ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 828

หลังจากที่รอให้ฮาร์วีย์ ยอร์กกลับ เรย์ก็มองไปที่โรซานน์ บาร์และคนที่เหลือด้วยสายตาอันคมกริบ

โรซานน์, เฟลิกซ์ ฮาวเวิร์ด, โบรดี้ เจนเนอร์และคนที่เหลือก้มหัวของพวกเขาลงโดยที่ไม่กล้าพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว พวกเขาล้วนหายใจด้วยความลำบาก

สายตาของเรย์จ้องมองไปที่โรซานน์และถามอย่างเรียบเฉย “ตอนนั้นเป็นมือข้างไหนนะ?”

ถึงแม้ว่าเรย์ไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่านั้นแต่โรซานน์ก็เข้าใจในสิ่งที่เขากำลังพูดถึง ในตอนนั้นเอง เธอทำได้เพียงแค่ยื่นมือข้างขวาที่สั่นระทวยของเธอออกไปและพูดด้วยเสียงที่สั่นไม่หยุด “ข้างนี้”

“เห็นว่าคุณเป็นผู้หญิงนะ ตบหน้าตัวเองสักสิบทีก็แล้วกัน” เรย์กล่าว

“เพียะ!”

ในขณะที่โรซานน์ตบไปบนใบหน้าของตัวเอง เธอไม่กล้าแม้แต่ที่จะยั้งมือกับตัวเองหรือพูดจาไร้สาระอีก

เธอตบเข้าที่หน้าของตัวเองอย่างแรงจนแก้มของเธอเริ่มที่จะช้ำและแดง

เพราะโรซานน์รู้ดีว่าถ้าเธอไม่ทำให้เรย์รู้สึกพอใจเท่าที่ควร จุดจบของเธอคงจะย่ำแย่มากแน่ ๆ

เรย์ไม่สนใจที่จะมองโรซานน์อีกต่อไป เขาจึงหันมาทางโบรดี้และคนอื่น ๆ ที่เหลือและพูด “พวกนายทั้งหมดเป็นผู้ชาย พวกนายคงไม่อยากจะเป็นเหมือนผู้หญิงหรอกใช่ไหม?”

โบรดี้เป็นคนแรกที่เปล่งเสียงหัวเราะที่ขมขื่นออกมาในระหว่างที่เขาลุกขึ้นยืนด้วยร่างกายที่สั่นเทาและตอบกลับ “ไม่ต้องห่วงครับลูกพี่เรย์ ผมรู้ว่าควรทำยังไง!”

เมื่อเขาพูดจนจบประโยค เขาหยิบด้ามปากกาที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาและทิ่มมันลงไปที่ฝ่ามือของเขาอย่างแรง เขากัดฟันของเขาด้วยความกลัวว่าจะเปล่งเสียงใด ๆ ออกมา

คนอื่น ๆ ทำตามการกระทำของเขา ไม่ว่าพวกเขาจะหวาดกลัวเพียงใด แต่สิ่งเดียวที่พวกเขาทำได้คือการหยิบด้ามปากกาที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา

เรย์หันหลังให้กับพวกเขาพร้อมกับทิ้งคำสั่งสุดท้ายไว้ให้พวกเขา

“จากนี้เป็นต้นไป ริบเงินทั้งหมดของพวกเขาที่ได้มาด้วยการทุจริตและบริจาคทั้งหมดให้กับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า!”

“แล้วป่าวประกาศไปทั่วทั้งเซาท์ไลท์ว่าถ้าใครกล้าที่จะจ้างคนเหล่านี้อีก พวกเขาจะกลายเป็นศัตรูกับสกาย คอร์ปอเรชั่น!”

ด้วยคำสั่งสุดท้ายของเรย์ ใบหน้าของโรซานน์กับคนอื่น ๆ ซีดลงทันทีด้วยความสิ้นหวัง

ในทุกวันพวกเขาทุกคนต่างใช้ชีวิตอย่างหรูหรา พวกเขาจะยอมรับการสูญเสียทุกอย่างไปได้อย่างไร?

“เฮ้ แมนดี้ ซิมเมอร์ เธอกับครอบครัวของเธอเข้ามาได้ยังไง?”

เสียงที่มีแต่ความเกลียดชังพูดดังขึ้นมา ผู้คนจำนวนหนึ่งมองไปข้างหน้าและเห็นว่าไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นควินน์, แซ็คและผู้อาวุโสซิมเมอร์ที่ตามมาด้วยคนในครอบครัวของพวกเขา

ลิเลียน เยตส์ตอบกลับอย่างเย็นชา “มีคนตั้งกฎขึ้นมาเหรอว่ามีเพียงแค่พวกนายที่สามารถเข้ามาที่นี่ได้แต่เราเข้ามาไม่ได้?”

“อีกอย่าง พวกเราไม่มีความสัมพันธ์ข้องเกี่ยวกับพวกตระกูลซิมเมอร์อีกต่อไปแล้วจริงไหม? นายจะต้องกังวลอีกทำไม?”

แซ็คเยาะเย้ย “ผมแค่คิดว่าพวกคุณแอบเข้ามาที่นี่ไม่ใช่เหรอ? พวกคุณรู้หรือเปล่าว่างานวันนี้เป็นงานเกี่ยวกับอะไร?”

“ถ้าผมไปหาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยและรายงานเกี่ยวกับพวกคุณ แน่นอนว่าพวกคุณทุกคนคงจะไม่มีทางได้พักผ่อนอย่างสงบหรอก!”

ทันใดนั้นผู้อาวุโสซิมเมอร์ก็ได้พูดขึ้นมา “ยังไงแล้วเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันอยู่แล้ว อย่างน้อยก็ให้พวกเขามีทางเลือกบ้าง”

“ทำให้พวกเขาคุกเข่าลงต่อหน้าเราและขอโทษเราซะ เราจะลืมเรื่องทั้งหมดไป”