสถึงขนาดที่มาร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของคุณย่ายอร์กไม่ได้?”

ควินตัน ยอร์กตอบกลับด้วยรอยยิ้มพรางพูดขึ้นว่า “ฮาร์วีย์ ยอร์ก นายกำลังพูดเรื่องอะไรกัน สี่ผู้ลือชื่อแห่งตระกูลยอร์กมักอยู่ด้วยกันตลอดจนเป็นเอกลักษณ์สินะ เวย์นเขามีธุระสำคัญที่ต้องไปจัดการ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้มาด้วยในวันนี้”

“อย่างนั้นเองหรอกหรือ?”

“เขาอาจจะกำลังทำสิ่งที่ชั่วร้ายอยู่ก็ได้ในตอนนี้ บางอย่างที่สำคัญกว่างานเลี้ยงนี้?”

ฮาร์วีย์ ยอร์กยิ้ม